کیدو تاکایوشی
کیدو تاکایوشی | |
|---|---|
 کیدو تاکایوشی (در شوگونسالاری توکوگاوا) | |
| زادهٔ | ۱۱ اوت ۱۸۳۳ |
| درگذشت | ۲۶ مهٔ ۱۸۷۷ (۴۳ سال) |
| ملیت | ژاپن |
کیدو تاکایوشی (به ژاپنی: 木戸 孝允 Kido Takayoshi)، کاتسورا کوگورو (به ژاپنی: 桂 小五郎)، نیبوری ماتسوسوکه (به ژاپنی: 新堀 松輔)، کیدو کونین ; (۱۱ اوت ۱۸۳۳ – ۲۶ مهٔ ۱۸۷۷) یک سیاستمدار و دیپلمات اهل قلمروی چوشو در ژاپن بود. کیدو از افراد مؤثر و پیشرو در اصلاحات میجی بود.
اوایل زندگی
[ویرایش]«وادا کوگورو» (Wada Kogorō) در ۱۱ اوت ۱۸۳۳ در هاگی، قلمرو چوشو (استان یاماگوچی کنونی) به دنیا آمد. او پسر «وادا ماساکاگه» (Wada Masakage 和田 昌晅)،سامورایی پزشک، از همسر دومش «سیکو» (渐) بود. از آنجاییکه شوهر خواهر کوگورو قبلا رئیس خانواده وادا شده بود، کوگورو در سال ۱۸۴۰ هنگامی که هفت سال داشت در خانواده کاتسورا به سرپرستی گرفته شد و از آنجا به بعد به نام «کاتسورا کوگورو» (桂 小五郎) شناخته شد.[۱]
مستمری خانواده کاتسورا در ابتدا ۱۵۰ ککو بود، اما این مبلغ به ۹۰ ککو کاهش یافت به دلیل اینکه کاتسورا دیر به فرزندخواندگی پذیرفته شده بود و این اتفاق زمانی رخ داده که پدر خوانده‌اش «کاتسورا تاکاکو» (Katsura Takako 桂 孝古) در بستر مرگ بود و ده روز بعد از آن درگذشت. به این ترتیب کاتسورا کوگورو رئیس خانواده کاتسورا شد. یک سال بعد در سال ۱۸۴۱، مادر خوانده اش نیز فوت کرد. در ماه های بعد کاتسورا را به خانه قدیمی خود بازگرداندند و در سال ۱۸۴۸، او مادر و خواهر ناتنی بزرگترش «یاکو» (Yaeko) را خاطر بیماری از دست داد.
کاتسورا در مدرسه «مِ‌ای‌رین‌کان»(Meirinkan) تحصیل کرد، که بعدا به طرز روزافزونی از انتخاب این مدرسه پشیمان شد و از پدرش سرپیچی کرد تا در در سال ۱۸۴۹ در «شوکا سونجوکو» (Shōka Sonjuku) مدرسه خصوصی «یوشیدا شوین» تحصیل کند. کاتسورا فلسفه وفاداری به امپراتوری را از یوشیدا شوین فرا گرفت. کاتسورا در سال ۱۸۵۱ پدرش را از دست داد.
کاتسورا در سال ۱۸۵۲ برای فراگیری شمشیرزنی به ادو (توکیو کنونی) رفت و در آنجا با سامورایی‌های تندرویی از قلمرو میتو (میتو امروزی، استان ایباراکی) ارتباط برقرار کرد و به همراه «اگاوا هیده‌تاتسو تاروزایمون» (Egawa Hidetatsu Tarōzaemon ) فنون علم توپخانه را آموخت. کاتسورا پس از مشاهده و بررسی از ساخت کشتی‌های خارجی در ناگاساکی و شیمودا، به چوشو بازگشت تا بر ساخت و ساز اولین کشتی جنگی به سبک غربی در قلمرو نظارت کند.
