وایس (مجله)

وایس
مسائلهٔ سوریه (نوامبر ۲۰۱۲)
سردبیرالیس جونز
دسته‌بندیسبک‌زندگی
بسامدماهانه
شمارگان۹۰۰٬۰۰۰ (جهان)
۸۰٬۰۰۰ (بریتانیا)[۱]
ناشروایس مدیا
بنیان‌گذارسروش علوی، شین اسمیت، گاوین مک اینز
نخستین شمارهاکتبر ۱۹۹۴؛ ۳۰ سال پیش (۱۹۹۴}}) (با نام «صدای منتریال»)
مستقر درنیویورک، آمریکا
زبانانگلیسی
وبگاه
شاپا۱۰۷۷-۶۷۸۸
اُسی‌ال‌سی۳۰۸۵۶۲۵۰

وایس (به انگلیسی: Vice) مجلهٔ کانادایی-آمریکایی که بر سبک زندگی، هنر، اخبار و سیاست تمرکز دارد. این مجله در ۱۹۹۴ در مونترال به عنوان جایگزین مجلهٔ پانک تأسیس شد. مؤسسان وایس بعداً شرکت رسانه‌ای وایس مدیا را راه اندازی کردند که شامل مجله چاپی، وب سایت، واحد خبری زنده، شرکت تولید فیلم و لیبل ضبط و پخش موسیقی است. از فوریه ۲۰۱۸ سردبیر مجله الیس جونز است.[۲][۳]

در ۱۵ مه ۲۰۲۳، شرکت رسانه‌ای وایس مدیا رسماً با اعلام ورشکستگی تقریباً تمام دارایی خود را به فروش گذاشت و کنسرسیومی از وام دهندگان از جمله سرمایه‌گذاری فورترس، در کنار مدیریت سرمایه سوروس و مونرو کاپیتال ۲۲۵ میلیون دلار برای کل دارایی وایس مدیا پیشنهاد کردند.[۴]

تاریخچه

[ویرایش]

این مجله توسط سروش علوی، گاوین مک اینس و شین اسمیت (که گاوین و شین دوستان دوران کودکی بودند)[۵] تأسیس شد، در سال ۱۹۹۴ به عنوان صدای مونترال با کمک هزینه رفاهی استان کبک راه اندازی شد.[۶] قصد بنیانگذاران آن ارائه کار و خدمات اجتماعی بود. بعداً، زمانی که ویراستاران به دنبال فسخ تعهدات خود با ناشر اصلی مجله آلکس لورن برآمدند، مجله را خریدند و در سال ۱۹۹۶ نام آن را به وایس تغییر دادند.[۷]

در فوریه ۲۰۱۵، وایس مدیا و الیس جونز سردبیر مجله وایس و آلکس میلر، سردبیر سابق بریتانیا، در سمت مدیر جهانی محتوا منصوب شدند.[۸]

در سال ۲۰۲۳ وایس به موجب فصل ۱۱ درخواست ورشکستگی داد. وام دهندگان شرکت - سرمایه‌گذاری فورترس، در کنار مدیریت سرمایه سوروس و مونرو کاپیتال- با خرید شرکت به مبلغ ۲۲۵میلیون دلار موافقت کردند.[۹]

کارکنان

[ویرایش]

محدوده

[ویرایش]

