چین شمالی و چین جنوبی، دو منطقهٔ تقریبی در چین هستند. مرز دقیق بین این دو منطقه، دقیقاً تعریف نشدهاست و فقط برای نشان دادن جایی است که بهنظر میرسد تفاوتهای منطقهای بین اقلیم مناطق شمالی و جنوبی چین وجود دارد. در این دو منطقه تفاوتهایی در فرهنگ، زبان و هویت تاریخی بهوجود آمدهاست.
خط فرضی چینلینگ-هوآی اغلب بهعنوان خط تقسیم جغرافیایی بین شمال و جنوب چین استفاده میشود.[۱]
در دوران مدرن، شمال و جنوب تنها یکی از راههایی است که مردم چین خود را شناسایی میکنند، و شکاف بین چین شمالی و جنوبی نیز بهدلیل ملیگرایی متحد چین و هم بهدلیل تعلق به مناطق متمایز زبانی و فرهنگی در داخل چین، پیچیده شدهاست.
در طول اصلاحات دنگ شیائوپینگ در دههٔ ۱۹۸۰، چین جنوبی بسیار سریعتر از چین شمالی توسعه یافت و برخی از محققان را به این فکر واداشت که آیا تفاوت اقتصادی، باعث ایجاد تنش سیاسی بین شمال و جنوب میشود یا خیر. بهطور کلی، سواحل جنوب شرقی چین از سواحل شمال شرقی ثروتمندتر هستند.
مفاهیم شمال و جنوب همچنان نقش مهمی در تفکرات قالبی منطقهای ایفا میکنند.
«شمالیها» بهطور کلیشهای بهاینصورت تصور میشوند:
«جنوبیها» بهطور کلیشهای بهاینصورت تصور میشوند:
این موارد، بهعنوان کلیشه در میان جمعیت بزرگ و بسیار متنوع چین، دیده میشود.
یکی از موضوعات اصلی برای دوگانگی بین مناطق شمالی و جنوبی چین بدون شک، اقلیم این مناطق است. مناطق جنوبی چین به نواحی استوایی نزدیکتر هستند که در آن، بادهای موسمی شدید مانند بادهای موسمی شرق آسیا میوزد.[۹] برخی از نمونهها شامل مناطقی در جنوب شرقی چین با چنین محیطهایی مانند جنگلهای همیشهسبز نیمهگرمسیری جنوب چین-ویتنام است.
از سوی دیگر، مناطق شمالی چین شرایط اقلیمی متفاوتی دارند که زمستانهای آن سرد و خشک است اما در مناطق جنوبی چین، تابستانها میتواند بسیار گرم و مرطوب باشد.[۱۰]