یادگیری سیار (به انگلیسی: mobile learning) نظریهٔ جدیدی است که به تازگی در مجامع آموزشی مطرح شدهاست. قدیمیترین تعریفی که از یادگیری سیار وجود دارد را کلارک کوین(۲۰۰۰)، ارائه داده است. از نظر وی یادگیری سیار نقطه تلاقی وسایل کامپیوتری سیار و یادگیری الکترونیکی است. این یادگیری باعث میشود تا شما در هر زمان که بخواهید به منابع دسترسی پیدا کنید. ظرفیت جستجوی بالا، تعاملات غنی، حمایت قوی از یادگیری مؤثر و ارزیابی مبتنی بر عملکرد، از ویژگیهای دیگر یادگیری سیار است. به عبارتی یادگیری سیار، یادگیری الکترونیکی است که مستقل از زمان، مکان و فضاست.
واوولاو شارپلز(۲۰۰۲)، در تعریف خود از یادگیری سیار، بر جنبههایی که مشخصهٔ خدمات سیار هستند تأکید کردهاند، در حالیکه لیونگ و چن (۲۰۰۳)، بر ویژگیهای مرتبط با زیر ساختهای ارتباطی مانند شبکههای بی سیم تمرکز کردهاند. در تعریف دیگر آمده است، یادگیری سیار عبارت است از سهولت یادگیری و دسترسی به مواد آموزشی برای کاربران وسایل سیار از طریق یک رسانهٔ بی سیم (میلوا و همکاران، ۲۰۰۸). کیگان (۲۰۰۴) بهطور عمده بر سهولت حرکت وسایل تأکید کردهاست. وی در این رابطه میگوید که من یادگیری سیار را، ارائهٔ آموزش و یادگیری از طریق دستیارهای دیجیتال شخصی، پالم تاپها، ابزارهای دستی، تلفنهای هوشمند و تلفنهای همراه تعریف میکنم، یعنی وسایلی که به راحتی قابل حمل باشند. اِلای (۲۰۰۵)، نیز یادگیری سیار را به عنوان ارائه یادگیری از طریق وسایل سیار توصیف کردهاست.
نی اسمیت و همکاران (۲۰۰۴، به نقل از میلوا و همکاران، ۲۰۰۸)، در رابطه با دستهبندی مبانی فعالیتهای یادگیری سیار میگویند، فعالیتهای مبتنی بر یادگیری سیار به شش حیطه تقسیم میشود که چهار حوزهٔ آن به نظریههای یادگیری اساسی مربوط است. این نظریهها عبارتند از: رفتارگرایی، ساختن گرایی، موقعیتی و مشارکتی. دو حوزه دیگر عبارتند از یادگیری غیررسمی و مادام العمر و یادگیری و آموزش حمایت شده که بیشتر با زمینه و کاربرد ارتباط دارند. از این شش رویکرد، رویکرد ساختن گرایی بر حسب توصیفی که از یادگیری دارد، برای یادگیری سیار مفید تر است. رفتارگرایی تنها به ارتباط بین عمل دانش آموز و پاسخ منفعلانه توجه دارد. رویکردهای موقعیتی و مشارکتی نیز بیشتر مربوط به روشهایی هست که یادگیری در آنها معمولاً به یک فعالیت ساختن گرایانه منجر میشود (همان منبع). اُمالی و همکاران (۲۰۰۵)، نیز در مقالهٔ خود به همین تقسیمبندی اشاره کردهاند و کاربردهای این نظریهها را در یادگیری سیار مورد بحث قرار دادهاند.
بسیاری از منتقدان معتقدند که نظریهٔ ساختن گرایی مبنای روشن و واضحی ندارد. عدم وجود یک واقعیت عینی، دشواری ارزشیابی به دلیل عدم عینی بودن ملاکها، عدم برنامهریزی و طراحی قبلی باعث پذیرفته نشدن نظریه ساختن گرایی در یادگیری سیار میشود.
عدم سرمایهگذاری دولتها در زمینهٔ یادگیری سیار، هزینههای بالای مکالمه و پیامک، هزینههای هنگفت در زمینهٔ دسترسی به اینترنت از طریق این وسایل، محدودیت پهنای باند و مسائل فرهنگی که در رابطه با پذیرش همگانی خدمات سیار در بعضی جوامع وجود دارد، کاربرد آنها را کاهش میدهد.
نگاهی به تاریخچهٔ استفاده از تکنولوژیهای مختلف در آموزش این نکته را روشن میسازد، که ورود هر تکنولوژی جدید به عرصهٔ آموزش، مخالفتها و انتقادات زیادی به ویژه از سوی استادان، معلمان و والدین سنت گرا، را بدنبال داشتهاست. بدون شک این مخالفتها درمیان والدین و معلمان کشورهای در حال توسعه بسیار شدیدتر هستند و آنها به سختی یادگیری سیار را به رسمیت خواهند شناخت.
علاوه استفاده از این وسایل در یادگیری، نیاز به مهارتهای فنی و شناختی دارد. مهارت فنی از این نظر که کاربران توانایی استفاده از وسایل را داشته باشند و قادر باشند از امکانات متنوع آن در موقعیتهای مختلف استفاده کنند. مهارت شناختی از این نظر که یادگیرندهٔ سیار به اطلاعات فراوانی دسترسی دارد بنابراین باید قادر به شناخت و انتخاب صحیح اطلاعات مفید و نیز پردازش وتحلیل آنها باشد. از طرفی یادگیرندگان سیار باید مهارت خود ارزشیابی و خودتنظیمی را در خود پرورش دهند تا بتوانند بدون تکیه به راهنمایی دیگران مطالب آموزشی را یاد گیرند. استفادههای نادرست و غیرآموزشی از وسایل، مشکلات فرهنگی اینترنت، خراب شدن دستگاهها و افزایش هزینهها کار آموزش و یادگیری را بیش از پیش دشوارتر میسازد. یکی دیگر از چالشها بی اطلاعی دانش آموزان از قابلیت دستگاههای خود، در امر یادگیری یا عدم تمایل به کاربرد آنها است.با توجه به شرایط حبس ناشی از ویروس کرونا، و برای اطمینان از تداوم آموزش برای دانشجویان، یادگیری سیار یک مولفه ضروری فناوری آموزشی در آموزش عالی محسوب می شود و این امکان را برای دانش آموزان فراهم می کند تا یاد بگیرند، همکاری کنند و ایده های خود را به اشتراک بگذارند.
کتاب یادگیری موبایلی، پارادایم جدیدی در یادگیری مجازی (اباصلت خراسانی و پژمان کنعانی نیری)
Curriculum: implementation prospects