کهکشان دوپرگار

کهکشان دوپرگار
A تلسکوپ فضایی هابل (HST) image of the core of the Circinus Galaxy.
اطلاعات رصدی (مبدأ مبدا)
صورت فلکیدوپرگار
بُعد14h 13m 9.9s[۱]
مِیل‏ 21″ 20′ ‎−65°[۱]
انتقال به سرخ۴۲۶ ± 25 km/s
فاصله همراه۳٫۱۴ ± ۰٫۲۲ مگاپارسک (۱۰٫۲ ± ۰٫۷۱۸ مگا سال نوری)h−1
0.6774
[۱]
قدر ظاهری (V)12.1[۱]
ویژگی‌ها
گونهSA(s)b[۱]
اندازه۱۴٫۸۵ در ۶٫۰۹ کیلوپارسک
(۴۸٬۴۳۰ در ۱۹٬۸۶۰ سال نوری)
(کهکشان; بررسی دو میکرون همه آسمان K-band total isophote)[۱][الف]
۱۰٫۳۸ در ۵٫۱۹ کیلوپارسک
(۳۳٬۸۵۵ در ۱۶٬۹۲۸ سال نوری)
(کهکشان; رصدخانه جنوبی اروپا 90% total B-band)[۱][الف]
اندازه ظاهری (V)۶٫۹ × ۳٫۰[۱]
نام‌های دیگر
ESO 97-G13,[۱] LEDA 50779

کهکشان دوپرگار (انگلیسی: Circinus Galaxy) یا (ESO 97-G13) یک کهکشان سیفرت[۲] در صورت فلکی دوپرگار است. این کهکشان ۴ درجه پایین‌تر از صفحه کهکشان قرار دارد و با فاصله‌ای برابر با ۴٫۰ مگاپارسک (۱۳ مگا سال نوری) یکی از نزدیک‌ترین کهکشان‌های بزرگ به راه شیری است.[۳] این کهکشان در حال تغییرات شدید است، زیرا حلقه‌هایی از گاز به احتمال زیاد از کهکشان به بیرون پرتاب می‌شوند.[۴] حلقه بیرونی آن ۱۴۰۰ سال نوری و حلقه داخلی آن ۲۶۰ سال نوری قطر دارند.[نیازمند منبع]

اگرچه کهکشان دوپرگار با یک تلسکوپ کوچک قابل مشاهده است، تا سال ۱۹۷۷ شناخته نشد[۵] زیرا نزدیک به صفحه راه شیری قرار دارد و توسط غبار کهکشانی پنهان شده است. کهکشان دوپرگار یک کهکشان سیفرت نوع II است و یکی از نزدیک‌ترین هسته کهکشانی فعال شناخته‌شده به راه شیری است، اگرچه احتمالاً کمی دورتر از قنطورس ای است.

کهکشان دوپرگار میزبان ابرنواختر SN 1996cr بود که بیش از یک دهه پس از انفجار شناسایی شد. این رویداد ابرنواختری برای نخستین بار در سال ۲۰۰۱ به‌عنوان یک شیء درخشان و متغیر در تصویری از رصدخانه پرتو ایکس چاندرا مشاهده شد، اما سال‌ها بعد به‌عنوان یک ابرنواختر تأیید شد.

کهکشان دوپرگار یکی از دوازده کهکشان بزرگ در "شورای غول‌ها" است که گروه محلی را در صفحه محلی احاطه کرده‌اند.[۶] یک جرم دیگر که احتمالاً یک ماهواره کهکشان دوپرگار است با نام HIZOA J1353-58 شناخته می‌شود. HIZOA J1353-58 در یک بررسی از هیدروژن خنثی (H I) کشف شد و در منطقه اجتناب قرار دارد.[۷]

نیوستار یک منبع پرتو ایکس بسیار روشن را در لبه این کهکشان شناسایی کرد که یک سیاه‌چاله با جرمی حدود ۱۰۰ برابر جرم خورشید است.[۸][۹]

منابع

[ویرایش]
  1. ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ ۱٫۴ ۱٫۵ ۱٫۶ ۱٫۷ ۱٫۸ "Detailed Information for Object ESO 97-G13". NASA/IPAC Extragalactic Database. Retrieved September 13, 2023.
  2. "NAME Circinus Galaxy". سیمباد. Centre de données astronomiques de Strasbourg.
  3. Maiolino, R.; Krabbe, A.; Thatte, N.; Genzel, R. (1998). "Seyfert Activity and Nuclear Star Formation in the Circinus Galaxy". The Astrophysical Journal. 493 (2): 650–65. arXiv:astro-ph/9709091. Bibcode:1998ApJ...493..650M. doi:10.1086/305150. S2CID 16365899.
  4. Izumi, Takuma; Wada, Keiichi; Imanishi, Masatoshi; Nakanishi, Kouichiro; Kohno, Kotaro; Kudoh, Yuki; Kawamuro, Taiki; Baba, Shunsuke; Matsumoto, Naoki; Fujita, Yutaka; Tristram, Konrad R. W. (2023-11-03). "Supermassive black hole feeding and feedback observed on subparsec scales". Science (به انگلیسی). 382 (6670): 554–559. arXiv:2305.03993. Bibcode:2023Sci...382..554I. doi:10.1126/science.adf0569. ISSN 0036-8075. PMID 37917712.
  5. Inglis, Mike (2004). Astronomy of the Milky Way: Observer's Guide to the Southern Sky. New York, New York: Springer. p. 103. ISBN 978-1-85233-742-1.
  6. McCall, Marshall L. (29 April 2013). "A Council of Giants". Monthly Notices of the Royal Astronomical Society (published 10 March 2014). 440 (1): 405–426. arXiv:1403.3667. Bibcode:2014MNRAS.440..405M. doi:10.1093/mnras/stu199.
  7. Staveley-Smith, L.; Kraan-Korteweg, R. C.; Schröder, A. C.; Henning, P. A.; Koribalski, B. S.; Stewart, I. M.; Heald, G. (2016). "The Parkes H I Zone of Avoidance Survey". The Astronomical Journal. 151 (3): 52. arXiv:1602.02922. Bibcode:2016AJ....151...52S. doi:10.3847/0004-6256/151/3/52. S2CID 54665552.
  8. "Black Holes of the Circinus Galaxy". آزمایشگاه پیش‌رانش جت.
  9. "Black Holes of the Circinus Galaxy - NASA".

پیوند به بیرون

[ویرایش]


خطای یادکرد: خطای یادکرد: برچسب <ref> برای گروهی به نام «persian-alpha» وجود دارد، اما برچسب <references group="persian-alpha"/> متناظر پیدا نشد. ().