یوگنی واختانگوف
یوگنی باگراتیونوویچ واختانگوف | |
|---|---|
 یوگنی واختانگوف | |
| زادهٔ | ۱۳ فوریه ۱۸۸۳ |
| درگذشت | ۲۹ مهٔ ۱۹۲۲ (۳۹ سال) |
| ملیت | روسی |
| پیشه | بازیگر، کارگردان تئاتر |
| سال‌های فعالیت | ۱۹۲۲-۱۹۱۱ |
| سبک | مدرنیسم |
یِوگِنی باگراتی (باگراتیونوویچ) واختانگوف (ارمنی: Եվգենի Բագրատի Վախթանգով؛ روسی: Евге́ний Багратио́нович Вахта́нгов (۱۳ فوریه ۱۸۸۳ - ۲۹ مه ۱۹۲۲)، بازیگر و کارگردان شهیر روس ارمنی‌تبار، بنیان‌گذار تئاتر واختانگوف در مسکو و دوست و مشاور میخائیل چخوف بود.
زندگی
[ویرایش]
واختانگوف در خانواده‌ای ارمنی - روسی از اوستیای ولادی‌قفقاز به دنیا آمد. او برای مدتی کوتاه در دانشگاه دولتی مسکو تحصیل کرد و سپس در سال ۱۹۱۱ به تئاتر هنری مسکو پیوست و به سرعت رشد کرد به حدی که در ۱۹۲۰ مسئول استودیوی شخصی خود بود. چهار سال پس از درگذشت وی، این استودیو به افتخارش تئاتر واختانگوف خوانده شد.
فعالیت‌های هنری
[ویرایش]واختانگوف تأثیر عمیقی از تجربه‌های تئاتری وسولد مایرهولد و تکنیک‌های روان‌شناختی استاد مایرهولد، کنستانتین استانیسلاوسکی، لئوپولد سولرژیتسکی و ولادیمیر نمیروویج دانچنکو، از بنیان‌گذاران تئاتر هنری مسکو، پذیرفته بود. وی در حقیقت تکنیک میانه‌ای پدید آورد بینابین شخصیت‌پردازی‌های استانیسلاوسکی و مکتب گروتسک تئاتر روس که از زمان میرهولد به راه افتاده بود.[۱] واختانگوف ماسک‌ها، موسیقی، رقص، لباس‌های انتزاعی، مجموعه پیش‌رویی چونان تحلیل‌های ریزبینانه و جزئی‌نگر از متن نمایش و انگیزه‌های روانی شخصیت‌هایش را در کارهایش به هم می‌آمیخت. قابل‌توجه‌ترین اثر وی، اجرای نمایش‌نامهٔ توراندخت اثر کارلو گوتزی است که در تئاتر واختانگوف و در سال ۱۹۲۲ (سال مرگ وی) روی صحنه رفت. اثر مشهور دیگر وی، در همان سال، اجرای نمایش‌نامه دیبوک اثر اس.آنسکی بود که توسط عوامل و بازیگران تئاتر هابیماه اجرا شد.
اندیشه
[ویرایش]در پایگاه اینترنتی اکتورز استودیو، به نقل از لی استراسبرگ گفته شده‌است:
اگر شما سیستم استانیسلاوسکی را چنان که خود او از آن استفاده می‌کرد، بیازمایید، یک نتیجه می‌گیرید و اگر بر اساس نگاه شاگرد بزرگ وی، واختانگوف، که تاثیر عمیقی بر ذهنیت و فعالیت‌های ما گذاشته، آن را بیازمایید، به نتیجه‌ای به کلی متفاوت دست خواهید یافت. واختانگوف کارش را ماهرانه به انجام رساند و استفاده‌اش از بازیگری متد، درخشان‌تر و خیال‌انگیزتر از خود استانیسلاوسکی بود و همچنان، نتایج به دست آمده از کار وی، به کلی متفاوتند.
برتولت برشت چنین استدلال می‌کند که «رویکرد واختانگوف، در مجموعهٔ استانیسلاوسکی - مایرهولد، بیش از آن‌که جدایی‌افکن بین این دو روش باشد، رویکردی آشتی‌جویانه و جمع‌کننده بود.» برشت جنبه‌های اصلی کار واختانگوف را چنین برمی‌شمرد:
۱) تئاتر، تئاتر است.
۲) چگونگی، به جای چیستی.
۳) ترکیب بیش‌تر.
۴) خیال‌انگیزی و نوآوری بزرگ‌تر.
برشت، بین روش خود و واختانگوف در عنصر «نشان دادن»[۲] در بازی، اشتراکاتی می‌بیند اما استدلال می‌کند که روش واختانگوف نسبت به روش خود برشت، فاقد بینش اجتماعی و عملکرد آموزشی است: «وقتی بازیگر واختانگوف می‌گوید «من نمی‌خندم، من خنده را نشان می‌دهم»، هنوز هیچ‌چیزی از «نشان دادن» خودش نمی‌داند.»
وی بخش پایانی کارهایش را در سطح بالاتری از تئاتر روسیه و در میان انقلاب اکتبر و جنگ داخلی روسیه به انجام رساند.
مرگ
[ویرایش]واختانگوف در سال ۱۹۲۲ و بر اثر بیماری سرطان درگذشت.[۳]
منابع
[ویرایش]- ↑ آیزایا برلین، ذهن روسی در نظام شوروی، ترجمه رضا رضایی، (تهران، ماهی، ۱۳۹۲)، صص ۳۶۳-۳۶۲
- ↑ Demonstrating
- ↑ مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Yevgeny Vakhtangov». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۵ اوت ۲۰۱۳.
- Վախթանգով Եվգենի at Encyclopedia.am
پیوند به بیرون
[ویرایش]- پایگاه رسمی تئاتر واختانگوف
- آرامگاه یوگنی واختانگوف
- طرح بیوگرافیک یوگنی واختانگوف در پایگاه «یافتن یک آرامگاه»
| عمومی | |
|---|---|
| کتابخانه‌های ملی | |
| پایگاه‌های دادهٔ علمی | |
| سایر | |
وبگاههای موضوعی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| لغتنامهها و دایره المعارفها | |||||
