هفته‌نامه گاردین

هفته‌نامه گاردین
هفته‌نامه گاردین (۱۵ فوریه ۲۰۱۹)
نوعمجله خبری
قطعمجله خبری ۱۲ اکتبر ۲۰۱۸.
صاحب(ان) امتیازگروه رسانه ای گاردین
ویراستارگراهام اسنودن
بنیان‌گذاری۴ July ۱۹۱۹؛ ۱۰۵ سال پیش (۴ July ۱۹۱۹-خطا: زمان نامعتبر}})
جهت‌گیری سیاسیچپ میانه
زبانانگلیسی
دفتر مرکزیقصر پادشاهی، لندن، انگلستان
روزنامه‌های
خواهرخوانده		گاردین,
آبزرور
شاپا۰۹۵۹–۳۶۰۸
وبگاه

هفته‌نامه گاردین (انگلیسی: The Guardian Weekly) یک مجله خبری بین‌المللی انگلیسی زبان در لندن، انگلستان است.[۱] گاردین یکی از قدیمی‌ترین نشریات خبری بین‌المللی در جهان است که در بیش از ۱۷۰ کشور خواننده دارد. محتوای سرمقاله این هفته‌نامه از نشریات خواهر آن، روزنامه بریتانیایی گاردین و روزنامه یکشنبه آبزرور[۲] گرفته می‌شود و هر سه مجله و روزنامه متعلق به گروه رسانه‌ای گاردین می‌باشند.[۳]

هفته‌نامه گاردین از بهار ۲۰۲۲ توسط گراهام اسنودن ویرایش می‌شود. این هفته‌نامه توسط ابی دونی برای چندین سال تا سال ۲۰۱۷ و سپس توسط ویل دین ویرایش شد.[۱][۳]

تاریخچه

[ویرایش]

سال‌های نخستین

[ویرایش]

اولین نسخه هفته‌نامه گاردین منچستر، یک هفته پس از امضای پیمان ورسای در ۴ ژوئیه ۱۹۱۹ چاپ شد.[۴] منچستر گاردین خود را به عنوان یک صدای لیبرال پیشرو معرفی کرد و می‌خواست دامنه نفوذ خود را به ویژه در ایالات متحده آمریکا در شرایط تغییر جو سیاسی پس از جنگ جهانی اول گسترش دهد. هفته‌نامه هدف اعلام شده‌اش "ارائه بهترین و جالب‌ترین چیزها در منچستر گاردین، آنچه که متمایزترین و مستقل از زمان به طور فشرده در قالب هفتگی " ارائه شود. استقبال اولیه خوب بود. دیری نگذشت که گاردین منچستر می‌توانست به خود ببالد: زیرا «به ندرت گوشه‌ای از جهان متمدن وجود داشت که مرتباً این هفته‌نامه در آن پست نشود»، اگرچه شایان ذکر است که این روزنامه برای مدتی توسط هیتلر[۵] در آلمان توقیف شد.

تکامل و ویرایش ۱۹۶۹ – ۲۰۰۷

[ویرایش]

روزنامه در بخش اعظم فعالیت خود به صورت روزنامه نیم‌قطع بود یعنی نصف روزنامه قطع بزرگ. در ابتدا مفهوم «بهترین‌های گاردین» به معنای یک نظر وزین برای صفحه اول بود. تحت سردبیری جان پرکین این روزنامه در سال ۱۹۶۹ تکامل یافت[۶] تا آنجا که در صفحه اول از تصاویر استفاده شد.

