مائوریزیو راوا (۱۸۷۸-۱۹۴۱) فرماندار ایتالیایی سومالیلند ایتالیا بین سالهای ۱۹۳۱ و ۱۹۳۵ بود. او همچنین نویسنده شناخته شدهای بود.
مائوریزیو راوا در یک خانواده یهودی در میلان ایتالیا متولد شد. او نقاشی خواند و از دوران جوانی در لیسه میلان شروع به نوشتن مقاله کرد. مائوریزیو راوا در «آکادمی هنرهای زیبای رم» فارغ التحصیل شد.
راوا در ۲۰ سالگی با روزنامهها و مجلات ایتالیایی همچون (تریبون، ایده ناسیونال و نقد ایتالیایی) همکاری کرد و در ۳۰ سالگی اولین کتاب خود را نوشت: "Al Lago tsana. Redazione". او تا سی سال بعد نزدیک به صد مقاله و کتابهای تعددی نوشت.
در سال ۱۹۰۳ با انریکا کانواری ازدواج کرد و صاحب یک پسر شد (کارلو انریکو، که بعدها یک معمار مشهور[۱] بود).
راوا در جنگ جهانی اول در سپاه آلپ ایتالیا داوطلب شد و در حالی که در کوههای ترنتینو میجنگید، یک مدال نظامی نقره به همراه ۲ مدال برنز دریافت کرد. [۲]
راوا از دوران دانشجویی از حزب ناسیونالیست ایتالیا حمایت کرده بود. او بعداً در طول جنگ جهانی اول به حزب ملی فاشیست پیوست. در سال ۱۹۱۹ او یکی از بنیانگذاران «فاسیو» شهر رم بود. [۳]
در سال ۱۹۲۲ راوا در راهپیمایی رم شرکت کرد و مهمترین همکار یهودی موسولینی بود.
در دهه ۱۹۲۰ راوا معاون فرماندار طرابلس ایتالیا [۴] و یک ژنرال در شبه نظامیان فاشیست بود. از ۱ ژوئیه ۱۹۳۱ تا ۶ مارس ۱۹۳۵ راوا فرماندار سومالیلند ایتالیا بود و در آنجا ساخت جادهها، بیمارستانها، مدارس، بنادر و بسیاری از زیرساختها (برق، آسفالت در جادههای اصلی شهری و غیره) را ترویج کرد.) [۵] او همچنین «همگونسازی-یکپارچهسازی» جوانان بومی سومالیایی را در مدارس هم سطح استعمارگران ایتالیایی ترویج میکرد.
اگرچه در اواخر دهه ۱۹۳۰ او به دلیل تعصب آلمان نازی علیه یهودیان ایتالیا با مشکلاتی در درون حزب مواجه شد، اما همیشه مورد احترام فاشیستها بود. [۶] همان موسولینی اغلب از او دفاع میکرد و او را «یکی از بهترین همکارانش از دهه ۱۹۲۰ که تا حد زیادی مستعمره سومالیلند را بهبود بخشید» نامید. [۷]
راوا هنگامی که آکادمی نیروی دریایی بتار افتتاح شد، برخی از پیوندها را با نیروی دریایی اسرائیل ارتقا داد. این آکادمی یک مدرسه آموزشی نیروی دریایی یهودی بود که در سال ۱۹۳۴ توسط جنبش انقلابی صهیونیستی به سرپرستی زیو ژابوتینسکی و با توافق موسولینی در چیویتاوکیا ایتالیا تأسیس شد.
پس از نامزد شدن به عنوان «سناتور» او در سال ۱۹۴۱ بر اثر جراحات وارده در لیبی ایتالیا درگذشت، زمانی که «ژنرال تیپ» در حال جنگ با بریتانیا بود. در سالهای آخر عمرش با ایتالو بالبو (دومین مسئول ایتالیای فاشیست پس از موسولینی) بسیار نزدیک بود.
تشییع جنازه او در رم با شرکت هزاران فاشیست - مخالف قوانین نژادی تحمیل شده توسط هیتلر - با سلام دادن به او برگزار شد و واکنش شدید نارضایتی سفیر آلمان نازی در رم را برانگیخت.
راوا چند کتاب نوشت که مهمترین آنها عبارتند از:
او همچنین در سالهای آخر عمر خود نوشت: بیعدالتی تحریمها: ایتالیا مورد حمله قرار گرفت، رم ۱۹۳۶؛ «مشکل نیروی کار در سومالی»، رم ۱۹۳۷؛ «اتیوپی غربی: در کشورهای پلاتین و طلا»، رم ۱۹۳۸؛ «سیاست اجتماعی در قبال بومیان و روشهای همکاری با آنها»، رم ۱۹۳۸؛ «دفتر خاطرات سفر دوم به غرب اتیوپی»، رم ۱۹۳۹ [۱۲]