مازیار بهاری | |
---|---|
زادهٔ | ۲۵ مهٔ ۱۹۶۷ (۵۷ سال) |
شهروندی | ایرانی کانادایی |
پیشه(ها) | فیلمساز و خبرنگار |
وبگاه |
مازیار بهاری (زاده ۱۹۶۷ میلادی در تهران) روزنامهنگار، فیلمساز و فعال حقوق بشر[۱] ایرانی کانادایی[۲] است. وی گزارشگر نیوزویک از سال ۱۹۹۸ تا ۲۰۱۱ بود. بهاری از ژوئن ۲۰۰۹ تا ۲۰ اکتبر ۲۰۰۹ توسط دولت ایران زندانی بود[۳][۴] و پرفروشترین خاطرات خانوادگی نیویورک تایمز، سپس آنها به سراغ من آمدند، را نوشتهاست. خاطرات او پایه فیلم سال ۲۰۱۴ جان استوارت، گلاب، بود. بهاری هماکنون سردبیری سایت ایرانوایر را بر عهده دارد.[۵]
بهاری در تهران به دنیا آمد و در سال ۱۹۸۸ برای مطالعه فیلم و علوم سیاسی به کانادا مهاجرت کرد. خانواده او از مخالفان سیاسی در ایران بودند: پدر او در دهه ۱۹۵۰ در زمان حکومت محمدرضا پهلوی (به جرم عضویت در حزب توده به مدت ۴ سال) زندانی شد و خواهر او، مریم نیز در دهه ۱۹۸۰ توسط دولت انقلابی آیتالله خمینی زندانی شد. او با پائولا گورلی، وکیل ایتالیایی–انگلیسی شاغل در لندن ازدواج کرد.[۶] او تابعیت ایرانی و کانادایی داشت.
اولین فرزند آنها در اکتبر ۲۰۰۹ و مدت کوتاهی پس از آزادی بهاری از زندان به دنیا آمد.[۷]
بهاری از جمله افرادی بود که پس از دستگیری گسترده خبرنگاران و فعالان سیاسی در ایران پس از انتخابات ریاست جمهوری دهم توسط دادستانی و وزارت اطلاعات در برابر دوربین قرار گرفت تا اعتراف و اقرار تلویزیونی انجام دهد.[۸] منابع جمهوری اسلامی مدعی هستند وی اولین فردی بودهاست که از تیراندازی بسیج به مردم در تظاهرات ۲۵ خرداد فیلمبرداری کردهاست. در این تیراندازی تعدادی غیرنظامی کشته و زخمی شدند.[۹] در پی بازداشت او، بیش از ۳۰۰ نفر از نویسندگان و روزنامهنگاران در طوماری، خواستار آزادی او شدند. نامه دیگری هم از ۱۰۰ نویسنده در سطح جهانی با درخواست آزادی او به ایران ارسال شد. همسر او در دوران حبسش، کمپینی را برای آزادی او مدیریت میکرد.[۱۰] مازیار بهاری در مهر ۱۳۸۸ با قرار وثیقه ۳۰۰ میلیون تومانی از زندان اوین آزاد و از ایران خارج شد. او در ۲۱ بهمن ۱۳۸۸ در نامه سرگشاده ای به علی خامنهای عنوان کرد که در ۱۱۸ روزی که در ایران در زندان بهسر میبرده، «تحت فشار و شکنجه» مجبور به اعتراف به «براندازی» شدهاست. وی در ادامه نوشتهاست: «بارها و بارها بازجو و شکنجهگر من، مرا برای شادکامی شما لگد میزد. او به من میگفت: هر وقت با سیلی توی صورتت میزنم، حس میکنم که آقا دارد به من لبخند میزند.»[۱۱]
در اردیبهشت ۱۳۸۹ خورشیدی، شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب اسلامی، مازیار بهاری را در حکمی غیابی به گذراندن «۵ سال حبس به جهت اجتماع و تبانی با قصد ارتکاب جرائم علیه امنیت کشور، ۴ سال حبس به جهت جمعآوری و نگهداری اسناد محرمانه و طبقهبندی شده، ۱ سال حبس به جهت فعالیت تبلیغی علیه نظام جمهوری اسلامی ایران، ۲ سال حبس جهت توهین به سیدعلی خامنهای، رهبر جمهوری اسلامی، ۶ ماه حبس جهت توهین به محمود احمدینژاد، رئیسجمهور و ۱ سال حبس جهت اخلال در نظم عمومی و ۷۴ ضربه شلاق» محکوم کرد.[۱۲]
مازیار بهاری، خبرنگار مجله نیوزویک که به دنبال حوادث پس از انتخابات ایران بازداشت و تحت فشار مجبور به «اعتراف تلویزیونی» شد، پس از آزادی و بازگشت به بریتانیا از شبکه پرستیوی به دلیل فرستادن خبرنگاری به زندان اوین برای «مصاحبه» با او شکایت کرد.[۱۳] پس از محکوم شدن شبکه پرستیوی در دادگاه بریتانیا، «آفکام»، نهاد مسئول نظارت بر فعالیت تمام رسانههای الکترونیکی در بریتانیا، رأی به لغو پروانه فعالیت تولیدی و قطع فرکانس پخش شبکه خبری پرستیوی از طریق ماهواره شبکه اسکای را داد.[۱۴] او در مصاحبه تلویزیونی در دوران حبسش گفت: «فعالیت خبرنگاران غربی در جمعآوری اطلاعات و جاسوسی غیر قابل انکار است و من هم به عنوان یک روزنامهنگار عضوی از این ماشین بزرگ غرب هستم...».[۱۵]
از مازیار بهاری به عنوان اولین ایرانی مسلمان یاد میکنند که فیلمی با موضوع هولوکاست ساخته است.[۱۶]
<ref>
غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام bbc.co.uk
وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
|تاریخ=
را بررسی کنید (کمک)