این هواپیما در دو نسل تولید شد. اولی، ام کی. ۲ و ام کی. ۴ با کمتر از ۱٬۰۰۰ فروند تولیدی، که تنها اندکی با همتایان آمریکایی خود متفاوت بودند. نسل دوم، ام کی. ۵ و ام کی. ۶ تقریباً با همان تعداد تولیدی، که بر اساس نسخههای بعدی سیبرهای ایالات متحده با بالهای بزرگتر برای مانورپذیری بهتر، طراحی شدهاند، در حالی که موتور اصلی جنرال الکتریک جی۴۷ با موتور قدرتمندتر آورو کانادا اوراندا جایگزین شد.
آخرین کاناداایر سیبِرهایی که در خط مقدم عملیات جنگی به کار گرفته شدند در پاکستان و از نوع ام کی. ۶ مجهز به موشکهای ایم-۹ سایدوایندر بودند، که در واقع جنگنده پایه نیروی هوایی پاکستان در جنگ آن دولت با هند در سال ۱۹۷۱ بودند. این جنگنده پس از سال ۱۹۷۱ به مرور از خدمت خارج شد و آخرین حضور آن در عملیات نظامی در سال ۱۹۸۱ بود. اگرچه با ورود جنگندههای با طراحیهای با کارایی در دهه ۱۹۶۰، سیبرها از خدمت اکثر کشورها خارج شدند. نسخههای باقی مانده در در دهه ۱۹۷۰ بیشتر در نقشهای فرعی حضور داشتند
نیروی هوایی آلمان - ۷۵ فروند کاناداایر سیبرام کی ۲ و ۲۲۵ فروند از گونه ام کی ۶ را در طی سالهای ۱۹۵۷ الی ۱۹۶۴ در اختیار داشت. هواپیماهای مذکور در گُردانهای هوایی جنگنده (آلمانی: Jagdgeschwader) (JG71,JG72,JG73) به کارگرفته شد، أخرین هواپیماهای ام کی ۶، که برای مقاصد آموزشی به کار میرفت در سال ۱۹۸۳ بازنشسته شدند.[۱]
نیروی هوایی ترکیه در سال ۱۹۵۴، ۱۰۷ فروند از کاناداایر سی ال-۱۳ ام.کی. ۲ (اف-۸۶ ایی (ام))هایی را که سابقاً در خدمت نیروی هوایی سلطنتی کانادا بودند را تحویل گرفت، همگی در سال ۱۹۶۸ بازنشسته شدند.[۳]
راکتها: انواع گوناگون، به عنوان مثال: ۲ غلاف راکت ماترا با ۱۸ راکت ۶۸ میلیمتری SNEB در هر غلاف ۶۸ میلیمتر (۲٫۷ اینچ) rockets per pod, 16 ۵ اینچ (۱۳۰ میلیمتر) HVAR rockets
بمبها: ۵٬۳۰۰ پوند (۲٬۴۰۰ کیلوگرم) محموله بر روی چهار آویزگاه خارجی تسلیحات، بمبها معمولاً روی آویزگاه بیرونی نصب میشدند، زیرا آویزگاههای داخلی برای حمل دو مخزن سوخت بیرونی به ظرفیت ۲۰۰ گالن آمریکایی (۷۶۰ لیتر) استفاده میشدند که برد مفیدتری به هواپیما میداد. جنگنده طیف گستردهای از بمبها را میتوانست حمل کند. (حداکثر بارگذاری استاندارد دو بمب ۱۰۰۰ پوندی (۴۵۰ کیلوگرمی) به اضافه دو مخزن سوخت بیرونی)، حاملهای ناپالم یا یک سلاح هسته ای تاکتیکی.