موزه ایالتی آشویتس-برکناو
 ورودی اردوگاه آشویتس، ۲۰۱۴ | |
 | |
| بنیان‌گذاری | آوریل ۱۹۴۶[۱] |
|---|---|
| مکان | اوش‌وینچیم، لهستان |
| بازدیدکنندگان | ۲٫۳ میلیون تن (۲۰۱۹)[۲] |
| مدیر | پیوتر چیوینسکی |
| وبگاه | |
| نام رسمی | اردوگاه کار اجباری و مرگ آشویتس-برکناو (۱۹۴۰–۱۹۴۵) |
| دربرگیرنده |
|
| معیار ثبت | فرهنگی: (vi) |
| شمارهٔ ثبت | ۳۱ |
| تاریخ ثبت | ۱۹۷۹ |
| مساحت | ۱۹۱٫۹۷ هکتار |
| مختصات | ۵۰°۲′۲۰″ شمالی ۱۹°۱۰′۳۰″ شرقی / ۵۰٫۰۳۸۸۹°شمالی ۱۹٫۱۷۵۰۰°شرقی |
موزه ایالتی آشویتس-برکناو (به لهستانی: Państwowe Muzeum Auschwitz-Birkenau) موزه‌ای است که در محل اردوگاه آشویتس در اوش‌وینچیم (به آلمانی: Auschwitz) در لهستان قرار دارد.[۳]
این مکان شامل اردوگاه اصلی کار اجباری در آشویتس یک و بقایای اردوگاه کار اجباری و پاکسازی در آشویتس دو-برکناو می‌شود. هر دو این اردوگاه‌ها در هنگام اشغال لهستان در سال‌های ۱۹۳۹–۱۹۴۵ توسط آلمان نازی گسترش داده شده و اداره می‌شدند. دولت لهستان این مکان را به عنوان یک مرکز پژوهشی و به یاد ۱٫۱ میلیون نفری، از جمله ۹۶۰٬۰۰۰ یهودی، که در جریان جنگ جهانی دوم و هولوکاست در آن جان خود را از دست دادند حفظ کرده‌است.[۴] این مکان در سال ۱۹۷۹ جزو میراث جهانی یونسکو ثبت شد.
دربارهٔ موزه
[ویرایش]موزه در آوریل ۱۹۴۶ توسط تادئوز واسوویچ و دیگر زندانیان پیشین آشویتس ایجاد شد که تحت مدیریت وزارت فرهنگ و هنر لهستان فعالیت می‌کردند.[۱] به‌طور رسمی، موزه در ۲ ژوئیه ۱۹۴۷ با اقدام پارلمان لهستان گشوده شد.[۵] این محوطه شامل ۲۰ هکتار در آشویتس یک و ۱۷۱ هکتار در آشویتس دو است[۵] که در حدود سه کیلومتری اردوگاه اصلی قرار دارد. بیش از ۲۵ میلیون تن از این موزه بازدید کرده‌اند. از سال ۱۹۵۵ تا ۱۹۹۰، موزه توسط یکی از بنیانگذاران و زندانیان پیشین آن، کازیمیرز سمولن، اداره می‌شد.[۶]
در سال ۲۰۱۹، ۲٬۳۲۰٬۰۰۰ تن از این مکان بازدید کردند؛ از لهستان (کمینه ۳۹۶٬۰۰۰)، انگلستان (۲۰۰٬۰۰۰)، ایالات متحده (۱۲۰٬۰۰۰)، ایتالیا (۱۰۴٬۰۰۰)، آلمان (۷۳٬۰۰۰)، اسپانیا (۷۰٬۰۰۰)، فرانسه (۶۷٬۰۰۰)، اسرائیل (۵۹٬۰۰۰)، ایرلند (۴۲٬۰۰۰)، و سوئد (۴۰،۰۰۰).[۲]
تاریخچه
[ویرایش]
نخستین نمایشگاه درون پادگان در سال ۱۹۴۷ گشوده شد. در لهستان تحت سلطه استالین، در هفتمین سالگرد نخستین تبعید اسیران جنگی لهستانی به آشویتس، نمایشگاه با کمک زندانیان پیشین نمایشگاه مورد بازبینی قرار گرفت. این نمایشگاه تحت تأثیر جنگ سرد قرار گرفت و در کنار تصاویر گتوهای یهودی، عکس‌های زاغههای ایالات متحده نیز به نمایش گذاشته شدند. پس از مرگ استالین، نمایشگاه جدیدی در سال ۱۹۵۵ برنامه‌ریزی شد. در سال ۱۹۵۹، هر ملتی که در آشویتس قربانی داشته بود، حق ارائه نمایشگاه خود را به دست آورد. با این حال، قربانیانی مانند همجنسگرایان، شاهدان یهوه، مردم کولی و مردم ینیش چنین حقی را دریافت نکردند. از آنجا که یهودیان کشته شده در آشویتس شهروندان اسرائیل نبودند، کشور اسرائیل نیز از ارائه کمک هزینه به نمایشگاه خود خودداری کرد. در آوریل ۱۹۶۸، نمایشگاه یهودیان، طراحی شده توسط آندری اشچپیورسکی، گشوده شد. در سال ۱۹۷۹ هنگامی که پاپ ژان پل دوم مراسمی مذهبی را در برکناو برگزار کرد و اردوگاه را «گلگتای دوران ما» خواند، یک رسوایی رخ داد.
