Bell UH-1N Twin Huey

Bell UH-1N Twin Huey
Tipohelicóptero utilitario
FabricanteBell Helicopter
Primeiro vooabril de 1969
Introducidooutubro de 1970
VariantesBell 212
Bell UH-1Y Venom

O Bell UH-1N Twin Huey é un helicóptero militar medio bimotor. Voou por vez primeira no ano 1969 e é un membro da familia Huey. O CUH-1N Twin Huey (posteriormente CH-135 Twin Huey) foi a versión orixinal, pedida inicialmenente polas forzas armadas do Canadá.

O UH-1N ten unha configuración de 15 asentos, cun piloto e 14 pasaxeiros. En configuración de carga ten unha capacidade interna de 6,23 m³ e no exterior pode levar ata 2 268 kg. O UH-1N foi posteriormente desenvolvido no Bell 212 civil.[1]

Desenvolvemento

[editar | editar a fonte]

Baseado na fuselaxe alongada do Bell 205, o Bell 212 foi desenvolvido orixinalmente para as forzas armadas canadenses baixo a designación CUH-1N Twin Huey. Posteriormente as forzas canadenses adoptaron un novo sistema de designación e o aparello pasou a chamarse CH-135 Twin Huey.[2] Canadá aprobou o desenvolvemento da aeronave o 1 de maio de 1968[1] e mercou 50 unidades que empezaron a entregarse en maio de 1971.[3]

Os militares estadounidenses estiveron moi preto de non mercar o Twin Huey. A compra do aparello para ser usado polos Estados Unidos tivo a oposición do presidente da Comisión das Forces Armadas da Cámara de Representantes da época, L. Mendel Rivers. Rivers tomou esa posición porque o motor do aparello, o Pratt & Whitney Canada PT6T, estaba fabricado no Canadá. O goberno liberal canadense non apoiaba a participación estadounidense na guerra de Vietnam e opoñíase ás políticas dos seus veciños no sueste asiático. Rivers tamén estaba preocupado de que a compra dos motores provocase un déficit comercial co Canadá. O Congreso só aprobou a compra cando se asegurou que atoparía unha fonte nos Estados Unidos para os motores PT6T/T400. Como resultado as forzas armadas estadounidenses pediron 294 Bell 212 coa designación UH-1N, comezando as entregas en 1970.[3]

A diferenza das forzas canadenses, no servizo estadounidense o UH-1N mantivo o nome oficial Iroquois das variantes monomotor UH-1, aínda que o persoal referíase a el como Huey ou Twin Huey.[4]

O Bell 412 é un desenvolvemento do Bell 212, sendo a maior diferenza as catro palas do rotor principal de materiais compostos.[3] O UH-1N tamén foi desenvolvido no actualizado UH-1Y de catro palas.[5]

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ 1,0 1,1 Mutza 1986, pp. 31-33
  2. ↑ "Royal Canadian Air Force, Aircraft, Historical Aircraft, Bell CH-135 Twin Huey". 2012-09-24. Archived from the original on 24 de setembro de 2012. Consultado o 2018-11-16. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 Drendel 1983, pp. 14-17
  4. ↑ Drendel 1983, p. 9
  5. ↑ Eden 2004, p. 47

Bibliografía

[editar | editar a fonte]
  • Drendel, Lou. Huey. Squadron/Signal Publications, Carrollton, Texas, 1983. ISBN 0-89747-145-8.
  • Mutza, Wayne. UH-1 Huey in action. Carrolton, TX: Squadron/Signal Publications, 1986. ISBN 0-89747-179-2.