Acilius sulcatus

Acilius sulcatus
Femia de A. sulcatus
Clasificación científica
Reino: Animalia Filo: Arthropoda Clase: Insecta Orde: Coleoptera Superfamilia: Dytiscoidea Familia: Dytiscidae Xénero: Acilius Especie: Acilius sulcatus
Sinonimia
Dytiscus punctatus Scopoli, 1763 Dytiscus fasciatus De Geer, 1774 Dytiscus scopolii Gmelin, 1790 Acilius caliginosus Curtis, 1825 Acilius scoticus Stephens, 1828 Acilius varipes Stephens, 1828 Acilius brevis Aubé, 1837 Acilius laevisulcatus Motschulsky, 1845 Acilius tomentosus Motschulsky, 1845 Acilius blancki Peyerimhoff, 1927

Vista dorsal do macho

Vista ventral na que se ve o pé anterior do macho con copas succionadoras

Acilius sulcatus é unha especie de escaravello da familia Dytiscidae. É bastante grande (14,4 – 18,2 mm), con variacións de cor ao longo da súa área de distribución, pero normalmente predominan o amarelo e o negro. O seu estilo de vida é acuático.

Distribución

Ten unha distribución mundial, pero encóntrase principalmente no norte de Europa occidental.^[1]

Hábitat

Vive en corpos de auga temporais ou permanentes. Mostra unha resposta xeneralista á escolla de hábitat, vivindo en pantanos, lagoas, regatos, etc. Como ademais de nadar pode voar, non está restrinxido a un só corpo de auga. Encóntrase en corpos de auga con niveis altos ou baixos de vexetación, sen que mostre preferencia por ningún dos dous. Domina nos corpos de auga se non hai peixes predadores e utilízase como indicador da presenza de predadores.^[2]

Presións ambientais

A. sulcatus ten unha ampla área de distribución e non está sufrindo presións que afecten á continuidade da especie, e o escaravello non foi avaliado pola IUCN. Porén, existe un morfo único que vive nas montañas de Akfadou de Alxeria, e podería adquirir o status de especie separada. A perda de hábitats nesa zona debido á corta de árbores e á separación alopátrica doutras poboacións significa que o morfo merece unha especial atención.^[3] Debido á súa área de distribución bastante grande o número de individuos das poboacións de A. sulcatus foron usados como unha axuda na medida da saúde ecolóxica das zonas húmidas.^[4]

Ciclo de vida

A. sulcatus é univoltino con adultos que pasan o inverno en corpos de auga permanentes profundos que nunca secan nin se conxelan completamente.^[5] As parellas en apareamento poden verse en primavera e outono. As femias poñen os ovos preto da auga baixo materia vexetal. Os ovos fan eclosión pasada unha semana. O desenvolvemento larvario tarda uns 30 días e o desenvolvemento pupal tarda outros 16–28 días.^[6]

Alimentación

É un escaravello mergullador predador que se alimenta de pequenos invertebrados e vertebrados. As larvas prefiren como presas os microinvertebrados como Daphnia, mentres que os adultos seleccionan presas do tamaño apropiado. Este escaravello acuático é coñecido pola súa velocidade na auga e persigue activamente as presas en lugar de usar unha estratexia de sentar e esperar como a que teñen outros artrópodos. É activo tanto de noite coma de día. As larvas de A. sulcatus capturan as presas pola cabeza, coas súas mandíbulas e despois inxéctanlle encimas dixestivos para facer unha dixestión extraoral.^[7] Os adultos non utilizan a dixestión extraoral, senón que usan as súas fortes pezas bucais para devorar as presas.

Morfoloxía

A cor varía ao longo da súa área de distribución e non é unha boa característica para identificalo; porén, mostra moitas características morfolóxicas únicas útiles para a identificación. Recoñécese doadamente polas súas grandes e distintivas patas traseiras, que son longas e con setas, tomando unha forma parecida a unha pa para remar cando se estenden.^[8] O corpo é sempre máis ancho que alto e hidrodinámico (sen espiñas ou outras estruturas quitinosas que sobresaian). Como en todos os Dytiscidae, a quilla esternal está ausente. A. sulcatus é torpe en terra, mais está moi ben adaptado a un estilo de vida acuático e é un bo voador. A. sulcatus pode recoñecerse tamén por ter estruturas reprodutoras únicas. Os machos teñen tres discos de succión ventrais usados para asegurar o agarre do macho á escorregadiza femia durante a reprodución.^[9] A adhesión do macho á femia é prexudicial para a supervivencia dela, xa que o período de apareamento pode atraer a predadores. Para evitar os custos potenciais do apareamento as femias mostran modificacións nos seus élitros. Os élitros femininos teñen moitas rañuras ou regañas con moitas setas suberectas,^[10] que fan que a adhesión do macho sexa máis difícil. Os élitros do macho son lisos, sen setas, polo que mostran un alto nivel de dimorfismo sexual. A competición entre os sexos levou a unha carreira de armamentos evolutiva entre os sexos da mesma especie.