در سال ۱۹۶۲، منطقه‌ای حفاظتی در اطراف موزه در برکناو (و در سال ۱۹۷۷، یک منطقه در اطراف موزه در آشویتس) برای حفظ وضعیت تاریخی اردوگاه ایجاد شد. این مناطق در سال ۱۹۹۹ توسط پارلمان لهستان تأیید شدند. در سال ۱۹۶۷، نخستین بنای یادبود بزرگ گشوده شد و در دهه ۱۹۹۰ نخستین تابلوهای اطلاع‌رسانی راه‌اندازی شدند.
تصویربرداری
[ویرایش]با اجازه موزه، صحنه‌های چهار فیلم در مکان اردوگاه فیلم‌برداری شده‌اند: سرنشین (۱۹۶۳) به کارگردانی آندری مونک لهستانی، چشم‌انداز بعد از نبرد (۱۹۷۰) به کارگردانی آندری وایدا لهستانی و یک مینی سریال تلویزیونی، جنگ و یادآوری (۱۹۸۸)، و انکار (۲۰۱۶). اگرچه دولت لهستان برای ساخت صحنه‌های فیلم برای فهرست شیندلر (۱۹۹۳) اجازه ساخت صحنه‌های فیلم‌برداری درون اردوگاه را داد، اما استیون اسپیلبرگ تصمیم گرفت برای فیلم‌برداری از طاق بدنام ورودی اردوگاه هنگامی که قطار حاوی زنان نجات‌یافته توسط اسکار شیندلر از زیر آن رد می‌شود، ماکتی بیرون از اردوگاه بسازد.[۷]
مناقشه‌های مذهبی
[ویرایش]در سال ۱۹۷۹، پاپ تازه انتخاب شده لهستانی، ژان پل دوم، آیین عشای ربانی را در محوطه آشویتس دو برای حدود ۵۰۰٬۰۰۰ تن برگزار کرد و اعلام کرد که ادیت اشتاین را به تقدس می‌رساند. برخی از کاتولیک‌ها صلیبی را در نزدیکی پناهگاه شماره ۲ آشویتس دو، در جایی که وی با گاز کشته شد، نصب کردند. اندکی بعد، یک ستاره داوود در محل ظاهر شد، و این مسئله منجر به گسترش نمادهای مذهبی شد، که در نهایت همه آن‌ها برداشته شدند.
راهبه‌های کرملی در سال ۱۹۸۴ در نزدیکی آشویتس یک صومعه‌ای را افتتاح کردند. پس از آنکه برخی از گروه‌های یهودی خواستار برچیده شدن صومعه شدند، نمایندگان کلیسای کاتولیک در سال ۱۹۸۷ با این خواسته موافقت کردند. یک سال بعد، کرملی‌ها صلیبی بلند به ارتفاع ۸ متر، در نزدیکی محل صومعه پیشین خود، درست در بیرون از بلوک ۱۱، بر پا کردند که از درون اردوگاه به سختی دیده می‌شد. این کار به اعتراض گروه‌های یهودی منجر شد، که می‌گفتند بیشتر کشته‌شدگان در آشویتس یهودیان بوده‌اند و خواستار دور نگه داشتن نمادهای مذهبی از محل شدند. کلیسای کاتولیک تا سال ۱۹۸۹ به کرملی‌ها مهلت داد تا از آنجا دور بشوند، اما آن‌ها تا سال ۱۹۹۳ در آنجا ماندند و سپس صلیب را در محل باقی گذاشتند. در سال ۱۹۹۸، پس از تماس‌های بیشتر برای برداشتن صلیب، حدود ۳۰۰ صلیب کوچکتر توسط فعالان محلی در نزدیکی صلیب بزرگ نصب شد، که منجر به اعتراض‌های بیشتر و مشاجره‌های داغ شد. به دنبال توافق‌نامه‌ای میان کلیسای کاتولیک لهستان و دولت لهستان، صلیب‌های کوچکتر در سال ۱۹۹۹ برداشته شدند، اما یک صلیب بزرگتر که به دستان پاپ خرده بوده، باقی مانده‌است.[۸]
مراسم یادبود روز آزادسازی
[ویرایش]پنجاهمین سالگرد مراسم آزادی اردوگاه در سال ۱۹۹۵ در آشویتس یک برگزار شد و حدود هزار زندانی پیشین در آن شرکت کردند. در سال ۱۹۹۶، آلمان ۲۷ ژانویه، روز آزادی آشویتس را به عنوان «روز بزرگداشت قربانیان ناسیونال سوسیالیسم» نامگذاری کرد. کشورهایی که روزهای یادبود مشابهی را نیز برپا کرده‌اند شامل دانمارک (روز آشویتس)، ایتالیا (روز یادبود) و لهستان (روز یادبود قربانیان نازیسم) هستند. بزرگداشتی برای هفتادمین سالگرد آزادی در سال ۲۰۱۵ برگزار شد.[۹][۱۰][۱۱]
