مانو خلیل

Mano Xelîl
مانۆ خه‌لیل
زاده۱۹۶۴ میلادی
قامشلی
محل زندگیسوییس
پیشهکارگردان، فیلم‌نامه‌نویس، فیلمبردار، و تهیه‌کننده
زمینه کاریکارگردان، فیلم نامه نویس، فیلمبردار و تهیه‌کننده
ملیتسوریه-سوئیس
تحصیلاتحقوق و تاریخ
دانشگاهدمشق

مانو خلیل (۱۹۶۴ در قامشلی- ) فیلمبردار، کارگردان و تهیه‌کننده کُرد سوریه‌ای-سوئیسی است.

در اوت ۲۰۲۱ نشریۀ سوئیس اینفو مانو خلیل را بخشی از ثروت فرهنگی کشور سوئیس معرفی کرد که با فیلم‌هایش جوایز و افتخارات زیادی را نصیب جامعۀ فرهنگی سوئیس کرده‌است.[۱] [۲]

زندگی‌نامه

[ویرایش]

مانو خلیل طی سال‌های ۱۹۸۱ تا ۱۹۸۶ به تحصیل تاریخ و حقوق در دانشگاه دمشق پرداخت. وی در سال ۱۹۸۷ به چکسلواکی رفت تا به تحصیل فیلمسازی و داستان بپردازد. وی در سال‌های ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۵ به عنوان فیلمساز مستقل، در ابتدا برای تلویزیون چکسلواکی و پس از تقسیم کشور به دو بخش برای تلویزیون اسلواکی کار می‌کرد. مانو خلیل از سال ۱۹۹۶ در سوییس زندگی می‌کند و به عنوان تهیه‌کننده و فیلمساز مستقل به فعالیت می‌پردازد.[۳]

فیلمشناسی

[ویرایش]
  • ۱۹۹۰ - خدای من، فیلم کوتاه داستانی، ۲۰ دقیقه، ۱۶ میلیمتری، برای تلویزیوت چکسلواکی.
  • ۱۹۹۲ - جایی که خدا می‌خوابد، فیلم کوتاه مستند، ۳۰ دقیقه، ۱۶ میلیمتری، برای تلویزیون چکسلواکی.
  • ۱۹۹۵ - سینما-چشم، فیلم کوتاه مستند، ۲۰ دقیقه، ۱۶ میلیمتری، برای تلویزیون اسلواکی.
  • ۱۹۹۹ - پیروزی آهن، فیلم کوتاه داستانی، ۳۱ دقیقه، بتا SP.
  • ۲۰۰۳ - رؤیاهای رنگی، فیلم بلند داستانی، ۵۲ دقیقه، تولید مشترک با تلویزیون SF سوییس.
  • ۲۰۰۵ - انفال: به نام الله، بعث و صدام.
  • ۲۰۰۷ - دیویدِ تولهلدان، فیلم بلند مستند، ۵۴ دقیقه، تولید مشترک با تلویزیون SF, TSR و TSI سوییس.
  • ۲۰۰۹ - خانه من، زندان من، فیلم کوتاه مستند، ۳۳ دقیقه.
  • ۲۰۱۰ - باغ بهشت ما، فیلم بلند مستند، ۹۷ دقیقه، برای تلویزیون SF, TSR و TSI سوییس و تلویزیون 3 Sat آلمان.
  • ۲۰۱۳ - پرورش دهنده زنبور عسل، فیلم بلند مستند، ۱۰۵ دقیقه، برای فرنتیک فیلمز.

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ سوئیس اینفو: فیلمساز کُردی که در سوئیس به موفقیت و امنیت رسیده‌است (به انگلیسی)، نوشتۀ ثائر السعدی، نوشته‌شده در ۱۷ مرداد ۱۴۰۰؛ بازدید در ۱۷ مرداد ۱۴۰۰.
  2. ↑ کُردپرس: وقتی یک کارگردان کُرد بخشی از ثروت فرهنگی سوئیس می‌شود، نوشته‌شده در ۱۷ مرداد ۱۴۰۰؛ بازدید در ۱۷ مرداد ۱۴۰۰.
  3. ↑ پایگاه اینترنتی مانو خلیل، بازدید: ۱۹ سپتامبر ۲۰۱۳.