مجله وایس دربرگیرنده کارهای روزنامه‌نگاران، ستون نویسان، داستان نویسان، گرافیست‌ها و کاریکاتوریستها و عکاسان است. محتوای آنلاین و سیاست مجله وایس از پوشش‌دادن به هنرهای مستقل و موضوعات فرهنگی پاپ به موضوعات خبری جدی‌تر تغییر کرده‌است. با توجه به تعداد زیادی از مشارکت کنندگان و این واقعیت که اغلب نویسندگان تعداد کمی مقاله ارسال می‌کنند، بنابر این محتوای وایس به شدت متفاوت است و اغلب موضع سیاسی و فرهنگی آن نامشخص یا متناقض است. مقالات موجود در سایت وایس دارای طیف وسیعی از موضوعات هستند، اغلب موارد توسط رسانه‌های جریان اصلی پوشش داده نمی‌شوند. سردبیران مجله مدافع مکتب روزنامه‌نگاری شناور هستند به‌طوریکه این ویژگی‌های وایس مدیا را به برنامه تلویزیونی مستند مانند بالز دیپ در کانال وایس‌لند منتقل کرده‌اند. این سبک از روزنامه‌نگاری چیزی شبیه به روش‌های دی‌آی وای است که در تضاد با روش‌های رایج رسانه‌های خبری تلقی می‌شود. تمام شماره‌های مجله به دغدغه‌های مردم عراق، بومیان آمریکا، مردم روسیه، افراد دارای اختلالات روانی و افراد دارای معلولیت ذهنی اختصاص یافته‌است. وایس همچنین راهنمای سالانه دانش آموزان در انگلستان را منتشر می‌کند.

سیاست

[ویرایش]

در مصاحبه مارس ۲۰۰۸ با گاردین، از اسمیت در مورد وفاداری‌های سیاسی مجله وایس سؤال شد و او گفت: «ما سعی نمی‌کنیم چیزی را به شکل پارادایمی چپ/راست بیان کنیم … آیا من دموکرات هستم یا جمهوری‌خواه؟ من فکر می‌کنم هر دو وحشتناک هستند. و به هر حال مهم نیست وقتی پول آمریکا را اداره می‌کند؛ پول همه جا جاریست.»

سایت اینترنتی

[ویرایش]

وایس وب سایت خود را به عنوان Viceland.com (چون Vice.com قبلاً ثبت شده بود) در سال ۱۹۹۶ تأسیس کرد. در سال ۲۰۰۷، وبسایت VBS.tv را با تمرکز بر ویدیو و تعدادی برنامه رایگان مانند The Vice Guide to Travel راه‌اندازی کرد. در سال ۲۰۱۱، Viceland.com و VBS.tv با Vice.com ترکیب شدند،[۱۳][۱۴]

در سال ۲۰۱۲، Vice Media به عنوان شرکت مادر مجله Vice و سایر دارایی‌های معنوی از جمله Vice News در اچ بی او و وب سایت Vice.com، ایجاد شد.[۱۵]

کتاب

[ویرایش]

در سال ۲۰۰۷، وایس کتاب عکس معاون (ISBN 1-57687-410-9) را با مجموعه‌ای از عکس‌های جیمی وارن، جری هسو، مایکل ربابی و پاتریک اودل منتشر کرد. این کتاب در پنج بخش تقسیم شده‌است: «معاون عکاسان»، «عکاسی معاونت»، «معاون مد» و دو بخش پایانی کلاژی از عکس‌های وایس است که قبلاً منتشر شده‌است. این کتاب همچنین حاوی مصاحبه‌هایی با برخی از عکاسان است.

جیل آبرامسون: بازرگانان حقیقت: تجارت اخبار و مبارزه برای حقایق. سیمون و شوستر، نیویورک ۲۰۱۹، (شابک ‎۹۷۸−۱−۵۰۱۱−۲۳۲۰−۷), S. 42–61, 147–181, 346–369 (= Chapter ۲, ۶ and۱۱).

شهرت

[ویرایش]

از آغاز فعالیت وایس به عنوان صدای مونترال «شهرت به تحریک» (به انگلیسی: Reputation For Provocation) داشت.[۱۶] در سال ۲۰۱۰، وایس به عنوان «روزنامه‌نگاری گونزو برای نسل یوتیوب» توصیف شد.[۱۷] همان‌طور که مجله به یک نام تجاری رسانه‌ای گسترده‌تر تبدیل شد، با این مشکل روبرو شد که «چگونه از گذشته خام خود فاصله بگیرد، اما این شهرت را به اندازه کافی حفظ کند تا رابطه خود را با مخاطبان اصلی خود تقویت کند».[۱۸] با این وجود، مجله همچنان با جنجال مواجه است. در سال ۲۰۱۳، مجله ستون‌هایی از تبلیغات مد را که با عنوان «آخرین کلمات» که تصویر از «نویسندگان زنی که خودکشی می‌کردند» ارائه می‌داد، متوقف کرد.[۱۸][۱۹] همچنین در سال ۲۰۱۳ که که ویراستار وقت مجله به جان مک آفی پیوست و همچون او از مقامات خواست تا از بازجویی شدن در مورد پرونده قتل اجتناب کند، مجدداً مورد توجه قرار گرفت.[۱۶]

