Cinéma vérité

O cinéma vérité é un estilo de cinema que comezou como unha reacción europea cara ó sistema clásico de facer filmes. Inventado por Jean Rouch, está inspirado na teoría de Dziga Vertov sobre Kino-Pravda e está influenciado polos filmes de Robert Flaherty. Mestura a improvisación co uso da cámara para desvelar a verdade ou salientar temas agochados detrás da crúa realidade.^[1][2][3] O cinema de realidade fornece similares tipos de ilusión cinematográfica que se atopan nos clásicos de Hollywood, pero que por mor dunha relaxación das ataduras entre o seu estilo e os aspectos narrativos permite un realismo subxectivo aumentado e expresividade autoral.

Na forma clásica de Hollywood, o filme é ditado pola narrativa, cada cousa que pasa nun filme clásico suponse que fai avanzar a narrativa. Todos os personaxes presentados son axentes causais na narrativa, e os clásicos son saturados con imaxes redundantes, expresións verbais ou símbolos para obter a mensaxe a través do espectador. Isto pode ser como unha construción artificial da realidade, xa que nada que non axude ó espectador a entender claramente o que está a ocorrer, será incluído no filme. O cinema de realidade rexeita isto por irreal e tende a presentar personaxes e situacións da vida real onde as cousas que pasan non sempre teñen unha mensaxe ou propósito claro, e que en troques é vago e misterioso. Polo tanto, o cinema de realidade non se preocupa por explicar, claramente, moitas das escenas desenvolvidas nos filmes.

Notas

1. Glossary of rouchinan terms en MAITRES FOUS net
2. Ricky Leacock and “The Sense of Being There” – Article by Stephen Altobello at IMN
3. Camera that Changed the World – Article rn BBC