هیپوآلدوسترونیسم

هیپوآلدوسترونیسم
آلدوسترون
تخصصغدد درون‌ریز و متابولیسم
طبقه‌بندی و منابع بیرونی

هیپوآلدوسترونیسم (انگلیسی: Hypoaldosteronism) هیپوآلدوسترونیسم وضعیتی است که در آن قشر آدرنال آلدوسترون کمتری نسبت به مقدار معمول ترشح می کند.[۱]

مانند هیپرآلدوسترونیسم، می تواند اولیه و ثانویه باشد. کمبود آلدوسترون مرتبط با کم کاری غدد فوق کلیوی در بیماری آدیسون، سندرم واترهاوس-فریدریکسن و کمبود مادرزادی آنزیم های دخیل در بیوسنتز استروئیدها مشاهده می شود.

هیپوآلدوسترونیسم ثانویه ممکن است ناشی از مهار سیستم رنین-آنژیوتانسین، کمبود ACTH یا سوء مصرف داروهای معدنی کورتیکوئید یا شیرین بیان باشد.

با کمبود آلدوسترون، بدن به طور مداوم سدیم را از دست می دهد و در نتیجه حجم مایع خارج سلولی کاهش می یابد و این منجر به خستگی، سردرد، افت فشار خون و تاکی کاردی می شود. احتباس همزمان K+ و H+ باعث هیپرکالمی و اسیدوز می شود که به ترتیب به صورت آریتمی قلبی و اسپاسم عضلانی، هیپرونتیلاسیون و تیرگی هوشیاری ظاهر می شود.

جستارهای وابسته

[ویرایش]

منابع

[ویرایش]
  1. Becker, Kenneth L. (2001). Principles and practice of endocrinology and metabolism. Lippincott Williams & Wilkins. pp. 785–. ISBN 978-0-7817-1750-2. Retrieved 15 July 2011.