Estratexia defensiva

Os escaravellos acuáticos da familia Dytiscidae posúen glándulas defensivas, usadas para segregar axentes repelentes e tóxicos aos vertebrados predadores.^[11] As secrecións conteñen principalmente esteroides sintetizados a partir do colesterol.^[12] Os esteroides segregados actúan anestesiando os predadores, orixinando narcose. Os esteroides producidos varían en niveis de toxicidade dependendo da dispoñibilidadde de alimento e do fotoperíodo.^[13] A. sulcatus está moi ben adaptado ao movemento na auga e pode utilizar a súa velocidade para escapar das ameazas. Cando se comparou con outras 72 especies comúns de escaravellos acuáticos, A. sulcatus foi o que mostrou ter unha maior velocidade natatoria.^[14] Durante o día usa principalmente a información visual para evitar os predadores; pero en condicións de baixa luminosidade utiliza sinais químicos como as pistas dominantes para evitalos.^[15]. Tamén se suxeriu que utiliza un son 'rumbante' producido pola interacción das ás inferiores cos élitros como estratexia defensiva ao causar unha sensación vibrante desagradable na boca do predador.^[16]

Biocontrol

Aínda que non se puxo en práctica, probas de laboratorio mostraron que A. sulcatus pode ser un predador moi efectivo de lavas de mosquito, polo que se examinou o seu posible uso como biocontrol respectuoso co medio ambiente.^[17]

Galería

• 
  Femia de Acilius sulcatus
• 
  Larva
• 
  Macho e femia de Acilius sulcatus, espécimes montados
• 
  Lado dorsal da femia
• 
  Lado ventral da femia

Notas

1. IUCN
2. abjornsson et al.(1997)
3. Bergsten, J., K.B., Miller. (2005)
4. Cayrou, J. e R., Cerehino.(2005).
5. Bergsten,J., B.M.,Miller.(2005)
6. Bergsten,J., B.M.,Miller.(2005)
7. Chandra, G., et al.(2008)
8. Marshall, J.N. e Diebel, C. (1995)
9. Bergstien, J.(2005)
10. Bergsten,J., K.B., Miller. (2005)
11. J.R.Miller e R.O. Mumma (1995).
12. Fescemyer, H.W. e R.O., Mumma (1983)
13. Swevers, J., et al.(1991)
14. Nilson, A.N. e Riber, I. (1995)
15. (Abjornsson et al. (1997)
16. Arrow, Gilbert J. (1942-09-01). "The Origin Of Stridulation In Beetles". Proceedings of the Royal Entomological Society of London. Series A, General Entomology (en inglés) 17 (7–9): 83–86. doi:10.1111/j.1365-3032.1942.tb00508.x. 
17. Chandra, G., et al. (2008)

Bibliografía

Abjornsson, K., Wagner, B. M. A., Axelsson, A., Bjerselius, R. & Olse¨n, K. H. 1997 Responses of Acilius sulcatus (Coleoptera: Dytiscidae) to chemical cues from perch (Perca fluviatilis). Oecologia. 111: 166–171.

Bergstein, J. 2005. Taxonomy, phylogeny, and secondary sexual character evolution of diving beetles, focusing on the genus Acilius. Umea University Print and Media. 6- 32

Bergsten, J., K.B., Miller. 2005. Taxonomic revision of the Holarctic diving beetle genus Acilius Leach (Coleoptera: Dytiscidae). Systematic Entomology. 31: 145–197.

Cayrou J., e R. Cereghino. 2005. Life cycle phenology of some aquatic insects: implications for pond conservation. Aquatic Conservation: Marine and Freshwater Ecosystems. 15: 559–571

Chandra, G., S. K.,Mandel, Ghosh, A. K., Das, D., S. S., Banergee, Chakraborty, S .2008. Biocontrol of larval mosquitoes by Acilius sulcatus (Coleoptera: Dytiscidae). BMC Infectious Diseases. 8: 138

Fescemyer, H.W. e R.O., Mumma.1983. Regeneration and Biosynthesis of Dytisci Defensive Agents (Coleoptera: Dytiscidae). Journal of Chemical Ecology 9(11): 1149–1464

IUCN (International Union For Conservation Of Nature) (consultado o 5 do setembro de 2012). http://www.iucn.org/ information on species distribution and ecological standing

Marshal, J.N. e Diebel, C. (1995). 'Deep-Sea Spiders' That Walk through The Water. The Journal of Experimental Biology. 198:1371–1379.

Miller, J.R., R.O., Mumma. (1975). Physiological Activity Of Water Beetle Defensive Agents. I. Toxicity And Anesthetic Activity Of Steroids And Norsesquiterpenes Administered In Solution To The Minnow. Journal of Chemical Ecology '2(2): 115- 130.

Nilson, A.N., I., Ribera (1995). Morphometric Patterns Among Diving Beetles (Coleoptera: Noteridae, Hygrobiidae, and Dyscidae). Canadian Journal of Zoology. 73: 2343- 2360.

Swevers, J., J., Lambert, J.G.D. e de Loof (1991). Synthesis and Metabolism of Vertebrate-type Steroids by Tissues of Insects a Critical Evaluation. Experientia 47: 687–698

Véxase tamén

Ligazóns externas

• Fauna europaea
• Biolib