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ Horan, Tom (15 July 2006). "From chic to cheek". The Daily Telegraph. London. Archived from the original on 11 November 2012. Retrieved 26 April 2013.
  2. ↑ Sterne, Peter (11 February 2015). "Vice E.I.C. Rocco Castoro out at Vice". Capital New York. Archived from the original on 12 February 2015. Retrieved 12 February 2015.
  3. ↑ "Vice Media Settled With 4 Women Over Sexual Harassment, Defamation". The Hollywood Reporter (به انگلیسی). 23 December 2017. Archived from the original on 24 June 2019. Retrieved 24 June 2019.
  4. ↑ Whittock, Jesse (15 May 2023). "Vice Media Files For Chapter 11 Bankruptcy". Deadline Hollywood. Retrieved 15 May 2023.
  5. ↑ Robert Levine (19 November 2007). "A Guerrilla Video Site Meets MTV". The New York Times. Archived from the original on 7 November 2014. Retrieved 7 November 2014.
  6. ↑ "#18 VICE: An Oral History" (podcast), Canadaland, 3 February 2014.
  7. ↑ Wilkinson، Carl (۲۰۰۸-۰۳-۳۰). «The Vice Squad» (به انگلیسی). The Observer. شاپا 0029-7712. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۰۲-۱۴.
  8. ↑ Baird, Dugald (12 February 2015). "Vice announces new global head of content and editor-in-chief". The Guardian (به انگلیسی). ISSN 0261-3077. Archived from the original on 5 February 2020. Retrieved 5 February 2020.
  9. ↑ Silberling, Amanda (15 May 2023). "After a 29-year run, Vice files for bankruptcy".
  10. ↑ "Shane Smith sees a 'perfect storm' coming for the press". Poynter (به انگلیسی). 22 February 2017. Archived from the original on 24 April 2018. Retrieved 23 April 2018.
  11. ↑ "Vice Media's brash CEO resigns, A+E Networks chief steps up". NBC News (به انگلیسی). Archived from the original on 23 April 2018. Retrieved 23 April 2018.
  12. ↑ "Is Vice Getting Nice?". Daily Intelligencer (به انگلیسی). Archived from the original on 24 April 2018. Retrieved 23 April 2018.
  13. ↑ Castoro, Rocco (2012). "Finally, All Our Crap Is in One Place". Vice. Archived from the original on 4 March 2016. Retrieved 1 December 2016.
  14. ↑ "About Motherboard". Vice Media. Archived from the original on 11 February 2018. Retrieved 11 February 2018.
  15. ↑ "Vice's Shane Smith and Tom Freston on Sending Dennis Rodman to North Korea for HBO". The Hollywood Reporter (به انگلیسی). Archived from the original on 24 April 2018. Retrieved 23 April 2018.
  16. ↑ ۱۶٫۰ ۱۶٫۱ Widdicombe, Lizzie (1 April 2013). "The Bad-Boy Brand". The New Yorker (به انگلیسی). ISSN 0028-792X. Archived from the original on 14 March 2018. Retrieved 16 March 2018.
  17. ↑ Williams, Alex (16 August 2010). "Up Close With Shane Smith". The New York Times (به انگلیسی). ISSN 0362-4331. Archived from the original on 20 November 2017. Retrieved 16 March 2018.
  18. ↑ ۱۸٫۰ ۱۸٫۱ "The cult of Vice". Columbia Journalism Review (به انگلیسی). Archived from the original on 14 March 2018. Retrieved 16 March 2018.
  19. ↑ ""Last Words": A Statement from VICE". Vice (به انگلیسی). 13 June 2013. Archived from the original on 17 March 2018. Retrieved 16 March 2018.

پیوند به بیرون

[ویرایش]