مینا بازار

مینا بازار (اردو: مینا بازار هندی: मीना बाज़ार، بنگالی: মীনা বাজার) نوعی بازار ویژه برای فروش اقلام و جمع‌آوری پول برای امور خیریه و سازمان‌های غیرانتفاعی است. همچنین اشاره به تعدادی از مراکز خرید و فروشگاه‌های خرده فروشی امروزی نیز دارد.

در دوران گورکانی

[ویرایش]

در دوران گورکانیان مینا بازار با نام خوش روز ("روز شادی") هم شناخته می‌شد که منحصراً برای زنان برگزار می‌شد در حالی که امپراتور و چند تن از شاهزادگان تنها مردان حاضر بودند.[۱][۲]

بازار به مدت ۵ تا ۸ روز در طول نوروز جشن گرفته می‌شد. همایون برای اولین بار این بازارها را سازماندهی کرد اما اکبر و جانشینان او آن را گسترش دادند. بازار رو به عموم بسته بود، در حالی که زنان حرم‌سرا، زنان راجپوت، همسران و دختران نجیب‌زادگان دربار هر یک در غرفه‌های خود پارچه، جواهرات، صنایع دستی و غیره می‌فروختند. تنها امپراتور، شاهزادگان و برخی از اشراف اجازه ورود به این بازار برای خرید کالا را داشتند که معمولاً با قیمت‌های بالا به فروش می‌رسیدند. درآمد حاصل برای امور خیریه صرف می‌شد.[۳]

دیگر

[ویرایش]

در هند، مینا بازار، اشاره، به بازار معروف باغ قیصر در شهر لکنو در اوده دارد.[۴] این بازار مورد استفاده زنان ساکن در باغ قیصر بود.

جستارهای وابسته

[ویرایش]

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ Mukherjee, Soma (2001). p. 80.
  2. ↑ Eraly, Abraham (2007). The Mughal World: Life in India's Last Golden Age. Penguin Books India. شابک ‎۰۱۴۳۱۰۲۶۲۱. p. 70.
  3. ↑ Mukherjee, Soma (2001). pp. 102-103.
  4. ↑ "The Walled Palaces of Kaiserbagh (by Anil Mehrotra Neeta Das)". Zeno Marketing Communications. Inc. Archived from the original on 29 January 2009. Retrieved 2009-08-14.