نیروهای مسلح عربی سوریه

برای نیروهای مسلح سوریه پس از سقوط رژیم اسد، نیروهای مسلح سوریه را ببینید.
نیروهای مسلح عربی سوریه
القوات المسلحة العربیة السوریة‎‎
پرچم
نشان
شعاروطن، شرف، إخلاص
بنیان‌گذاری۱۹۶۳؛ ۶۲ سال پیش (۱۹۶۳-خطا: زمان نامعتبر}})
شکل کنونی۱۹۷۱؛ ۵۴ سال پیش (۱۹۷۱-خطا: زمان نامعتبر}})
برچیده شده۲۰۲۴ (دفاکتو، پس از سقوط رژیم اسد)[۱]
شاخه‌هاارتش عربی سوریه
نیروی دریایی عربی سوریه
نیروی هوایی عربی سوریه
نیروی پدافند هوایی عربی سوریه
نیروهای دفاع ملی سوریه[۲]
ستادهیئت الارکان، میدان اموی، دمشق
رهبری
فرمانده کل قوا مارشال بشار اسد[۳] (آخرین)
وزیر دفاع تیمسار علی محمود عباس (آخرین)
رئیس ستاد کل تیمسار عبدالکریم محمود ابراهیم (آخرین)
نیروی انسانی
سن سربازی۱۸
خدمت سربازیبله
نیروی فعال۱۷۰٬۰۰۰ (۲۰۲۳)[۴]
دخل و خرج
بودجه$۱٫۸ میلیارد (۲۰۱۹)
درصد تولید ناخالص داخلی۴٫۵٪ (۲۰۲۰)
صنعت
تأمین کنندگان داخلیمرکز مطالعات و تحقیقات علمی سوریه (CERS)[۵][۶]
تأسیسات صنعتی دفاعی (EID)[۷][۸]
آزمایشگاه‌های دفاعی سوریه (SDL)[۹]
تأمین کنندگان خارجی ارمنستان[۱۰]
 بلاروس[۱۰]
 بلغارستان[۱۱]
 چین[۱۰]
 ایران[۱۲][۱۰]
 کره شمالی[۱۰][۱۳]
 عراق[۱۰]
 روسیه[۱۰]
 ونزوئلا[۱۰]
 کوبا[۱۰]
 لائوس[۱۰]
 پاکستان[۱۰]
جستارهای وابسته
تاریختاریخ نظامی سوریه
رتبهدرجه‌های نظامی سوریه

نیروهای مسلح عربی سوریه (عربی: القوات المسلحة العربیة السوریة) نیروهای مسلح سوریه بعثی بود.

نیروهای مسلح سوریه نقش مهمی در تاریخ این کشور و تحولات سیاسی و اجتماعی سوریه داشته‌اند. از سال ۱۹۴۸ تاکنون پنج کودتا را دو بار در سال ۱۹۴۹ و همچنین در سال‌های ۱۹۵۴، ۱۹۶۳، ۱۹۶۶ و در نهایت ۱۹۷۰ را ترتیب داده‌اند. آن‌ها چهار بار در سال‌های ۱۹۴۸، ۱۹۶۷، ۱۹۷۳ و ۱۹۸۲ با اسرائیل و یک بار در سپتامبر سیاه ۱۹۷۰ با اردن جنگیدند. در جریان عملیات آزادسازی کویت در سال ۱۹۹۰ و ۱۹۹۱ هم با ارسال یک لشکر زرهی به خاک عربستان در جنگ با عراق شرکت کرد که البته حضور ناچیزی در جریان جنگ داشت. نیروهای مسلح سوریه بین سال‌های ۱۹۷۶ تا ۲۰۰۵ در لبنان و در جریان جنگ داخلی این کشور با گروه‌های مختلف لبنانی، فلسطینی و ارتش اسرائیل درگیری داشتند. آن‌ها در جریان سرکوب شورش اسلامگرایان از ۱۹۷۹ تا ۱۹۸۲ نیز شرکت داشتند و از سال ۲۰۱۱ نیز درگیر سرکوب اعتراضات و سپس جنگ داخلی با نیروهای مخالف و جداشدگان از نیروهای مسلح موسوم به ارتش آزاد سوریه شدند.

