روند مونتاژ ایستگاه فضایی بینالمللی (ISS) از دهه ۱۹۹۰ در حال انجام است. زاریا، اولین ماژول ISS، توسط یک موشک پروتون در ۲۰ نوامبر ۱۹۹۸ پرتاب شد. مأموریت شاتل فضایی STS-88 دو هفته پس از پرتاب زاریا دنبال شد و یونیتی، اولین ماژول از سه گره را به ارمغان آورد و آن را به زاریا متصل کرد. این هسته ۲ ماژوله ISS، بدون خدمه برای یک سال و نیم بعدی باقی ماند تا اینکه در ژوئیه ۲۰۰۰ ماژول روسی Zvezda توسط یک موشک پروتون به فضا پرتاب شد و به حداکثر خدمه سه فضانورد یا فضانورد اجازه داد تا بهطور دائم در ISS باشند.
ISS دارای حجم تحت فشار تقریباً ۱٬۰۰۰ متر مکعب (۳۵٬۰۰۰ فوت مکعب)، جرم تقریباً ۴۱۰٬۰۰۰ کیلوگرم (۹۰۰٬۰۰۰ پوند)، تقریباً ۱۰۰ کیلووات توان خروجی و خدمه هفت نفره است.[۱] ساخت ایستگاه کامل به بیش از ۴۰ پرواز مونتاژ نیاز داشت. از سال ۲۰۲۰، 36 پرواز شاتل فضایی عناصر ISS را تحویل دادند. سایر پروازهای مونتاژ شامل ماژولهایی بود که توسط فالکون ۹، موشک پروتون روسی یا در مورد پیرس و پویسک، موشک سایوز-یو بلند شده بودند.
برخی از ماژولهای بزرگتر عبارتند از:
ایستگاه فضایی در مدار زمین در ارتفاع تقریبی ۴۱۰ کیلومتر (۲۵۰ مایل) قرار دارد، نوعی مدار که معمولاً به آن مدار پایینی زمین میگویند (ارتفاع واقعی در طول زمان به دلیل کشش و راه اندازی مجدد اتمسفر چندین کیلومتر تغییر میکند) و در مدت زمان حدود ۹۰ دقیقه به دور زمین میچرخد.
در مجموع ۱۴ مدول اصلی تحت فشار قرار بود تا تاریخ تکمیل آن در سال ۲۰۱۰ بخشی از ISS باشند[۲] تعدادی بخش کوچکتر تحت فشار به آنها اضافه خواهد شد (سفینه فضایی سایوز، ناقل پروگرس، قفلهای هوایی Quest و Pirs، و همچنین بهطور دوره ای وسیله نقلیه انتقال H-II).
بخش مداری ایالات متحده در سال ۲۰۱۱ پس از نصب طیفسنج مغناطیسی آلفا در طی مأموریت STS-134 تکمیل شد. مونتاژ قطعه مداری روسیه از زمان نصب ماژول Rassvet در سال ۲۰۱۰ در طول مأموریت STS-132 در یک وقفه نامحدود قرار داشته است. ماژول آزمایشگاه علمی ناوکا شامل اتاقهای جدید خدمه، تجهیزات پشتیبانی حیاتی است که میتواند اکسیژن و آب تولید کند. ناوکا در ابتدا قرار بود در سال ۲۰۰۷ به ایستگاه فضایی بینالمللی تحویل داده شود، اما هزینههای بیش از حد و مشکلات کنترل کیفیت آن، این بخش از پروژه را برای بیش از یک دهه به تعویق انداخت. ماژول Nauka سرانجام در ژوئیه ۲۰۲۱ راه اندازی شد و پس از چند روز[۳] در کنار ماژول Zvezda پهلو گرفت.
برنامههایی برای اضافه کردن ۲ یا ۳ ماژول دیگر وجود دارد که در اواسط دهه ۲۰۲۰ به Prichal متصل میشوند. افزودن ماژولهای روسی بیشتر به ماژول Zvezda کمک زیادی میکند زیرا رایانههای فرمان مرکزی نصب شده اولیه Zvezda دیگر کار نمیکنند و ژنراتورهای اکسیژن Elektron آن قابل تعویض نیستند و پس از چندین نقص در سال ۲۰۲۰ دوباره برای مدت کوتاهی از کار میافتند.[۴] در ماژولهای روسی، تمام سختافزارها با نصب دائمی تجهیزات راه اندازی میشوند. جایگزینی سختافزار مانند بخش مداری ایالات متحده غیرممکن است. این مشکل احتمالی با Zvezda زمانی آشکار شد که در اکتبر ۲۰۲۰ توالت، اجاق گاز و الکترون همگی بهطور همزمان دچار مشکل شدند و فضانوردان مجبور به تعمیرات اضطراری شدند.[۵]
ISS، پس از تکمیل، شامل مجموعهای از ماژولهای تحت فشار ارتباطی متصل به یک خرپا است که چهار جفت بزرگ ماژول فتوولتائیک (پانلهای خورشیدی) روی آنها وصل شدهاند.
پس از فاجعه شاتل فضایی کلمبیا در ۱ فوریه ۲۰۰۳، ابهاماتی در مورد آینده ISS وجود داشت. تعلیق دو سال و نیم بعدی برنامه شاتل فضایی ایالات متحده و به دنبال آن مشکلاتی برای از سرگیری عملیات پرواز در سال ۲۰۰۵، موانع بزرگی بودند.[نیازمند منبع]
برنامه شاتل فضایی در ۲۶ ژوئیه ۲۰۰۵ با مأموریت استیاس-۱۱۴ دیسکاوری پرواز را از سر گرفت. هدف از این مأموریت در ایستگاه فضایی بینالمللی، هم آزمایش اقدامات ایمنی جدیدی بود که از زمان فاجعه کلمبیا به اجرا درآمد و هم برای تحویل تجهیزات به ایستگاه. اگرچه این مأموریت با موفقیت انجام شد، اما بدون خطر نبود. فوم توسط مخزن خارجی ریخته شد و ناسا را مجبور کرد تا اعلام کند که ماموریتهای آینده تا زمانی که این مشکل حل نشود زمینگیر خواهند شد.[نیازمند منبع]
بین فاجعه کلمبیا و از سرگیری پرتابهای شاتل، تبادل خدمه صرفاً با استفاده از فضاپیمای روسی سایوز انجام شد.
ISS از ۱۶ ماژول تحت فشار تشکیل شده است: شش ماژول روسی (Zarya، Zvezda , Poisk , Rassvet , Nauka، و Prichal)، هشت ماژول ایالات متحده (BEAM,[۶] Leonardo, Harmony, Quest, Tranquility, Unity, Cupola, and Destiny) یک ماژول ژاپنی (Kibō) و یک ماژول اروپایی (Columbus)
حداقل یک ماژول تحت فشار روسی (Pirs) تاکنون از مدار خارج شده است.[۷]
ایستگاه فضایی بینالمللی بهعنوان گرانترین آیتم ساخته شده تا کنون شناخته میشود که حدود ۱۵۰ میلیارد دلار (USD) هزینه دارد،[۱۱] که گرانتر از Skylab (هزینه ۲٫۲ میلیارد دلار آمریکا)[۱۲] و Mir (4.2 میلیارد دلار آمریکا) است.[۱۳]
{{cite web}}
: Unknown parameter |trans_title=
ignored (|trans-title=
suggested) (help)