در سال ۱۹۷۱، نسخه انگلیسی روزنامه فرانسوی لو موند بسته شد و هفته‌نامه گاردین فهرست ۱۲۰۰۰ اشتراکی و همچنین چهار صفحه نسخه لو موند را به خود اختصاص داد. در سال ۱۹۷۵ یک قرارداد محتوا با واشینگتن پست بست. صفحات اختصاصی هر دو نشریه مقالات گاردین را تقویت کردند تا اینکه در سال ۱۹۹۳ با طراحی مجدد، تحت سردبیری جدید پاتریک انسور، مقالات دو نشریه درهفته‌نامه منتشر شد. در همان سال، گروه رسانه‌ای گاردین، پس از خرید عنوان بریتانیا ساندی در شکل و محتوای آبزرور ظاهر شد.[۷]

تقریباً در این زمان، هفته‌نامه گاردین از چیدل، گریتر منچستر، به جنوب منچستر نقل مکان کرد تا به بقیه اعضای گاردین در لندن بپیوندد.[۸] این حرکت باعث شد تا هفته نامه دسترسی بهتری به سردبیران، نویسندگان ارشد و ویژگی‌های اخبار داشته باشد. در سال ۱۹۹۱، پیشرفت‌های تکنولوژیکی، اولین انتقال صفحات را توسط مودم به یک سایت چاپی استرالیایی امکان‌پذیر کرد. تحت سردبیری انسور، این مقاله با استفاده از برنامه انتشار دسکتاپ کوارک اکسپرس شروع به تولید کرد. این یک نشریه در اندازه تبلوید شد. سپس، در سال ۲۰۰۵، زمانی که روزنامه گاردین از یک برگه گسترده به قالب کوچکتر برلینی تبدیل شود، هفته نامه گاردین به نیمه برلینر کاهش یافت و در عین حال صفحه بندی را به ۴۸ صفحه که اکنون استاندارد است افزایش داد. چاپ تمام رنگی نیز معرفی شد. در واپسین روزهای ویراستاری انسور، که با مرگ او بر اثر سرطان در سال ۲۰۰۷ محدود شد،[۹]پیشرفت‌های بیشتر در فناوری به این معنا بود که حتی خوانندگان هفته‌نامه در دورافتاده‌ترین مکان‌ها نیز می‌توانستند به اینترنت دسترسی داشته باشند.

از سال ۲۰۰۷

[ویرایش]

استراتژی گاردین با انتصاب ناتالی بنت[۱۰] استرالیایی به عنوان جانشین انسور همزمان شد با دیجیتالی شدن این هفته‌نامه.[۱۱] از این پس اخبار فوری راه اندازی شد و بدون توقف به سرعت در سایت گاردین توسعه پیدا کرد. در سال ۲۰۰۷ یک نسخه دیجیتالی از هفته نامه گاردین ایجاد شد،[۱۲] وبلاگ یک سردبیر اضافه شد[۱۳] و در ادامه در سایت‌های رسانه‌های اجتماعی فیس‌بوک[۱۴] و توییتر[۱۵]حضور پیدا کرد. هفته‌نامه گاردین را از این پس می‌شد به صورت آنلاین در سایت گاردین پیدا کرد، جایی که همه اطلاعاتشان را اشتراک می‌گذارند. بنت در خلال سردبیری خود بر لزوم جهانی بودن برنامه هفته نامه تأکید کرد و پوشش آن را در مورد مسائل زیست‌محیطی و کشورهای در حال توسعه افزایش داد. اشتیاق او به سیاست زیست‌محیطی منجر به خروج او از روزنامه در سال ۲۰۱۲ شد. او تا سال ۲۰۱۶ رهبر حزب سبز انگلیس و ولز شد.[۱۶]

تکامل هفته نامه گاردین زیر نظر ابی دونی، یک روزنامه‌نگار، مجری خبری و سردبیر وب با بیش از سه دهه تجربه بین‌المللی که در آمریکای شمالی، آسیا و اروپا کار و زندگی کسب کرده بود ادامه یافت.[۱۷]تحت مدیریت کانادایی دیونی، هفته نامه روزنامه‌نگاری طولانی مدت را با تأکید بیشتر بر نوشتارهای روشنگر، تحلیل عمیق و ویژگی‌های پر جنب و جوش که یک جهان بینی جامع را به نمایش می‌گذارد، به کار گرفت. گزارش مضامین و روندهای جهانی اکنون در صفحه اول نمایش داده می‌شود، در حالی که صفحه پشتی صحنه‌ای برای نظرات نویسندگان برجسته گاردین است. تجربه جهانی دست اندرکار ان گاردین تضمین می‌کند که هفته نامه هرگز از یک دیدگاه جغرافیایی بیرون نیامده است. این هدف با راه‌اندازی وب‌سایت آمریکایی گاردین در سال ۲۰۱۱، که شروع ویرایشش در شهر نیویورک انجام شد آغاز گردید، اما دو سال بعد توسط سایت «گاردین استرالیا» که مستقر در سیدی است فرصت‌های پوشش هفتگی را در این مناطق کلیدی افزایش داد و به این هدف کمک کرد. دیونی در سال ۲۰۱۷ سردبیری را ترک کرد و در نهایت ویل دین در آوریل ۲۰۱۸ جایگزین او شد.

هفته نامه گاردین در اکتبر ۲۰۱۸ به عنوان یک مجله براق دوباره طراحی شد. و اعلام گردید که تیراژ مجله افزایش یافته و در سه نسخه مختلف بین‌المللی، آمریکای شمالی و استرالیا منتشر می‌شود.[۱۸]

قالب

[ویرایش]

عنوان هفته‌نامه گاردین در سایت‌هایی در بریتانیا، استرالیا و ایالات متحده آمریکا در قالب مجله خبری تمام رنگی چاپ شده‌است. انتشار استاندارد از زمان تغییر قالب آن (از روزنامه) در ۱۲ اکتبر ۲۰۱۸تاکنون ۶۴ صفحه دارد.

خوانندگان در سراسر جهان

[ویرایش]

بریتانیا، استرالیا، ایالات متحده و کانادا برترین بازارهای هفته نامه گاردین هستند و پس از آن نیوزلند، فرانسه و آلمان قرار دارند. مخاطبان هفته نامه با بیش از ۱۷۰ کشور جهان،[۱۹] در سراسر جهان پراکنده شده‌اند.[۲۰]

هر هفته، خوانندگان تشویق می‌شوند تا خود را به مشترکان خود در ملاقات خوب و ویژه به شما معرفی کنند، که در سال ۲۰۱۲شروع شد. این ویژگی برای مدتی از دسامبر ۲۰۱۹ فعالیت نداشت.

بررسی‌ها نشان می‌دهد که حدود ۶۰درصد از مشترکان بیش از یک دهه مشترک هفته نامه بوده‌اند. خوانندگان هفته نامه بیشتر به جمعیت تحصیلکرده متمایل است. خواننده معمولی که بالای ۴۵سال سن دارد، حداقل دارای مدرک تحصیلی است یا در آموزش و پرورش کار می‌کند یا بازنشسته شده‌است، با تقسیم مرد و زن رده سنی ۵۹–۴۱ سال می‌باشند.[۲۱]

خوانندگان دلایل معمول خود را که برای اشتراک مطرح می‌کنند عبارتند از: عادت خانوادگی در استفاده از منچستر گاردین. طلسم کار در خارج از کشور برای توسعه یا تدریس؛ و بازنشستگی یا مهاجرت (اغلب به استرالیا، نیوزلند یا آمریکای شمالی). برخی دیگر اغلب می‌گویند مسیر ورودشان به خانواده هفتگی گاردین با ارسال نسخه‌ای به آنها در محل کار یا در حین کار صورت گرفته‌است.

