پائولو ویلاجیو | |
---|---|
![]() پائولو ویلاجیو در سال ۲۰۰۷ | |
نام هنگام تولد | پائولو ویلاجیو |
زادهٔ | ۳۰ دسامبر ۱۹۳۲ جنوا، ایتالیا |
درگذشت | ۳ ژوئیهٔ ۲۰۱۷ (۸۴ سال) رم، ایتالیا |
ملیت | ایتالیایی |
پیشه | بازیگر، کارگردان، نویسنده، کمدین |
همسر(ها) | مائورا آلبایتز (۱۹۵۸ تا ۲۰۱۷) |
فرزندان | الیزابتا، پیرفرانچسکو |
پائولو ویلاجیو (زادهٔ ۳۰ دسامبر ۱۹۳۲ – درگذشته ۳ ژوئیه ۲۰۱۷) بازیگر، نویسنده، کارگردان و کمدین ایتالیایی بود. وی بیشتر برای آثاری همچون پروفسور کرانز، جیاندومنیکا فراچیای ترسو و حسابدار افتاده و چاپلوس، هوگو فانتوزی شناخته میشود. او همچنین چندین کتاب اغلب با درونمایهٔ طنز نوشته و در فیلمهای متعددی نیز بازی کردهاست.
پائولو ویلاجیو در جنوا همراه با برادر دوقلویش «پیرو» زاده شد. پدو او «اتور ویلاجیو» (۱۹۰۵–۱۹۹۲) یک نقشهبردار و اصالتاً اهل پالرمو و «ماریا» مادرش نیز یک آموزگار زبان و ونیزی بود.
او تحصیلاتش را در «لیزو جیناسیو آندریا دوریا» به پایان برد و بهطور مقدماتی به تحصیل در رشتهٔ حقوق پرداخت اما آن را نیمهکاره رها کرد. او یک کارمند در صنایع فولاد بود که شخصیت «هوگو فانتوزی» نیز برگرفته از همین شغل وی است. موریزیو کاستانزو استعداد بازیگری پائولو را کشف کرد و در ۱۹۶۷ از وی خواست که در یک کاباره در رم بازی کند. از آنجا وی برای بازی در برنامهٔ تلویزیونی «کوئلی دلا دومنیکا» (پسران یکشنبه) انتخاب شد. برنامهای که شخصیت فانتوزی برای نخستین بار در آن ظاهر گشت و شخصیت تهاجمی پروفسور کرانز و شخصیت ریاکار جیاندومنیکا فراچیا در آن پرداخته شد.
پس از این تجربهٔ تلویزیونی، ولیاجیو نویسندگی را برای مجلههای «اسپرسو» و «اروپا» آغاز کرد. داستانهایی کوتاه که نقش اصلی آن فانتوزی بود، مردی با شخصیت ضعیف و البته سرسخت نسبت به بدبختی و «مگا مدیر» رئیس «مگا شرکت» جایی که او کار میکرد. در سال ۱۹۷۱ انتشارات «ریزولی» کتابهای فانتوزی را منتشر کرد مجموعهای از این داستانها که میلیونها نسخه از آن به فروش رفت. کتاب نخست جایزهٔ گوگول را در مسکو از آن خود کرد که در سال ۱۹۷۵ منجر به حضور فانتوزی در فیلمی به کارگردانی لوچیانو سالس شد.
ویلاجیو در کمدیهای بسیاری ایفای نقش کردهاست. او با کارگردانهایی از قبیل فردریکو فلینی (صدای ماه، ۱۹۹۰، به همراه روبرتو بنینی)، لینا برتمولر (امیدوارم منظم شوم، ۱۹۹۲)، ارمانو اولمی (راز چوب کهنه، ۱۹۹۳)، ماریو مونیچلی (دوستان عزیز لعنتی، ۱۹۹۴) و گابریل سالواتوره (دندان، ۲۰۰۰) کار کردهاست.
او جوایز متعددی گرفتهاست که شامل دیوید دی دوناتلو (۱۹۹۰)، روبان نقرهای (۱۹۹۲) و شیر طلایی (۱۹۹۶) برای یک عمر فعالیت هنری میشود.
ویلاجیو نویسندگی را همگام با بازی در فیلمها ادامه داد. در سال ۱۹۹۴ به انتشارات «موندادوری» رفت و کتابهای «فانتوزی بدرود میگوید و میرود» (۱۹۹۴–۱۹۹۵)، «زندگی، مرگ و معجزات یک تکه گُه» (۲۰۰۲)، «۷ گرم در ۷۰ سال» (۲۰۰۳) و آخرین کتابش «من یک هیولای دیوانهٔ لعنتی هستم» را در سال ۲۰۰۴ منتشر کرد.
وی همچنین در نمایشهای صحنهای بازی کردهاست. او همچنین در سال ۱۹۹۶ به همراه ازیو گرجیو تهیهٔ مجلهٔ اخبار طنز (پخش در کانال ۵) را بر عهده داشت.
اخیراً هم او در سریال تلویزیونی کارابینیری در نقش جیووانی، ولگردی ظاهر شد که اغلب به پلیس برای حل مسایل جنایی کمک میکرد. این سریال در ایران نیز با نام افسران پلیس از شبکه دو به نمایش درآمد.
ویلاجیو همچنین دو آهنگ به نامهای «بازگشت چارلز مارتل از نبر پویتیرز» و «درمانده» نوشتهاست.