مسجد وزیر خان | |
---|---|
![]() مسجد وزیر خان، مسجدی پر از تزئینات[۱] | |
![]() | |
دین | |
وابستگی | اسلام |
بخش | لاهور |
استان | پنجاب |
مکان | |
کشور | پاکستان ![]() |
معماری | |
گونه | مسجد و مقبره |
سبک | هندو اسلامی/معماری گورکانی |
آغاز ساخت | ۱۶۳۴ |
پایان ساخت | ۱۶۴۱ |
ویژگیها | |
گنبد(ها) | ۵ |
بلندی بیرونی گنبد | ۲۱ فوت (۶٫۴ متر) |
بلندی درونی گنبد | ۳۲ فوت (۹٫۸ متر) |
قطر بیرونی گنبد | ۱۹ فوت (۵٫۸ متر) |
قطر درونی گنبد | ۲۳ فوت (۷٫۰ متر) |
مناره(ها) | ۴ |
بلندی مناره | ۱۰۷ فوت (۳۳ متر) |
مسجد وزیر خان (پنجابی و اردو: مسجد وزیر خان) مسجد قرن هفدهی واقع در شهر لاهور، مرکز استان پنجاب در پاکستان است و در دوران سلطنت شاه جهان به عنوان بخشی از یک مجموعه ساختمانی، که همچنین شامل حمام شاهی میشود ساخته شد. ساخت این مسجد در سال ۱۶۳۴ آغاز و در سال ۱۶۴۱ پایان یافت.[۲]
این مسجدی یکی از پر تزئیناتترین مساجد امپراتوری گورکانی است.[۱] مسجد وزیر خان برای کاشیکاریهای پیچیدهٔ آن و همچنین نقاشیهای دیواری به سبک گورکانی در فضاهای داخلی آن شهره است. این مسجد از سال ۲۰۰۹ تحت نظارت سازمان وام فرهنگی آقاخان و دولت پنجاب[۳]با کمک از دولت آلمان، نروژ و ایالات متحده تحت مرمت گسترده قرار گرفتهاست.[۴]
این مسجد در شهر دیواردار لاهور در امتداد جنوبی گذرگاه شاهی، مسیری سنتی برای گذار اشراف گورکانی در مسیر کاخهای سلطنتی در دژ لاهور، قرار دارد.[۵] این مسجد حدود ۲۶۰ متر با غرب دروازه دهلی فاصله دارد، که در آن جا حمام شاهی نیز واقع شدهاست. این مسجد همچنین رو به میدان وزیر خان (چوک وزیر خان) و دروازه چتا مستقر است.
ساخت و ساز این مسجد در دوران سلطنت امپراتور گورکانی، شاه جهان، در ۱۶۳۴ یا ۱۶۳۵ آغاز شد و در حدود هفت سال بعد به اتمام رسید. در اواخر ۱۸۸۰ جان لاکوود کیپلینگ پدر رودیارد کیپلینگ در مورد مسجد و عناصر تزئینی آن در مجله هنر هند نوشتهاست.[۶][۷]محقق انگلیسی فرد هنری اندروز در سال ۱۹۰۳ نوشتهاست که مسجد رو به خرابی است.[۸]
این مسجد بر روی یک صُفه اصلی ساخته شده و دروازهٔ اصلی آن رو به وزیر خان چوک (میدان وزیر خان) باز میشود. محیط بیرونی مسجد وزیر خان ۲۷۹ فوت (۸۵ متر)۱۵۹ فوت (۴۸ متر) و طول آن با گذرشاهی موازی است.[۹] این بنا با آجر و آهک ساخته شده است.