براندازی حکومت شوگونسالاری
[ویرایش]پس از سال ۱۸۵۸، کاتسورا کوگورو در اقامتگاه چوشو در ادو مستقر شد. او در آنجا به عنوان رابطی میان مقامات اداری قلمرو چوشو و افراد تندرو، خدمت می‌کرد. این افراد سامورایی‌های جوان و رده پایین‌تر قلمرو چوشو بودند که از جنبش «سوننو جوئی» حمایت می‌کردند. پس از سوء قصد به جان «آندو نوبوماسا»، کاتسورا به علت ارتباطش با افرادی از اهل میتو که حامیان امپراتور بودند ، مورد سوءظن حکومت قرار گرفت و به کیوتو منتقل شد. با اینحال کاتسورا در مدتی که در کیوتو اقامت داشت، نتوانست مانع از کودتا ۳۰ سپتامبر ۱۸۶۳ قوای دو قلمرو آیزو و ساتسوما شود، کودتایی که منجر به بیرون راندن قوای چوشو از کیوتو شد.
حادثه ایکه‌دایا
[ویرایش]طبق خاطرات شخصی کاتسورا در رابطه با «حادثه ایکه‌دایا»، او در عصر ۸ ژوئیه ۱۸۶۴ با حامیان ام‍پراطور، «ایشین شیشی»، در مسافرخانه «ایکه‌دایا» جلسه‌ای داشت. کاتسورا ادعا داشت که آنها فقط برای بحث در مورد چگونگی نجات «فوروتاکا شونتارو» از «شین‌سن‌گومی»، گردهم آمده بودند. او درنهایت قبل از حمله قوای شین‌سن‌گومی، از مسافرخانه خارج شد.
با این حال در شایعات مختلفی ذکر شده که کاتسورا توسط «ایکوماتسو»( 幾松 )، معشوقه گیشا خود، از آمدن شین‌سن‌گومی مطلع شده بود و تصمیم گرفت که در جلسه شرکت نکند؛ یا اینکه در زمان حمله، از طریق پنجره طبقه بالا از مهمانخانه خارج شد و از روی پشت‌بام فرار کرد.
کاتسورا پنج روز بعد را در زیر پل نیجو (Nijō) در امتداد رودخانه کامو (Kamo) مخفی شد و خود را یه عنوان گدا جا می‌زد. در این مدت معشوقه‌اش از مغازه «ایمای تارومون» (Imai Tarōemon)، تاجر اهل چوشو، کوفته برنجی برای او می آورد و بعداً در فرار به او کمک کرد.
شورش کینمون
[ویرایش]کاتسورا در شورش «دروازه هاماگوری» در ۲۰ اوت ۱۸۶۴ مشارکت داشت اما در حین شورش حاضر نبود. «شورش کینمون» تلاش ناموفق قوای چوشو بود که امپراتور کومی را در حوالی دروازه «هاماگوری» دستگیر کنند تا خاندان امپراتوری را به موقعیت برتری سیاسی خود برگردانند. افراد چوشو با قوای آیزو و ساتسوما که رهبری دفاع از کاخ امپراتوری را بر عهده داشتند، درگیر شدند. در این حین شورشیان چوشو، کیوتو را به آتش کشیدند. آتش‌سوزی از محل اقامت خاندان «تاکاتسوکاسا» و یکی از مقامات چوشو شروع شد.
شورش کینمون منجر به سوزانده شدن ۲۸۰۰۰ خانه شد. تلفات قوای چوشو حدود ۴۰۰ نفر بود که «کاتسوزابورو» (Katsuzaburō)، پسر خوانده کاتسورا، از جمله این افراد بود. فقط ۶۰ نفر از قوای آیزو و ساتسوما در این شورش کشته و زخمی شدند. کاتسورا دوباره مجبور شد که به وسیله معشوقه گیشا خود مخفی شود. بعدا کاتسورا در سال ۱۸۶۵ از نام مستعار «نیبوری ماتسوسوکه» (Niibori Matsusuke) برای ادامه فعالیت‌های خود علیه حکومت شوگونسالاری استفاده کرد.
اتحاد ساتچو
[ویرایش]پس از آنکه افراد افراطی، تحت فرمان «تاکاسوگی شینساکو» امور سیاسی چوشو را در اختیار گرفتند؛ کاتسورا در سال ۱۸۶۶، تحت نام تازه «کیدو جونیچیرو» (木戸 準一郎__ Kido Junichirō) به همراه «سایگو تاکاموری» (Saigō Takamori) و «اوکوبو توشیمیچی» (Ōkubo Toshimichi) و میانجیگری «ساکاموتو ریوما» (Sakamoto Ryōma) در ایجاد اتحاد ساتچو نقش مهمی داشت. این اتحاد در جنگ بوشین و متعاقبا اصلاحات میجی نقش حیاتی داشت.
