هشام کلبی با نام کامل «ابو منذر هشام پسر ابو النضر محمد پسر سائب، پسر بشر، پسر عمرو کلبی» (۷۳۷-۸۱۹م) (متوفی ۲۰۴ ق) تاریخنگار عرب و از اعضای دارالحکمه بود که در مورد عرب قبل از اسلام نوشته است مخصوصا کتاب الاصنام او مشهور است. ابن ندیم در الفهرست تعداد آثار او را ۱۴۰ اعلام میکند و کتاب الاغانی مکررا از اطلاعات او سند میاورد.
وی در کوفه زاده شد و بیشتر عمر خود را در بغداد به سر برد.[۱]
وی که شیعه بود؛ میگوید: «بیمار شدم و در اثر بیماری هر چه میدانستم فراموشم شد. نزد جعفر بن محمد رفتم و نزد حضرتش بنشستم و آن حضرت دانش را در کاسهای به من نوشانید و علمم بازآمد و فراموشی و نسیان از میان رفت».
تاریخنویسانی که دربارهٔ عرب دورهٔ جاهلیت به پژوهش پرداختهاند، بیشتر اخبار خود را از محمد بن سائب و هشام کلبی نقل کردهاند. کلبی نزد شیعیان موثق است ولی برخی سنیان او را توثیق و برخی به خاطر تشیعش او را مطعون دانسته و مذمت کرده اند.
خطیب در تاریخ بغداد دربارهٔ هشام مینویسد: «هشام پسر محمد سائب کلبی، کسی است که حدیث از او نقل بشود؟ وی نسبدان و افسانهگو است، گمان نمیکنم که احدی از او حدیث نقل کند». بنابراین وی را «متروک الحدیث» خواندند؛ یعنی به حدیثی که او روایت کرده نباید توجه کرد. اما علمایی همچون محمد بن سعد، و البلاذري، و محمد بن جرير الطبري، و المسعودي او را ثقه دانسته و از او نقل کردهاند. البلاذري بسیاری از مطالبش را در کتاب الأنساب از كتاب الجمهرة ایشان نقل کرده. و همچنین ياقوت الحموي بر کتب او، اعتماد داشته است، همچون افتراق العرب واشتقاق البلدان والأنساب والأصنام.[۲]
بیشتر آثار هشام کلبی از بین رفتهاست و فقط کتابهای زیر از او به جا ماندهاست:[۲]
وفات او را ۲۰۲ یا ۲۰۴ ق گفته اند.