هیوز ۲۶۹
| هیوز ۲۶۹ تی‌اچ-۵۵ اوسیج | |
|---|---|
| |
| یک هیوز ۲۶۹ از موزه نیروی هوایی سوئد | |
| کاربری | بالگرد سبُک چندمنظوره/آموزشی |
| تولیدکننده | هیوز هلیکوپترز |
| نخستین پرواز | ۲ اکتبر ۱۹۵۶ |
| کاربر اصلی | ارتش ایالات متحده آمریکا |
| ساخته‌شده | ۱۹۶۱–۱۹۸۳ |
| تعداد ساخته‌شده | +۳۰۰۰ فروند |
| گونه‌ها | شوایتزر اس-۳۰۰ |
هیوز ۲۶۹ (به انگلیسی: Hughes 269) یک بالگرد سبک آموزشی با موتور پیستونی ساخت هیوز هلیکوپترز بود. این بالگرد با نام هیوز ۳۰۰ و ۳۰۰C نیز به فروش رفت. ارتش ایالات متحده آمریکا نیز مدل نظامی آن را به خدمت گرفت و تی‌اچ-۵۵ اوسیج نام نهاد. پس از توقف تولید این بالگرد در سال ۱۹۸۳، شرکت هواگردسازی شوایتزر مدل ۳۰۰C را گرفته و با نام شوایتزر اس-۳۰۰ تولید نمود و بهینه‌سازی‌های زیادی بر روی آن انجام داد که تا امروز همچنان ادامه دارد.
مراحل توسعه
[ویرایش]در سال ۱۹۵۵ میلادی هیوز هلیکوپترز متوجه شد که تقاضای زیادی برای یک بالگرد ارزان قیمت و کم هزینه در بین نظامیان و غیرنظامیان وجود دارد و کار طراحی هیوز ۲۶۹ را در سال ۱۹۵۵ آغاز کرد. از همان آغاز تصمیم گرفتند تا بالگرد را با سه ملخ تولید کنند و آرایش دو سرنشین در کنار هم برای آن انتخاب شد. همچنین هیچ بدنه‌ای برای کابین وجود نداشت و پلتفرم باز بود. پیش‌نمونه در سال ۱۹۵۶ پرواز کرد ولی توسعه‌ها تا سال ۱۹۶۰ ادامه یافتند و در این بازه، دُم بالگرد از نو طراحی شد.[۱] شرکت هیوز با موفقیت توانست بخش بزرگی از بازار بالگردهای غیرنظامی، پلیسی و کشاورزی را از آن خود کند.[۲] سپس هیوز با اضافه کردن یک صندلی سرتاسری سه‌نفره توانست مکانی برای نشستن سه سرنشین در کنار هم فراهم کند.
تاریخچه عملیاتی
[ویرایش]
در سال ۱۹۵۸ میلادی، شرکت هیوز، بالگرد ۲۶۹ را برای ارزیابی به ارتش ایالات متحده آمریکا ارائه داد تا شاید این محصول بتواند بل ۴۷ و هیلر اواِچ-۲۳ را از ارتش بازنشسته کند.[۳][۴] بالگرد ۲۶۹ در ارزیابی‌های ارتش آمریکا مردود شد ولی توانست در سال ۱۹۵۹ مجوز فروش به غیرنظامیان را از FAA دریافت کند. تحویل بالگرد به مشتریان در سال ۱۹۶۱ آغاز شد و در بهار سال ۱۹۶۴، تعداد ۳۱۴ بالگرد به غیرنظامیان فروخته شد. درحالیکه ارتش آمریکا هیچ علاقه‌ای به این بالگرد نداشت، ولی برای بازنشسته کردن هیلر اواِچ-۲۳ که بسیار فرسوده بود، برای آموزش پرواز به بالگرد هیوز ۲۶۹ روی آورد و آن را تی‌اچ-۵۵ اوسیج نام نهاد.[۵] تا سال ۱۹۶۹ میلادی تعداد ۷۹۲ فروند تی‌اچ-۵۵ به ارتش آمریکا اضافه شد که همگی تا سال ۱۹۸۸ در ناوگان ارتش وجود داشتند و بیش از ۶۰هزار خلبان ارتش آمریکا با بالگرد تی‌اچ۵۵ آموزش دیدند. سرانجام در سال ۱۹۸۸ بود که با روی کار آمدن بل یواچ-۱ ایروکوای، بالگرد تی‌اچ۵۵ برای همیشه از ارتش آمریکا بازنشسته شد و ارتش آمریکا بالگردها را به بخشهای دیگر نظامی همانند پلیس و نیروهای امنیتی فروخت.[۶][۷]
در سال ۱۹۶۴ شرکت هیوز یک مدل بلندتر و سه‌نفره تولید کرد و در ابتدا نام آن را هیوز 269B نهاد؛ سپس آن را با نام هیوز ۳۰۰ به مشتریان فروخت. در سال ۱۹۸۴ شرکت مک‌دانل داگلاس برای اینکه دانش و تجربه شرکت هواپیماسازی هیوز را در زمینه هواپیماسازی به‌دست بیاورد، شرکت هیوز را به کلی خریداری کرد که هیوز هلیکوپترز نیز زیرگروه آن بود؛ ولی علاقه‌ای به تولید بالگرد نداشت و خط تولید را متوقف کرد که موجب شد دو سال بعد شرکت شوایتزر، حق تولید بالگرد ۳۰۰ را از مک‌دانل داگلاس بخرد و از آنجایی که مک‌دانل داگلاس فروشی میلیون‌دلاری از هواپیماها و سامانه‌های الکترونیکی خود داشت، علاقه‌ای به بالگرد ارزان‌قیمت هیوز ۳۰۰ نداشته و به فروش آن راضی شد.
