کاترین لورا

کاترین لورا (۲۷ اوت ۱۹۴۴–۸ ژوئیه ۲۰۰۶) عکاس خبری و عکاس جنگی فرانسوی بود که تصاویر واضح او از نبرد داستان جنگ ویتنام را در صفحات مجله لایف و سایر نشریات چاپ می‌کرد.[۱]

اوایل زندگی

[ویرایش]

لورا در ۲۷ اوت ۱۹۴۴ در حومه پاریس به دنیا آمد.[۲] او در یک مدرسه شبانه‌روزی کاتولیک تحصیل کرد و برای تحت تأثیر قرار دادن دوست پسرش، در سن ۱۸ سالگی مجوز چتربازی را گرفت.[۳] پس از اینکه تحت تأثیر تصاویر جنگی که در پاری مچ دیده بود قرار گرفت، تصمیم گرفت به ویتنام جنوبی سفر کند تا «به جنگ چهره ای انسانی بدهد». او در سن ۲۱ سالگی و در سال ۱۹۶۶ یک بلیط یک طرفه به لائوس تهیه کرد و با تنها یک لایکا ام۲ و ۲۰۰ دلار راهی سفر شد.[۴]

حرفه

[ویرایش]

لورا پس از ورود به هوشی مین در سال ۱۹۶۶، هورست فاس، رئیس دفتر آسوشیتد پرس را ملاقات کرد. یک سال بعد، او اولین روزنامه‌نگار معتبری بود که در ۲۳ فوریه ۱۹۶۷ در پرش چتر نجات رزمی شرکت کرد و به تیپ ۱۷۳ هوابرد در عملیات Junction City پیوست.[۵] او آنقدر کوچک و لاغر بود که باید او را به وزن مطلوب می‌رساندند تا در حین پرش آسیب نبیند.[۶]

در طول یک عملیات به نام battle for Hill 881 در ۳۰ آوریل ۱۹۶۷، او یک سری عکس از نیروی دریایی ایالات متحده، و یک عکس از تفنگدار دریایی در حال مرگ گرفت که در مجله لایف منتشر شد و مورد تحسین منتقدان قرار گرفت.

در ۱۹ مه ۱۹۶۷ هنگام عکاسی از عملیات Hickory با یک واحد تفنگداران دریایی در نزدیکی منطقه غیرنظامی ویتنام، در اثر شلیک خمپاره ارتش خلق ویتنام (PAVN) به شدت مجروح شد.[۷] لورا بعداً به دوربینی اشاره می‌کند که با متوقف کردن تعدادی از ترکش‌ها جان او را نجات داد.[۳]

در سپتامبر ۱۹۶۷ او از محاصره Con Thien عکس گرفت. در اکتبر ۱۹۶۷، او با خانواده اش در پاریس دیدار کرد[۸]

در سال ۱۹۶۸، در جریان حمله تت، لورا و فرانسوا مازور، روزنامه‌نگار خبرگزاری فرانسه، توسط سربازان PAVN در طول نبرد هو دستگیر شدند.

او در اوایل سال ۱۹۶۸ جایزه جورج پولک را توسط باشگاه مطبوعات خارج از کشور برای عکس‌هایش در هیل ۸۸۱ دریافت کرد و اولین زن آزاد و اولین زن برنده این جایزه شد.

آخرین مقاله مهم او با نام ویتنام این است در مجله لوک در ۱۴ مه ۱۹۶۸ منتشر شد.

بازنشستگی

[ویرایش]

او در اواخر دهه ۱۹۸۰ در هتل چلسی زندگی می‌کرد.[۹] او کمی بعد فروشگاهی در حوزه لباس تأسیس کرد.[۱۰]

سال ۲۰۰۵ وی از جانب مجله پاری مچ به آریزونا فرستاده شد و این آخرین مامویت او بود.[۱۱]

او یک هفته پس از تشخیص سرطان ریه در سانتا مونیکا، کالیفرنیا درگذشت.

جوایز

[ویرایش]

لورا برای کارهایش جوایز متعددی از جمله جوایز جورج پولک، تصویر سال، سیگما دلتا چی و باشگاه کارگردان هنری نیویورک را در سال ۱۹۶۷ دریافت کرد. او اولین زنی بود که در سال ۱۹۷۶ جایزه طلایی رابرت کاپا - «بهترین گزارش عکاسی منتشر شده از خارج از کشور که نیاز به شجاعت و تلاش استثنایی دارد» را برای پوشش او از جنگ داخلی در لبنان دریافت کرد.[۱۲]

پانویس

[ویرایش]
  1. ↑ Herman, Elizabeth (March 28, 2017). "The Greatest War Photographer You've Never Heard Of". The New York Times. Retrieved 28 September 2017.
  2. ↑ "Biography". Dotation Catherine Leroy. Retrieved 28 September 2017.
  3. ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ Freudenheim, Susan (8 December 2002). "A window on the war". Los Angeles Times. Retrieved 28 September 2017.
  4. ↑ Phil Davison (17 July 2006). "Obituary: Catherine Leroy". The Independent.
  5. ↑ Hunt, George P. (February 16, 1968). "A Tiny Girl with Paratrooper's Wings (editor's note)". Life magazine. 64 (7): 3. Retrieved 28 September 2017
  6. ↑ "The Vietnam War Pictures That Moved Them Most".
  7. ↑ Marines in Vietnam (editor's note)". Life. 62 (23): 22. 9 June 1967. Retrieved 28 September 2017
  8. ↑ Becker, Elizabeth (2021). You Don't Belong Here How Three Women Rewrote the Story of War. Public Affairs Books. ISBN 978-1-5417-6820-8.
  9. ↑ Hamilton, Ed (12 July 2006). "Catherine Leroy: 1946 - 2006". Hotel Chelsea Blog. Living with Legends: Hotel Chelsea Blog, The Last Outpost of Bohemia. Retrieved 28 September 2017.
  10. ↑ "Piece Unique | Catherine Leroy | PieceUnique - Fashionmission". Archived from the original on 13 March 2022. Retrieved 9 March 2022.
  11. ↑ "Vietnam: quand les fantômes de la guerre s'invitent à la maison". Paris-Match. 27 June 2018.
  12. ↑ Winslow, Donald R. (July 11, 2006). "Vietnam War Photojournalist Catherine Leroy, 60". National Press Photographers Association. Archived from the original on 13 January 2010. Retrieved 28 September 2017.