مسجد وزیر خان برای آرایههای استادانهاش که از مناطق مختلف تأثیر گرفتهاست معروف است، با اینکه دیگر آثار تاریخی در لاهور از دوره شاه جهان از کاشی-کاریهای پیچیده برخوردارند اما هیچکدام قابل قیاس با مسجد وزیر خان نیستند.[۱۰]
آجر نمای رو به بیرون مسجد با کاشکی کاریها سبک ایرانی پوشانده شدهاند[۱۱] نمای رو به حیاط هم غنی از نقوش و الگوهایی است که تأثیرات قوی از ایران قرن هفدهم را به نمایش میگذارند.[۱۲] رنگهای مورد استفاده به سبک ایرانی عبارتند از: لاجوردی، فیروزهای، سفید، سبز، نارنجی، زرد و بنفش[۱۳] در حالی که تأثیر نقوش شامل ستاره به شکل گل و انگور در معماری گورکانی دیده میشود[۱۴] این مسجد نیز نقوش سرو و درختان را هم دارد که اولین بار است که یک بنای گورکانی این تزئین را از ایران وام میگیرد.[۱۵]
نمای ورودی که رو به وزیر خان چوک است با کاشیکاری و خوشنویسی شامل آیات قرآن، احادیث، ادعیه برای پیامبر و سمبلهای خوشنویسی استادانه تزئین شدهاست.[۸] در بالای ایوان ورودی اصلی شبستان آیاتی از سورهٔ بقره دارد که حاجی یوسف کشمیری خوشنویس آن بودهاست.[۸]
تو رفتگی قوس در دیوار ورودی مسجد که رو به وزیر خان چوک است با نقوش گل و طرحهای غنی تزئین شدهاست و یکی اولین نمونههای مقرنس در لاهور، در اینجا دیده میشود. مقرنس عنصری در معماری است که در الحمرا در اسپانیا و همچنین در چندین مسجد در ایران وجود دارد.[۱۶][۱۷][۱۸][۱۹][۲۰]
ورودی مسجد یک دروازه بزرگ به سبک تیموری است که به میدان کوچک شهری باز میشود. ایوان دارای دو بالکن کوچک است. بالای ایوان به عربی شهادتین نوشته شدهاست. دو طرف ایوان هم با کاشی کاری در هم پیچیده دو رباعی به فارسی به خط محمدعلی خوشنویس که شاگرد میان میر بود نوشته شدهاست.[۸]
بعد از عبور از دروازه و هشتی، حیاط قرار دارد. حیاط ۱۳۰ فوت در ۱۶۰ فوت است، دورتادور حیاط رواقی قوس دار وجود دارد و سطح حیاط از آجر پوشیده شدهاست که از ویژگیهای معماری ایرانی مساجد است.[۱۶]
شبستان اصلی مسجد در غربیترین قسمت از سایت است و حدود ۱۳۰ فوت طول و ۴۲ فوت عرض است.[۲۱] این قسمت به پنج بخش تقسیم شده راهرو طولانی اصلی شمال به جنوب اجرا شده که شبیه به شبستان مسجد مریم زمانی بیگم است.[۱۶]
بخش مرکزی شبستان با یک گنبد به ارتفاع ۳۱ فوت با قطر فوت پوشیده شدهاست که بر چهار طاق استوار است که به شکل یک اتاق مربع شکل است که از عناصر معماری ایرانی به اسم چهار طاقی است.[۲۲] بقیه شبستان با گنبد به ارتفاع ۲۱ فوت و قطر ۱۹ فوت پوشیده شده[۹] که به سبکی شبیه به اوایل سلسله لودی ساخته شدهاست. [۲۰] قسمتهای شمالی و جنوبی نیز دارای اتاقهای کوچکیست که با راه پله مارپیچ که به پشت بام میرسند.[۹]
دیوارهای داخلی شبستان نیز با خوشنویسی عربی و فارسی تزئین شدهاند.[۱۸] هر دیوار به قسمتهای کوچکتر تقسیم شده و شامل موزاییکهای منحصر به فرد است.[۲۰]
The Wazir Khan Mosque was built in 1634-35 AD (1044-45 AH), by Hakim ’Ali ud din* a governor of the Punjab in the early part of the reign of the Mughal emperor Shah Jahan.
The Walled city of Lahore is famous for several historic monuments including the Lahore Fort – a World Heritage site, the Badshahi and Wazir Khan mosques. Close to 2,000 buildings within the Walled city display a range of architectural features that mark Lahore’s centuries old cultural landscape. A majority of these buildings and the mohallas (local neighbourhoods) in which they are situated form a unique heritage footprint. The work consequently carried out by the Aga Khan Trust for Culture (AKTC) and the Aga Khan Historic Cities Programme (AKHCP) was initiated under a 2007 public-private partnership framework agreement with the Government of Punjab.
The Walled City of Lahore program was put into effect in partnership with the Aga Khan Trust for Culture. AKTC supports the Walled City Authority in all technical matters in terms of restoration and conservation work being carried out. Other donors include the World Bank, Royal Norwegian Government, USAID, and the German Embassy.
Wazir Khan Mosque (1634 A.D.) built by Sheikh Alimmuddin Ansari is also considered as one of the finest example of Mughal monuments in Lahore with profound use of colorful glazed tile in mosaic work. Colors used in calligraphy as well as in glazed tile mosaic comprising of deep blue, yellow, green, turquoise and white all showed Iranian influence in this region during 15th and 17th century
Iranian decorative motifs like star shaped flowers, grapevine creeper, and cypress were also used on the walls of Wazir Khan Mosque as influenced from Iranian traditions.
The decorative motif of cypress was first time used in tile mosaic at Wazir Khan Mosque that distinguished it from others at that time.