کاتسورا تقریبا در همین زمان، «شوجیرو» (Shojirō)، خواهرزاده دیگرش را که دومین پسر خواهر کوچکترش، «کوروهارا هاروکو» (Kuruhara Haruko) بود، به عنوان وارث خود به سرپرستی گرفت.
سیاستمدار در حکومت میجی
[ویرایش]
به دنبال سرنگونی حکومت شوگونسالاری در سال ۱۸۶۸، کاتسورا نقش بزرگی را در تشکیل دولت تازه تاسیس میجی ایفا کرد. کاتسورا به عنوان یک «سان یو» (san'yo_ به معنی مشاور امپراتوری) در نوشتن پیش‌نویس «سوگندنامه پنج ماده‌ای» کمک و سیاست‌های متمرکزسازی و نوسازی ژاپن را آغاز کرد. کاتسورا در رهبری و هدایت لغو نظام هان نقش داشت.
کاتسورا در اوت ۱۸۶۸، ترتیبی داد که ایکوماتسو، معشوقه‌اش در خانواده‌ای سامورایی «اوکابه تومیتارو» (Okabe Tomitarō) پذیرفته شود و بعداً با او ازدواج کرد. کاتسورا در سال ۱۸۶۹ تغییر نام داد و بعد از این به نام کیدو تاکایوشی (Kido Takayoshi_木戸 孝允) شناخته شد.
کیدو در ۲۳ دسامبر ۱۸۷۱، در مأموریت ایواکورا شرکت و به آمریکا و اروپا سفر کرد.[۲] او به طور خاص به نظام های آموزشی و امور سیاسی غرب علاقه مند شده و پس از بازگشت به ژاپن در ۱۳ سپتامبر ۱۸۷۳، از مدافعان قوی استقرار حکومت مشروطه شد. کیدو پی برده بود که ژاپن در وضعیت فعلی خود در هیچ موقعیتی نیست که قدرت های غربی را به چالش بکشاند. او همچنین به موقع به کشور بازگشت تا از تجاوز نظامی ژاپن به کره (سِی‌کان رُون) جلوگیری کند.
کیدو در الیگارشی میجی، جایگاه برتر خود را به «اوکوبو توشیمیچی» باخت. او با لشکرکشی به تایوان در سال ۱۸۷۴ به شدت مخالف بود و در اعتراض به آن از دولت استعفا داد.[۳] کیدو پس از «نشست اوساکا» در سال ۱۸۷۵، موافقت کرد که دوباره به دولت بازگردد. او رئیس مجمع فرمانداران استانی شد؛ مجمعی که از نتایج نشست اوساکا بود. کیدو همچنین مسئول تحصیلات امپراتور میجی جوان شد.
مرگ
[ویرایش]
در اواسط شورش ساتسوما در سال ۱۸۷، کیدو بر اثر بیماری‌هایی درگذشت که به مدت طولانی او را آزار می‌داد؛ که به نظر ناشی از نوعی اختلال روانی در ترکیب با خستگی جسمانی و سال‌ها مصرف بیش از حد الکل بود. همچنین تصور می شود که او به سل یا بری بری مبتلا بود. هنگامی که کیدو به خاطر بیماری به سختی هوشیار بود، دست اوکوبو را می‌فشرد و می‌گفت: «کافیه سایگو!». مقبره کیدو در معبد کیوتو ریوزن گوکوکو قرار دارد.
تفکرات و تاثیرات
[ویرایش]
کیدو در خاطرات خود از کشمکش شدید درونیش نوشته که بین وفاداری به چوشو، قلمرو خود و علاقه بیشتر به کشورش، در تضاد بود.کیدو اغلب در خاطراتش می‌نوشت که مجبور بود در زادگاه خود با شایعاتی مبنی بر خیانت او به دوستان قدیمی‌اش، مقابله کند. طرح شکل‌گیری یک ملت واحد، فکر نسبتا تازه‌ای در ژاپن بود. به همین دلیل اکثر سامورایی ها بیشتر از وطن، به فکر حفظ منافع قلمرویشان بودند.
