گذرنامه بیومتریک یا گذرنامه زیستسنجشی، ترکیبی از دادههای سنتی روی کاغذ مانند تصویر و نام و نیز دادههای دیجیتالی زیستسنجی یا بیومتریک مانند اثر انگشت، رنگ و طرح اسکن عنبیه و یک نسخه دیجیتال از تصویر دارنده گذرنامه، کارگذاشتهشده درون یک ریزتراشه، ایایپیرام است که خود ریزتراشه و حافظه مربوطه درون جلد گذرنامه قرار گرفتهاست. تمامی این دادهبندی برپایه مدرک ایکائو، استاندارد شدهاست.[۱][۲][۳]
گذرنامه الکترونیک تنها یک ریزتراشه نسبتبه گذرنامههای پیشین درخود داشته که جعل و تقلب در آن را بشدت محدود میکند و در مقابل هزینه و قیمت تمامشده گذرنامه بشدت افزایش مییابد.[۴][۵]
در ایران وزارت اطلاعات مسئولیت ثبت و تولید این ریزتراشه را دارد.
برای بالا بردن امنیت دادههای درون ریزتراشه از ترکیب چند روش گوناگون در گذرنامه استفاده میشود:[۶][۷]
هرچند امنیت گذرنامه الکترونیک بالا بوده و جعل آن مشکل است اما از زمان صدور گذرنامههای بیومتریک تاکنون چندین حفره و مشکل امنیتی گزارش شدهاست.[۸][۹]
تمامی کشورهای اروپایی عضو حوزه شنگن و سایر کشورهای انجمن تجارت آزاد اروپا، برای شهروندان خود که قصد خروج از اروپا و سفر به کشورهای دیگر همچون ایالات متحده آمریکا، استرالیا و غیره را دارند، پساز انگشتنگاری و ثبت دادههای فردی و زیستی، گذرنامه بیومتریک صادر میکند. هزینه هر گذرنامه در کشورهای مختلف شنگن متفاوت و بسته بهقوانین کشوری از ۶۰ تا ۱۵۰ یورو در تغییر است.[۱۰] بسیاریاز کشورهای پیشرفته و در حال توسعه آسیا به غیر از هندوستان[۱۱] نیز دارای گذرنامه الکترونیک هستند.
ایران نیز ازسال ۲۰۱۱ آغاز به صدور گذرنامه بیومتریک نمودهاست.[۱۲]
|archive-date=
را بررسی کنید (کمک)
{{cite web}}
: Check date values in: |تاریخ بازبینی=
(help)
{{cite web}}
: Check date values in: |تاریخ بازبینی=
(help)
|تاریخ بازبینی=،|تاریخ=
را بررسی کنید (کمک)