خوانندگان قابل توجه

[ویرایش]

خوانندگان این روزنامه شامل بسیاری از دولتمردان جهان، از جمله نلسون ماندلا است که در دوران زندان مشترک این روزنامه شد، به طوریکه این روزنامه را «پنجره ای به سوی جهان گسترده‌تر» توصیف کرد.[۲۲] جورج دابلیو بوش اولین رئیس‌جمهور ایالات متحده پس از جیمی کارتر بود که با شکستن سنت رونالد ریگان، جورج اچ. دبلیو بوش و بیل کلینتون، در هفته نامه گاردین مشترک نشد.[۲۳]

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ staff, Guardian Weekly (2016-12-20). "A short history of the Guardian Weekly: celebrating our success". The Guardian (به انگلیسی). ISSN 0261-3077. Retrieved 2017-03-01.
  2. ↑ "The Observer under review". BBC News. 4 August 2009. Retrieved 27 March 2010.
  3. ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ "Guardian Media Group plc (GMG) results for the financial year ended 1 April 2018". The Guardian. 24 July 2018.
  4. ↑ "Guardian timeline". The Guardian (به انگلیسی). 2002-06-10. ISSN 0261-3077. Retrieved 2017-03-01.
  5. ↑ "From the archive, 8 April 1933: The Manchester Guardian forbidden in Germany". The Guardian (به انگلیسی). 2015-04-08. ISSN 0261-3077. Retrieved 2017-03-01.
  6. ↑ Lewis, James (2002-02-14). "John Perkin". The Guardian (به انگلیسی). ISSN 0261-3077. Retrieved 2017-03-01.
  7. ↑ "Observer timeline". The Guardian (به انگلیسی). 2002-06-10. ISSN 0261-3077. Retrieved 2017-03-01.
  8. ↑ Guardian, The (2008-12-15). "The final hours of the Guardian at Farringdon Road". the Guardian. Retrieved 2017-03-01.
  9. ↑ McNay, Michael (2007-07-03). "Patrick Ensor". The Guardian (به انگلیسی). ISSN 0261-3077. Retrieved 2017-03-01.
  10. ↑ "Natalie Bennett". the Guardian. Retrieved 2017-03-01.
  11. ↑ "Natalie Bennett". the Guardian. Retrieved 2017-03-01.
  12. ↑ "Guardian Weekly". the Guardian. Retrieved 2017-03-01.
  13. ↑ "Inside Guardian Weekly | News". the Guardian. Retrieved 2017-03-01.
  14. ↑ "Security Check Required". www.facebook.com (به انگلیسی). Retrieved 2017-03-01.
  15. ↑ "Guardian Weekly (@guardianweekly) | Twitter". twitter.com (به انگلیسی). Retrieved 2017-03-01.
  16. ↑ Jowit, Juliette; correspondent, political (2012-09-03). "Green party elects Natalie Bennett as leader". The Guardian (به انگلیسی). ISSN 0261-3077. Retrieved 2017-03-01.
  17. ↑ "Abby Deveney". the Guardian. Retrieved 2017-03-01.
  18. ↑ Viner, Katharine (2018-10-10). "Introducing the new Guardian Weekly". The Guardian (به انگلیسی). ISSN 0261-3077. Retrieved 2019-02-12.
  19. ↑ staff, Guardian Weekly (2016-12-20). "A short history of the Guardian Weekly: celebrating our success". The Guardian (به انگلیسی). ISSN 0261-3077. Retrieved 2017-03-01.
  20. ↑ "Put yourself on the Guardian Weekly map". the Guardian. Retrieved 2017-03-01.
  21. ↑ staff, Guardian Weekly (2016-12-20). "A short history of the Guardian Weekly: celebrating our success". The Guardian (به انگلیسی). ISSN 0261-3077. Retrieved 2017-03-01.
  22. ↑ "About the Guardian Weekly". The Guardian Weekly. London. Retrieved 2013-09-05.
  23. ↑ Burkeman, Oliver (2006-11-18). "Bush reveals he is a Guardian reader (though sadly not a regular)". The Guardian (به انگلیسی). ISSN 0261-3077. Retrieved 2017-03-01.