پنیر نخل
 | برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. (ژانویه ۲۰۲۲) |
 | |
| ارزش غذایی به ازای هر ۱۰۰ گرم (۳٫۵ اونس) | |
|---|---|
| انرژی | ۷۹٫۵ کیلوژول (۱۹٫۰ کیلوکالری) |
۳٫۱ گرم | |
| قند | ۰٫۰ گرم |
| فیبر خوراکی | ۱٫۶ گرم |
۰٫۳۹ گرم | |
۱٫۵۵ گرم | |
| ویتامین‌ها | درصد ارزش روزانه |
| برابر ویتامین آ | ۳٪ ۲۳٫۴ میکروگرم |
| ویتامین ث | ۲٪ ۱٫۹ میلی‌گرم |
| مواد معدنی | مقدار درصد ارزش روزانه |
| کلسیم | ۵٪ ۴۷ میلی‌گرم |
| آهن | ۱۶٪ ۲٫۰۹ میلی‌گرم |
| سدیم | ۲۳٪ ۳۴۹ میلی‌گرم |
| |
| †درصدهای تقریبی ارائه شده برای افراد بزرگسال از روی مرجع مصرف رژیم غذایی هستند. منبع: مرکز داده غذای وزارت کشاورزی آمریکا | |
پنیر نخل یا خَپ یا پیزْگ به مادهٔ ترد، سفیدرنگ، خوردنی و شیرین بخش میانی سر یا تاج درخت خرما گفته می‌شود.[۱] پنیر نخل در جهرم «کچ»، در قیر و کارزین «بوکوم»، در بلوچستان «کوش» یا «کیش»، در هرمزگان «کور»،[۲] در بوشهر «غاپ»، در لارستان «خَپ»، در لامرد «خاف»، در گراش «پیزگ»،[۳] در زرین‌دشت «پیل»، و در خوزستان «یمر»، «یمار» یا «جمار» نامیده می‌شود. برای دستیابی به آن معمولاً سر درخت را می‌اندازند و برگ‌ها و لیف‌های دور برگ‌ها را تا رسیدن به میانه و پنیر نخل، جدا می‌کنند. پنیر نخل در واقع مادهٔ اولیه تشکیل تنه و برگ‌های نخل پیش از مرحلهٔ چوبی‌شدن است.
منابع
[ویرایش]- ↑ «لغت‌نامه دهخدا». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۷ اوت ۲۰۱۲. دریافت‌شده در ۱۹ سپتامبر ۲۰۱۲.
- ↑ «نسخه آرشیو شده». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۳ مارس ۲۰۱۳. دریافت‌شده در ۴ مه ۲۰۱۳.
- ↑ «داده‌نما نخل: یک درخت و هزار نعمت». خبرگزاری هفت‌برکه. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۵-۲۲.
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ پنیر نخل موجود است.