مهری خاتون، همچنین بانو مهری و مهری هاتون (متولد حدود ۱۴۶۰ - درگذشت ۱۵۰۶ میلادی) شاعر عثمانی بود. وی دختر یک قاضی عثمانی بود و طبق منابع بیشتر زندگی خود را در آماسیا و اطراف آن گذراند.[۱] مستندات او را به عنوان عضو دایره ادبیات شاهزاده احمد، پسر سلطان بایزید دوم قرار می‌دهد.[۲]
طبق داستانی پیرامون او «مهری خاتون بارها عاشق شد اما اصرار داشت که همه این عشق‌ها پاک و بی گناه بوده‌اند و او زندگی را با فضیلت پشت سر می‌گذارد.»[۲] لوئیس اشاره می‌کند که هر چند مهری خاتون «زیبا و سرسخت بود، اما هرگز ازدواج نکرد.»
از او به عنوان «سافو عثمانی» یاد می‌شود.[۳]
اشعار مهری خاتون هم نشان‌دهندهٔ آشنایی کامل او با ادبیات فارسی است که او را به سمت نوشتن غزل سوق می‌دهد و هم نشان‌گر آموزش عالی ادبی او است. منتقدان مدرن از جمله برنارد لویس سبک او را دارای تازگی فوق‌العاده در عین سادگی توصیف می‌کنند.
یکی از اشعار محبوب او اینچنین است: "با یک نگاه / من تو را دوست دارم / با هزاران قلب… بگذار غیرتی‌ها فکر کنند / دوست داشتن گناه است / نگران مباش / بگذار من در آتش جهنم / از آن گناه بسوزم. "[۴]
دیگر این است: «قلب من در شعله‌های آتش از غم و اندوه می‌سوزد/ جرقه و دود آن به آسمان می‌رود / در درون من قلب من همچون شمعی آتش را می‌دزد / بدن چرخان من، فانوس دریایی روشنی است که از عکس تو جان می‌گیرد»[۵]