جلوگیری از بازدید هیئت ایرانی
[ویرایش]در فوریه ۲۰۰۶، لهستان از دادن ویزا به پژوهشگران ایرانی که قصد سفر به آشویتس را داشتند، خودداری کرد.[۱۲] استفان ملر، وزیر امور خارجه لهستان گفت که کشورش باید ایران را از بررسی در مورد مقیاس هولوکاست، که رئیس‌جمهور ایران محمود احمدی‌نژاد آن را به عنوان یک افسانه رد کرده بود، منع کند.[۱۳] ایران بعدها تلاش کرد تا از سخنان احمدی‌نژاد در گذشته دوری گزیند، اما رئیس‌جمهور پس از وی، حسن روحانی، نیز هرگز باور سلف خود مبنی بر اغراق در مقیاس هولوکاست را رد نکرد.[۱۴] مجازات انکار هولوکاست در لهستان می‌تواند زندان تا سه سال باشد.[۱۵]
منابع
[ویرایش]- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ "The first years of the Memorial". Auschwitz-Birkenau State Museum.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ "2 million 320 thousand visitors at the Auschwitz Memorial in 2019". Auschwitz-Birkenau State Museum.
- ↑ "Copyright" (به انگلیسی). Auschwitz-Birkenau State Museum.
"Copyright" (به لهستانی). Państwowe Muzeum Auschwitz-Birkenau.
- ↑ Piper, Franciszek (2000). Długoborski, Wacław; Piper, Franciszek (eds.). Auschwitz, 1940–1945. Central Issues in the History of the Camp. Vol. III: Mass Murder. Oświęcim: Auschwitz-Birkenau State Museum. p. 230. ISBN 978-8385047872. OCLC 929235229.
- ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ "Memorial timeline". Auschwitz-Birkenau State Museum. Retrieved 21 October 2016.
- ↑ www.jewish-guide.pl Bio note on Kazimierz Smoleń
- ↑ Palowski, Franciszek (1998). The Making of Schindler's List: Behind the Scenes of an Epic Film. Carol Publishing Group. p. 22. ISBN 978-1-55972-445-6. Retrieved October 22, 2016.
- ↑ Article on Auschwitz-Birkenau Museum
- ↑ Akkoc, Raziye; Andrew Marszal (January 27, 2015). "Holocaust Memorial Day: commemorations mark 70th anniversary of Auschwitz liberation". The Telegraph. Archived from the original on 12 November 2016. Retrieved October 22, 2016.
- ↑ Early, Samantha (January 27, 2015). "Auschwitz-Birkenau commemorations". DW. Retrieved October 22, 2016.
- ↑ "70th anniversary of liberation of Auschwitz". Krakow Discovery (به انگلیسی). 2020-06-09. Retrieved 2020-06-09.
- ↑ Poland to Bar Iranian Team from Auschwitz بایگانی‌شده در ۳ مارس ۲۰۱۶ توسط Wayback Machine, Payvand, February 18, 2006
- ↑ Zippori, Michal (December 14, 2005). "Iranian leader: Holocaust a 'myth'". CNN. Archived from the original on December 16, 2005.
- ↑ Sharafedin, Bozorgmehr. "Why Iran takes Issue with the Holocaust". bbc.com.
- ↑ Text of the Act (English) بایگانی‌شده در ۴ سپتامبر ۲۰۰۹ توسط Wayback Machine.
پیوند به بیرون
[ویرایش]