کیدو تاکایوشی به همراه سایگو تاکاموری و اوکوبو توشیمیچی به نام «ایشین-نو-سانکتسو» (維新の三傑) شناخته می شوند، که تقریباً به معنای «سه قهرمان برجسته اصلاحات» است.
کیدو حادثه ایکه‌دایا را خطرناک‌ترین اتفاق در مسیر عمرش می‌دانست که آن را نمی‌توانست از یاد ببرد.[۴]
خانواده
[ویرایش]شوجیرو، پسرخوانده و وارث کیدو ،به مدت ده سال در انگلستان تحصیل کرد و در سال ۱۸۸۲ به ژاپن بازگشت، اما در طول سفر به علت بیماری درگذشت.
«کوروهارا هیکوتارو» (Kuruhara Hikotarō)، خواهرزاده دیگر کیدو و برادر بزرگتر شوجیرو، در ۱۸ نوامبر ۱۸۸۴ وارث جدید خانواده کیدو شد. او به نام «مارکی کیدو تاکاماسا» (Kido Takamasa _木戸孝正) شناخته می‌شد و پدر «کیدو کوایچی»، نزدیکترین مشاور امپراتور هیروهیتو در طول جنگ جهانی دوم بود.
«یوشیکو» (Yoshiko_好子) تنها فرزند تنی کیدو، همسر اول تاکاماسا بود که در سال ۱۸۸۷، در سن ۱۸ سالگی، به علت بیماری درگذشت. این ازدواج فرزندی به دنبال نداشت.[۵]
جستارهای وابسته
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- ↑ Ellen P. Conant (2006). Challenging Past And Present: The Metamorphosis of Nineteenth-Century Japanese Art. University of Hawaii Press. pp. 178–180. ISBN 978-0-8248-2937-7.
- ↑ Edmond Papinot (1906). Dictionnaire d'histoire et de géographie du Japon (به فرانسوی). p. 315.
- ↑ Kokushi daijiten Vol. 4, pp. 170–171.
- ↑ 『木戸孝允言行禄』
- ↑ YAEGASHI, Junki (2009). Joho Chishiki Gakkaishi. 19 (1): 25–31. doi:10.2964/jsik.19-25. ISSN 1881-7661 http://dx.doi.org/10.2964/jsik.19-25.
{{cite journal}}: Missing or empty|title=(help)
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Kido Takayoshi». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۵ فوریه ۲۰۱۷.
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «木戸孝允». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای ژاپنی، بازبینی‌شده در ۲۵ نوامبر ۲۰۱۸.
- Akamatsu, Paul. Meiji 1868: Revolution and Counter-Revolution in Japan. Trans. Miriam Kochan. New York: Harper & Row, 1972.
- Beasley, William G. (1972). The Meiji Restoration. Stanford: Stanford University Press. شابک ۹۷۸۰۸۰۴۷۰۸۱۵۹; OCLC 579232
- Beasley, W. G. The Rise of Modern Japan: Political, Economic and Social Change Since 1850. New York: St. Martin's Press, 1995.
- Craig, Albert M. Chōshū in the Meiji Restoration. Cambridge: Harvard University Press, 1961. OCLC 482814571
- Jansen, Marius B. and Gilbert Rozman, eds. (1986). Japan in Transition: from Tokugawa to Meiji. Princeton: Princeton University Press. شابک ۹۷۸۰۶۹۱۰۵۴۵۹۹;
- Kido, Takayoshi. (1983). The Diary of Kido Takayoshi (Sidney DeVere Brown and Akiko Hirota, translators), Vol. I (1868–1871), Vol. II (1871–1874), Vol. III (1874–1877). Tokyo: University of Tokyo Press.
- Nish, Ian. (1998) The Iwakura Mission to America and Europe: A New Assessment. Richmond, Surrey: Japan Library. شابک ۹۷۸۱۸۷۳۴۱۰۸۴۴; شابک ۰۴۱۵۴۷۱۷۹۶; OCLC 40410662
پیوند به بیرون
[ویرایش]
| عمومی | |
|---|---|
| کتابخانه‌های ملی | |
| پایگاه‌های دادهٔ علمی | |
| سایر | |
