محمّد پسر فریدون هُمام تبریزی (زاده ۶۳۶ هجری تبریز - درگذشته صفر ۷۱۴) شاعر پارسیسرا[۱][۲] و تاتیسرای[۳][۴] و آذریسرای[۵][۶][۷] سده هشتم هجری در ایران است. او در غزل از خود توانائی بسیار نشان داده است.
محمّد پسر فریدون هُمام تبریزی | |
---|---|
زادهٔ | ۶۳۶ هجری قمری |
درگذشت | ۷۱۴ صفر |
آرامگاه | تبریز |
ملیت | ایرانی |
آثار | دیوان همام تبریزی |
هُمام شدیداً دوستدار سعدی شیرازی بوده و با او مکاتبه داشته و بنا بر برخی یادداشتها، هنگامی که سعدی به آذربایجان سفر کرده، با همام نیز دیدار داشته. شماری از غزلیات او بر مبنای غزلهائی از سعدی، بر همان وزن و قافیه و ردیف ساخته شدهاند.
همام تبریزی به زبان بومی آنزمان تبریز و آذربایجان یعنی زبان آذری نیز ابیاتی اشعاری دارد از جمله:
بدیدم چشم مستت رفتم از دست | کوام آذردلی بو کو نبی مست | |
دلم خود رفت و میدانم که روزی | به مهرت هم بشی خوش گیانم اژ دست | |
به آب زندگی ای خوش عبارت | لوانتلاو جَهمن دیل و گیان بست | |
دمی بر عاشق خود مهربان شو | که زیسر مهرورزی گست بی گست | |
به عشقت گر همام از جان برآیذ | مواژش کان یوان بمروت و وارست | |
گرم خا واکَنی لشنم بوینی | به بویت خُته بام ژاهنام سرمست |
معنی بیتهای آذری:
خیالی بود و خوابی وصل یاران | شب مهتاب و فصل نوبهاران |
که بیت مقطع آن به زبان آذری است:
وهار و ول و دیم یار خوش بی | اوی یاران مَه ول بی مَه وهاران |
معنی: بهار و گل به چهره یار خوش است، بی یاران نه گل باشد نه بهاران.[۹]
دربارهٔ همام و زبان آذری از زبان ایرانی آذری [۲]