کوارتت زهی شماره ۳ (بتهوون)
کوارتت زهی شماره ۳، اثر لودویگ فان بتهوون، در رِ ماژور، اُپوس ۱۸، شمارهٔ ۳، یک کوارتت زهی برای دو ویولن، یک ویولا، و یک ویولنسل است که آهنگساز آن را میان سال‌های ۱۷۹۸ و ۱۸۰۰ در چهار موومان تصنیف کرد و در سال ۱۸۰۱ انتشار یافت. گرچه در نام این کوارتت «شماره ۳» ذکر شده، نخستین کوارتت زهی‌ای است که بتهوون تصنیف کرده‌است.
بتهوون کوارتت‌های شش‌گانهٔ اپوس ۱۸ (ازجمله این کوارتت) را به شاهزاده یوزف فرانتس فون لوبکوویتس تقدیم کرد.
ساختار
[ویرایش]کوارتت زهی شماره ۳ چهار موومان دارد:
- آلگرو (در ر ماژور)
- آداژیو کانتابیله ـ آلگرو ـ تِمپوی اول (در دو ماژور)
- آلگرو (در رِ ماژور)
- پرِستو (در رِ ماژور)
مایکل اشتاینبرگ (۱۹۲۸–۲۰۰۹)، موسیقی‌شناس و منتقد موسیقی، دربارهٔ این اثر گفته‌است: «[از میانِ کوارتت‌های پنج‌گانهٔ اپوس ۱۸ بتهوون]، این لطیف‌ترین و مؤثرترین اثرِ غنایی است»،[۱] به استثنای موومان چهارم، که در آن، «بتهوون ابتدا ایدهٔ تغییر مرکز ثقل به سمتِ پایانِ یک اثرِ چندموومانه سوق می‌دهد».[۲]
موومان اول با زمینه‌ای ملایم و آرام آغاز می‌شود:
بازگشت این زمینه در آغازِ تکرار، آن را در پرتوی کاملاً متفاوت نشان می‌دهد. فیلیپ رادکلیف[۳] (۱۹۶۵، ص۲۴) این لحظه را به‌عنوان «تصوری زیبا» توصیف می‌کند.[۴] برستاین[۵] (۱۹۹۸، ص۲۹۵) پیشرفتِ هارمونیکِ چشمگیر و غیرمعمول در پایانِ بخشِ گشایش را «نفس‌گیر» توصیف می‌کند.[۶]
تفسیرِ دوبارهٔ ناگهانیِ دو دیِز، نوعی بحرانِ تونال را ایجاد می‌کند که انشعابِ ساختاریِ عمیقی در سراسرِ موومان را باعث می‌شود. بتهوون در این کوارتت، با شیوهٔ بی‌نظیرِ خود در رویارویی با پیامدهای این استراتژیِ غیرمعمول، دین خود را به استادش، یوزف هایدن، ادا می‌کند. همچنین، خلاقیتِ فردیِ خارق‌العاده و بینشِ هنریِ نبوغ‌آمیزِ آهنگساز به‌وضوح در آن دیده می‌شود.[۷]
منابع
[ویرایش]- ↑ Michael Steinberg (۱۹۹۴)، ص. ۱۵۹-۱۶۳ پارامتر
|عنوان= یا |title=ناموجود یا خالی (کمک) - ↑ Michael Steinberg (۱۹۹۴)، ص. ۱۶۳ پارامتر
|عنوان= یا |title=ناموجود یا خالی (کمک) - ↑ Philip Radcliffe
- ↑ Philip Radcliffe (۱۹۹۸)، Beethoven’s String Quartets، London, Hutchinson، ص. ۲۹۵
- ↑ Burstein
- ↑ Burstein, L. P (۱۹۹۸)، “Surprising returns: the VII# in Beethoven’s String Quartet Op. 18 No.3, and its antecedents in Haydn Music Analysis”، ج. ۱۷/۳، ص. pp٫ ۲۹۵-۳۱۲
- ↑ Burstein, L. P (۱۹۹۸)، “Surprising returns: the VII# in Beethoven’s String Quartet Op. 18 No.3, and its antecedents in Haydn Music Analysis”، ج. ۱۷/۳، ص. pp٫ ۲۹۵
- Michael Steinberg (his essay in Robert Winter & Robert Martin, eds.) (۱۹۹۴)، The Beethoven Quartet Companion، University of California Press، ص. ۱۵۹-۱۶۳، شابک ۰-۵۲۰-۰۸۲۱۱-۷
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «String Quartet No. 3 (Beethoven)». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۱ اوت ۲۰۱۸.
پیوند به بیرون
[ویرایش]- String Quartet No. 3: نُت‌نوشت‌ها در پروژه بین‌المللی کتابخانه نت‌های موسیقی (IMSLP)
- Performance of String Quartet no. 3 by the Borromeo String Quartet from the Isabella Stewart Gardner Museum in MP3 format
| عمومی | |
|---|---|
| کتابخانه‌های ملی | |
| سایر | |
 | این یک مقالهٔ خرد موسیقی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |