در آیین سیک، لنگر (پنجابی: ਲੰਗਰ[۱]) یک آشپزخانهٔ عمومی در گردواره است که افراد فارغ از تفاوتهای مذهبی، نژادی و طبقاتی، وضعیت مالی، جنسیت و دین، میتوانند دور سفرهای، به روی زمین، نشسته و به رایگان غذا صرف کنند. این اطعام توسط پیروان داوطلب (کار سواک) انجام میگیرد.[۲] خوراکی که در این مراسم طبخ میشود، همیشه ساتویک (غذای گیاهخواری بدون لبنیات) است.[۳]
مفهوم صدقه و ارائه غذاهای پخته یا مواد خام نپخته به زاهدان و یوگیهای سرگردان بیش از ۲۰۰۰ سال است که در فرهنگهای شرقی شناخته شدهاست. علیرغم حمایتهای چند تن از حاکمان مسلمان سلطاننشین دهلی (و پس از آن امپراتوری گورکانی)، این اطعامدهیها هیچگاه مداوم نشد ولی به مناسبتهای مختلف، برای فقرا و عارفان این فرصت مهیا میشد که خوراک رایگان بخورند؛ اما همواره مختص به پیروان آیین یا طبقاتی خاص از جامعه بود و بیشتر به جشنوارههای هندو یا اطعام عارفان صوفیه مرتبط میشد. با این حال، در دین سیک این اطعام همگانی گردید و غذاهایی بر سفره قرار گرفت که پیروان همهٔ ادیان هندوستان بتوانند از آن بهره ببرند و این به پذیرش بیشتر مذهب سیک انجامید.[۷][۸][۹]
↑William Owen Cole and Piara Singh Sambhi (1995), The Sikhs: Their Religious Beliefs and Practices, Sussex Academic Press, شابک۹۷۸−۱۸۹۸۷۲۳۱۳۴, page 148
↑Kathleen Seidel, Serving Love, Serving the Guest: A Sufi Cookbook", September 2000. Accessed 15 January 2010.