نظام سربازگیری اجباری برای مردان بالای ۱۸ سال اجرا می‌شد و زنان هرچند خدمت اجباری نداشتند اما می‌توانستند وارد نیروهای مسلح شوند. سن بازنشستگی بعد از ۱۵ سال خدمت و ۴۰ سال سن یا ۲۰ سال خدمت و ۴۵ سال سن بود. حدود ۵٫۹٪ تولید ناخالص داخلی سوریه بعثی به مخارج نظامی اختصاص داشت که از این نظر در رتبه دهم دنیا قرار گرفته بود.[۱۴]

پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی که مهم‌ترین پشتوانه نیروهای مسلح سوریه برای آموزش و دریافت تجهیزات مورد نیاز بود، قابلیت این ارتش برای دریافت تجهیزات مدرن نظامی کاهش یافت. شرکت این کشور در جنگ خلیج فارس علیه عراق موجب شد تا کمک‌های مالی قابل‌توجهی را از کشورهای عربی خلیج فارس دریافت کند که بخش قابل‌توجهی از آن‌ها در هزینه‌های نظامی مصرف شد. سوریه بعثی علاوه بر توجه به نیروهای متعارف نظامی به دنبال بهبود سلاح‌های کشتار جمعی خود هم بود.

نیروهای مسلح عربی سوریه هم مانند بسیاری از کشورهای جهان سوم فرصتی را برای بهبود جایگاه اقلیت‌های قومی فراهم کرده‌اند. به‌ویژه علویان سوریه از این فرصت استفاده کردند و و در دهه ۱۹۶۰ به پست‌های تأثیرگذاری در حکومت نظامی کشور رسیدند. در سال ۱۹۶۶ با کودتای ژنرال صلاح الجدید علیه ژنرال امین الحافظ برای اولین بار در دوران جدید یک علوی به ریاست کشور سوریه رسید. جدید خود در سال ۱۹۷۰ به دست یک علوی مذهب دیگر به نام حافظ اسد سرنگون شد. اسد که از سال ۱۹۷۰ تا سال ۲۰۰۰ حکومت کرد پس از آن، تنها خویشاوندان و دوستان مورد اعتماد خود را که بیشترشان علوی بودند در پست‌های حساس و نیرومند قرار داد و از آنجا که نیروهای مسلح هم تکیه‌گاه اصلی و هم خطرناک‌ترین تهدید حکومتش بود، توجه زیادی به نیازهای نیروهای نظامی و ارتقای استانداردهای زندگی نیروهای ارتش کرد. این نیروها در جنگ داخلی سوریه درگیر جنگ فرسایشی با مخالفان مسلح و القاعده و داعش شدند که ضربه‌های زیاد و جبران‌ناپذیری را به این ارتش وارد کرد.[۱۵]

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام :0 وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  2. ↑ "SYRIA UPDATE: THE FALL OF AL-QUSAYR". Institute for the Study of War. Archived from the original on 2013-06-10. Retrieved Jun 7, 2013.
  3. ↑ "Bashal al-Assad in uniform with rank of Marshal". thewhatandthewhy.com. Archived from the original on 9 October 2017. Retrieved 24 March 2018.
  4. ↑ Hackett 2023, p. 354.
  5. ↑ Eden Kaduri, Yehoshua Kalisky, Tal Avraham (6 September 2023). "Rebuilding the Syrian Military: The Threat to Israel". INSS Tel Aviv University. Retrieved 25 November 2023.{{cite web}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
  6. ↑ Gertz, Bill (23 July 1996). "CIA Suspects Chinese Firm of Syria Missile Aid". The Washington Times.[پیوند مرده]
  7. ↑ "IDENTIFYING MATERIEL MANUFACTURED IN THE DEMOCRATIC PEOPLE'S REPUBLIC OF KOREA (DPRK)". Conflict Armament Research. Retrieved 10 April 2024.
  8. ↑ "Exploring Iran's Role in Syrian Defence Industry and its Geopolitical Ramifications". Special Eurasia. 8 August 2023. Retrieved 10 May 2024.
  9. ↑ A Syrian-produced North Korean Type 68 rifle on sale in Yemen. We can notice the Syrian Defense Laboratories logo stamped on it, which we have seen in the past across Syria. (h/t @FighterXwar_ar).
  10. ↑ ۱۰٫۰۰ ۱۰٫۰۱ ۱۰٫۰۲ ۱۰٫۰۳ ۱۰٫۰۴ ۱۰٫۰۵ ۱۰٫۰۶ ۱۰٫۰۷ ۱۰٫۰۸ ۱۰٫۰۹ ۱۰٫۱۰ "Trade Registers". Archived from the original on 29 December 2017. Retrieved 26 May 2019.
  11. ↑ "War Gains: Bulgarian Arms Add Fuel to Middle East Conflicts". 21 December 2015.
  12. ↑ "Chinese Air Defense System Spotted in Syria: Russian Media". Islam Times. 1 January 2020.
  13. ↑ "Analysing the Online Arms Trade in Opposition-controlled Syria: July 2021 update". 2 September 2021.
  14. ↑ SYRIA بایگانی‌شده در ۲۹ دسامبر ۲۰۱۷ توسط Wayback Machine The World Factbook
  15. ↑ Syria - Overview Global Security