مراقبه
مراقبه یا درون‌پویی در اخلاق و عرفان اسلامی و کلا یکتاپرستی بخش مهمی از سیر و سلوک است.[۱]
شیخ محمد بهاری دربارهٔ لفظ مراقبه می‌گوید: «مراقبه یعنی کشیک نفس را کشیدن که مبادا اعضا و جوارح را به خلاف وا دارد و عمر عزیز را که هر آنی از آن بیش از تمام دنیا و ما فیها قیمت دارد، ضایع بگرداند.»[۲]
روزبهان در مَشرَب الارواح می‌گوید: «مردی از ابن‌‌مبارک پرسید: ای ابو عبدالرحمن مرا وصیتی کن. گفت: مراقب حق تعالی باش. آن مرد تفسیر این سخن را خواست،گفت: همیشه چنان باش که خدای را می‌بینی.»
عطار نیشابوری در تذکرةالاولیاء در ذکر عبدالله مغربی می‌گوید: «و [عبدالله مغربی] گفت: فاضل‌ترین اعمال عمارت اوقات است به مراقبات.»[۳]
مراقبه (دهیانا) حالتی فراتر از تمرکز و مدیتیشن است که ذهن کاملا رام شده و تحت کنترل قرار میگیرد .بعبارتی ساده انسان از ذهن فراتر رفته و به فراآگاهی یا توریا (سامادهی) دست پیدا میکند
لفظ مراقبه
[ویرایش]مراقبه کلمه‌ای عربی است که از ماده رقبه به معنی گردن و ورود گرفته شده‌است و برای اینکه «انسان به هنگام نظارت و مواظبت از چیزی گردن می‌کشد، و اوضاع را زیر نظر میگیرد، این واژه بمعنی نظارت و مواظبت و تحقیق و زیر نظر گرفتن چیزی، اطلاق شده‌است.»[۱]
منابع
[ویرایش]- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ «مشارطه، مراقبه، محاسبه». وبگاه حوزه. دریافت‌شده در ۸ آوریل ۲۰۱۳. پارامتر
|first1=بدون|last1=در Authors list وارد شده‌است (کمک) خطای یادکرد: برچسب<ref>نامعتبر؛ نام «Makarem» چندین بار با محتوای متفاوت تعریف شده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.). - ↑ «آداب مراقبه». وبگاه حوزه. دریافت‌شده در ۸ آوریل ۲۰۱۳.
- ↑ عطار نیشابوری. فریدالدین محمد، گزیده تذکرةالاولیاء به کوشش محمد استعلامی. انتشارات امیر کبیر.
| کتابخانه‌های ملی | |
|---|---|
| سایر | |
