ممانتین (به انگلیسی: Memantine) دارویی از رده داروهای مربوط به بیماری آلزایمر است که بر پایه ادمنتین در سال ۱۹۶۸ میلادی توسط شرکت داروسازی الای لیلی اند کامپنی به عنوان درمانی مؤثر برای دیابت سنتز شد و ۱۲ سال بعد در سال ۱۹۸۰ میلادی ارزش دارویی آن در درمان بیماری آلزایمر کشف شد و سرانجام در سال ۲۰۰۳ میلادی توسط سازمان غذا و دارو آمریکا برای درمان این بیماری مورد تأیید قرار گرفت.
ممانتین به فرم خوراکی در برندهای مختلف مانند آلزیکسا، ابیسکا (به انگلیسی: Ebixa) و مموروپ در بازار دارویی کشور موجود است، نامندا (به انگلیسی: Namenda) شناخته شدهترین نام تجاری این دارو در جهان است.
از ممانتین برای درمان بیماری آلزایمر متوسط تا شدید استفاده می شود ، به ویژه برای افرادی که عدم تحمل یا منع مصرف داروهای مهارکننده هایAChE (استیل کولین استراز) دارند . [۱][۲] یک دستورالعمل توصیه می کند که ممانتین یا یک مهار کننده AChE در افرادی که در مرحله اولیه تا اواسط زوال عقل هستند در نظر گرفته شود. [۳]
ممانتین اثرات مثبتی بر شناخت، خلق و رفتار بیماران مبتلا به آلزایمر متوسط تا شدید دارد.[۴]
تحقیقات اخیر نتایج امیدوارکنندهای از درمان بیمارهای مختلف توسط ممانتین را نشان میدهد، از جمله بیماریهایی که گمان میرود ممانتین در درمان آنها مؤثر باشد: اختلال وسواس جبری،[۵][۶] اختلالات اضطرابی از جمله اختلال اضطراب عمومی،[۷] بیش فعالی-کمبود توجه،[۸] همچنین ممانتین تحمل نسبت به داروهای مخدر اپیوئیدی را به صورت چشمگیری معکوس یا آهسته میکند.[۹]
ممانتین است بهطور کلی به خوبی تحمل میشود. عوارض رایج (≥۱٪ از بیماران) شامل سردرگمی و سرگیجه و خواب آلودگی، سردرد، بی خوابی، اضطراب و توهم. عوارض کمتر شایع عبارتند از: استفراغ، عفونت ادراری، هیپرتونیا و افزایش میل جنسی.[۱۱][۱۲] همچنین عوارض عصبی برگشتپذیری در بیماران مبتلا به ام اس گزارش شده است،[۱۳] درموارد نادر عوارض خارج هرمی در بیماران جوان گزارش شدهاست.
ممانتین مانند اکثر آنتاگونیستهای گیرنده NMDA دارای خاصیت ایجاد گم گشتگی و توهمزایی است[۱۴] طوریکه که در دوزهای بسیار زیاد توهمزایی مشابه فن سیکلیدین ایجاد میکنند[۱۵]ولی به دلیل نیمه عمر طولانی کمتر مورد سوء استفاده قرار میگیرد.[۱۴][۱۶]
ممانتین آنتاگونیست غیر رقابتی گیرنده NMDA است و کانال یونی این گیرنده را مسدود میکند.[۱۷][۱۸][۱۹][۲۰][۲۱]
همچنین ممانتین آنتاگونیست گیرندههای سرتونرژیک و کولینرژیک و آگونیست گیرنده D2 دوپامینی و سیگما ۱ است.[۲۲][۲۳][۲۴][۲۵][۲۶]
↑Mount C, Downton C (ژوئیه ۲۰۰۶). «Alzheimer disease: progress or profit?». Nat Med. ۱۲ (۷): ۷۸۰–۴. doi:10.1038/nm0706-780. PMID16829947.
