Assembleia do Povo Unido
 | Este artigo contén varias ligazóns externas e/ou bibliografía ao fin da páxina, mais poucas ou ningunha referencia no corpo do texto. Por favor, mellora o artigo introducindo notas ao pé, citando as fontes. Podes ver exemplos de como se fai nestes artigos. |
| Assembleia do Povo Unido (APU) | |
|---|---|
| Partido político de Galiza, considerado o brazo político do EGPGC | |
| Historia | |
| Fundación | 1989 |
| Disolución | 1995 |
| Posicións políticas | |
| Ideoloxía | Socialismo Independentismo Reintegracionismo Feminismo |
A Assembleia do Povo Unido foi un partido galego independentista que se proclamaba socialista e reintegracionista formado en 1989 despois de escindirse da Frente Popular Galega un grupo nucleado en torno a Galiza Ceive-OLN. Deulle un papel fundamental á loita armada como medio de liberación nacional e foi o apoio político do Exército Guerrilheiro do Povo Galego Ceive. Disolveuse o 26 de febreiro de 1995 despois de varios anos sen apenas actividade logo que o EGPGC realizase a súa última acción armada en 1991 e de obter 1.492 votos (0,1%) nas eleccións ó Parlamento de Galicia de 1993. Porén a Assembleia da Mocidade Independentista, a organización xuvenil da APU seguiu a súa actividade política.
Historia
[editar | editar a fonte]
A Assembleia do Povo Unido nace en xuño de 1989 a partir dunha FPG en grave crise, fracturada en dúas fraccións enfrontadas, no seo dun movemento independentista galego no que conviven a referida FPG, o PCLN (Partido Comunista de Liberación Nacional, integrado na anterior), o EGPGC (Exército Guerrilheiro do Povo Galego Ceive, organización armada), os CAR (Comités Anti-repressivos), as JUGA (Juntas Galegas pola Amnista) e as MNG (Mulheres Nacionalistas Galegas).
O 28 e o 29 de outubro de 1989, realizase na capital de Galiza, Compostela, a Asemblea Nacional Constituínte da APU, que responsabiliza ao PCLN da ruptura da FPG e afirma agrupar a maioría da militancia da Frente.
A APU segue o modelo clásico dos movementos de liberación nacional do Terceiro Mundo, reflectido na tese política fundacional, que leva por título "O avance revolucionario como suma da loita política e militar", e en que se reivindica a vixencia da violencia revolucionaria para tomar o poder, a partir de exemplos coma Cuba, Alxeria, Vietnam ou Nicaragua.
Aspira á creación dunha "Unidade Popular" ou "Frente de Liberación Nacional" que aglutine o "Povo Traballador Galego e as clases populares: proletariado industrial, mariñeiros, labregos e pequena burguesía", situando como principios irrenunciábeis, para integrar esa fronte, a "compresnión da loita armada na Galiza e do papel fundamental da mesma no proceso de Liberación Nacional", a "Amnistía Total, entendida como a liberdade das presas e presos políticos galegos" e a "elaboración dun programa político, social e económico acorde cos intereses das clases populares". Esa unidade pola liberación nacional proposta pola APU tiña como interlocutores potenciais as outras forzas nacionalistas e de esquerda existentes en Galiza na época: BNG, PSG-EG e FPG, mas nunca chegou a realizar-se.
No campo lingüístico, defende o reintegracionismo (recoñecemento da unidade lingüística galego-luso-brasileira), e a plena recuperación do galego en Galiza.
As JUGA serán a súa organización referencial no traballo anti-represivo, mentres que as súas militantes farían traballo feminista maioritariamente nas MNG. Tamén terán algunha influencia no campo sindical, a través da INTG, integrada mais tarde na CIG.
Campañas e actividades políticas
[editar | editar a fonte]
En 1990 realizaron unha campaña en prol da autodeterminación de Galiza. No ano seguinte, presentaron candidaturas municipais en Santiago de Compostela, Ferrol e Vigo, co lema "o independentismo aos concellos". Hai tamén unha asemblea extraordinaria na que se debate a caída dos réximes do Leste Europeo. En 1992, a INTG expulsou a once militantes da APU baixo a acusación de apoiaren a loita armada practicada polo EGPGC. No ano seguinte, realízase a III Asemblea Nacional e despois lanzou a campaña "Isto non é España", ao tempo que promoveu a abstención nas eleccións ao Congreso dos Deputados do mesmo ano. En outubro do mesmo ano, a APU presentouse ás eleccións ao Parlamento autónomo de Galiza e conseguiu 1.492 votos. En 1994 e 1995 tivo lugar, en dúas partes, a IV Asemblea Nacional. Na segunda, no mes de febreiro do 95, aprobouse a disolución da organización. Dous meses despois, a xustiza rehabilitou a dous militantes da APU expulsados da INTG.[Cómpre referencia]
Entre 1989 e 1994, a APU convocou manifestacións polo Día da Patria Galega, no 25 de xullo, baixo diversas fórmulas. No 89, conxuntamente coa FPG, co lema "Independencia"; no 90, convoca conxuntamente coa FPG, LCR, PCE (M-L) e PCPG co lema "Autodeterminación, camiño da independencia"; no 91, en solitario, co lema "En loita pola independencia"; no 92, tamén en solitario ("Adiante pola independência"); no 93 volta a convocar soa ("Porque a Galiza non é España... independencia"); e no 94 convocou o seu último 25 de Xullo co lema "A Galiza sen medo berra independencia".
A APU editou 11 números da súa revista nacional, Povo Unido, saíndo o primeiro número en febreiro de 1990 e o último en xullo de 1994. En setembro de 1993, publicou tamén un "Anteproxecto de Constitución Galega".[Cómpre referencia]
Despois da autodisolución, parte da militancia abandonou a actividade política. Outros sectores continuaron a traballar nos ámbitos sindical, feminista e cultural. Houbo xente que se incorporou primeiro ao Bloque Nacionalista Galego e á Frente Popular Galega, e máis tarde tamén algunhas á nova organización política da esquerda independentista galega, NÓS-Unidade Popular.[Cómpre referencia]
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- RIOS BERGANTINHOS, Noa. A esquerda independentista galega (1977-1995). Abrente Editora, Compostela, 2002.
- VVAA. Para umha Galiza independente. Ensaios, testemunhos, cronologia e documentaçom histórica do independentismo galego. Abrente Editora, Compostela, 2000.