کاربران
[ویرایش]
الجزایر (نیروی هوایی)
برزیل (نیروی دریایی)
کلمبیا (نیروی هوایی)
کاستاریکا (وزارت امنیت داخلی)
یونان (ارتش)
هائیتی (نیروی هوایی)
هندوراس (نیروی هوایی)
هند (نیروی دریایی)
ژاپن (دفاع شخصی)
سیرالئون (نیروی هوایی)
اسپانیا (نیروی هوایی)
سوئد (ارتش)
تایوان (ارتش)
تایلند (ارتش)
ترکیه (ارتش)
ایالات متحده آمریکا (ارتش)
Specifications (Hughes 300)
[ویرایش]داده‌ها از Jane's All the World's Aircraft 1974-75[۸]Evergreen Aviation and Space Museum[۱]
ویژگی‌های کلی
- خدمه: ۲
- طول: ۲۸ فوت ۱۰٫۷۵ اینچ (۸٫۸۰۷۵ متر)
- ارتفاع: ۸ فوت ۲٫۷۵ اینچ (۲٫۵۰۸۳ متر) overall
- وزن خالی: ۹۵۸ پوند (۴۳۵ کیلوگرم)
- وزن ناخالص: ۱٬۵۵۰ پوند (۷۰۳ کیلوگرم)
- بیشترین وزن برخاست: ۱٬۶۷۰ پوند (۷۵۷ کیلوگرم) certificated
- ۱٬۸۵۰ پوند (۸۳۹ کیلوگرم) maximum weight with restricted operations
- ظرفیت سوخت: ۳۰ گالون آمریکایی (۲۵ گالون بریتانیایی؛ ۱۱۰ لیتر) in external mounted tank with provision for a ۱۰ گالون آمریکایی (۸٫۳ گالون بریتانیایی؛ ۳۸ لیتر) auxiliary tank.
- پیشرانه هواگرد: ۱ عدد 4-cylinder air-cooled horizontally-opposed piston engine. Lycoming HIO-360-A1A، ۱۸۰ اسب بخار (۱۳۰ کیلووات) ::::(HIO-360-B1A in TH-55A)
- قطر روتور اصلی: ۲۵ فوت ۳٫۵ اینچ (۷٫۷۰۹ متر)
- مساحت روتور اصلی: ۵۰۳ فوت مربع (۴۶٫۷ متر مربع) * Blade section: NACA 0015[۹]
عملکرد
- حداکثر سرعت: ۸۷ مایل بر ساعت (۱۴۰ کیلومتر بر ساعت؛ ۷۶ گره)
- سرعت کروز: ۸۰ مایل بر ساعت (۱۲۹ کیلومتر بر ساعت؛ ۷۰ گره) maximum
- ۶۶ مایل بر ساعت (۵۷ گره؛ ۱۰۶ کیلومتر بر ساعت) economical.
- سرعت (هوانوردی): ۸۷ مایل بر ساعت (۱۴۰ کیلومتر بر ساعت؛ ۷۶ گره) * Maximum water contact speed (on floats): ۲۰ مایل بر ساعت (۱۷ گره؛ ۳۲ کیلومتر بر ساعت)
- Maximum water taxi speed (on floats): ۱۰ مایل بر ساعت (۹ گره؛ ۱۶ کیلومتر بر ساعت)
- بُرد: ۳۰۰ مایل (۲۶۱ مایل دریایی؛ ۴۸۳ کیلومتر) with maximum fuel and no reserve.
- مداومت پروازی: 3 hours 30 minutes with maximum fuel.
- حداكثر ارتفاع: ۱۳٬۰۰۰ فوت (۴٬۰۰۰ متر) * Hover ceiling IGE: ۷٬۷۰۰ فوت (۲٬۳۴۷ متر)
- Hover ceiling OGE: ۵٬۸۰۰ فوت (۱٬۷۶۸ متر)
- نرخ صعود: ۱٬۱۴۰ فوت بر دقیقه (۵٫۸ متر بر ثانیه)
- بارگیری دیسک: ۳٫۳ پوند بر فوت مربع (۱۶ کیلوگرم بر متر مربع)
- توان به وزن: ۰٫۱۰۷۵ horsepower per pound (۰٫۱۷۶۷ kilowatts per kilogram)
جستارهای وابسته
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ "Military helicopters." بایگانی‌شده در ۲۰۱۲-۰۶-۲۹ توسط Wayback Machine Evergreen Aviation and Space Museum. Retrieved: 17 June 2012.
- ↑ "Military helicopters." Archived 2012-06-29 at the Wayback Machine Evergreen Aviation and Space Museum. Retrieved: 17 June 2012.
- ↑ Frawley, 2002, p. 148.
- ↑ Gunston 1978, p. 205.
- ↑ Gunston 1978, p. 205
- ↑ Frawley, 2002, p. 148.
- ↑ Frawley, 2002, p. 148.
- ↑ Taylor, John W.R., ed. (1974). Jane's All the World's Aircraft 1974-75 (65th annual ed.). New York: Franklin Watts Inc. pp. 356–366. ISBN 978-0-354-00502-9.
- ↑ Lednicer, David. "The Incomplete Guide to Airfoil Usage". m-selig.ae.illinois.edu. Retrieved 16 April 2019.