↑Haghighi M, Jahangard L, Mohammad-Beigi H, Bajoghli H, Hafezian H, Rahimi A, Afshar H, Holsboer-Trachsler E, Brand S (۲۰۱۳). «In a double-blind, randomized and placebo-controlled trial, adjuvant memantine improved symptoms in inpatients suffering from refractory obsessive-compulsive disorders (OCD)». Psychopharmacology. ۲۲۸ (۴): ۶۳۳–۴۰. doi:10.1007/s00213-013-3067-z. PMID23525525.نگهداری یادکرد:نامهای متعدد:فهرست نویسندگان (رده)
↑Stewart SE, Jenike EA, Hezel DM, Stack DE, Dodman NH, Shuster L, Jenike MA (۲۰۱۰). «A single-blinded case-control study of memantine in severe obsessive-compulsive disorder». Journal of Clinical Psychopharmacology. ۳۰ (۱): ۳۴–۹. doi:10.1097/JCP.0b013e3181c856de. PMID20075645.نگهداری یادکرد:نامهای متعدد:فهرست نویسندگان (رده)
↑Schwartz، Thomas L.؛ Siddiqui، Umar A.؛ Raza، Shafi (۲۰۱۲). «Memantine as an Augmentation Therapy for Anxiety Disorders». Case Reports in Psychiatry. ۲۰۱۲: ۱–۳. doi:10.1155/2012/749796.
↑ ۱۴٫۰۱۴٫۱Morris H, Wallach J (۲۰۱۴). «From PCP to MXE: a comprehensive review of the non-medical use of dissociative drugs». Drug Testing and Analysis. ۶ (۷–۸): ۶۱۴–۳۲. doi:10.1002/dta.1620. PMID24678061.
↑Parsons، C.G.؛ Danysz، W.؛ Quack، G. (۱۹۹۹). «Memantine is a clinically well tolerated N-methyl-d-aspartate (NMDA) receptor antagonist—a review of preclinical data». Neuropharmacology. ۳۸ (۶): ۷۳۵–۶۷. doi:10.1016/S0028-3908(99)00019-2. PMID10465680.
↑Swedberg MD, Ellgren M, Raboisson P (۲۰۱۴). «mGluR5 antagonist-induced psychoactive properties: MTEP drug discrimination, a pharmacologically selective non-NMDA effect with apparent lack of reinforcing properties». The Journal of Pharmacology and Experimental Therapeutics. ۳۴۹ (۱): ۱۵۵–۶۴. doi:10.1124/jpet.113.211185. PMID24472725.نگهداری یادکرد:نامهای متعدد:فهرست نویسندگان (رده)
↑Kornhuber J, Bormann J, Retz W, Hübers M, Riederer P (۱۹۸۹). «Memantine displaces [3H]MK-801 at therapeutic concentrations in postmortem human frontal cortex». Eur.J.Pharmacol. ۱۶۶ (۳): ۵۸۹–۵۹۰. doi:10.1016/0014-2999(89)90384-1. PMID2680528.نگهداری یادکرد:نامهای متعدد:فهرست نویسندگان (رده)
↑Rogawski، MA؛ Wenk GL (۲۰۰۳). «The neuropharmacological basis for the use of memantine in the treatment of Alzheimer's disease». CNS Drug Rev. ۹ (۳): ۲۷۵–۳۰۸. doi:10.1111/j.1527-3458.2003.tb00254.x. PMID14530799.
↑Rammes G, Rupprecht R, Ferrari U, Zieglgänsberger W, Parsons CG (۲۰۰۱). «The N-methyl-D-aspartate receptor channel blockers memantine, MRZ 2/579 and other amino-alkyl-cyclohexanes antagonise 5-HT(3) receptor currents in cultured HEK-293 and N1E-115 cell systems in a non-competitive manner». Neuroscience Letters. ۳۰۶ (۱–۲): ۸۱–۴. doi:10.1016/S0304-3940(01)01872-9. PMID11403963.نگهداری یادکرد:نامهای متعدد:فهرست نویسندگان (رده)
↑Peeters M, Romieu P, Maurice T, Su TP, Maloteaux JM, Hermans E (آوریل ۲۰۰۴). «Involvement of the sigma 1 receptor in the modulation of dopaminergic transmission by amantadine». Eur J Neurosci. ۱۹ (۸): ۲۲۱۲–۲۰. doi:10.1111/j.0953-816X.2004.03297.x. PMID15090047.نگهداری یادکرد:نامهای متعدد:فهرست نویسندگان (رده)