Clorofila c

Clorofila c1 Nome IUPAC [(2E)-3-[14-Etil-21-(metoxicarbonil)-4,8,13,18-tetrametil-20-oxo-9-vinil-3,4-didehidro-3-forbinil-κ2N23,N25]acrilato(2-)]magnesio Identificadores PubChem 25245630 ChemSpider 21865345 Propiedades Fórmula molecular C35H30MgN4O5 Masa molar 610,94 g mol^−1 Se non se indica outra cousa, os datos están tomados en condicións estándar de 25 °C e 100 kPa.

Clorofila c2 Nome IUPAC [(2E)-3-[21-(Metoxicarbonil)-4,8,13,18-tetrametil-20-oxo-9,14-divinil-3,4-didehidro-3-forbinil-κ2N23,N25]acrilato(2-)]magnesio Identificadores PubChem 25244281 ChemSpider 21865346 Propiedades Fórmula molecular C35H28MgN4O5 Masa molar 608,93 g mol^−1 Se non se indica outra cousa, os datos están tomados en condicións estándar de 25 °C e 100 kPa.

Clorofila c3
Propiedades
Fórmula molecular	C36H28MgN4O7
Masa molar	652,94 g mol^−1
Se non se indica outra cousa, os datos están tomados en condicións estándar de 25 °C e 100 kPa.

A clorofila c é un tipo de clorofila, que funciona como pigmento fotosintético, e encóntrase en certas algas mariñas, entre as que están as Chromista fotosintéticas (por exemplo, as diatomeas e as algas pardas) e os dinoflaxelados.^[1][2][3]

Ten unha cor verde-azulada e é un pigmento accesorio, que é especialmente importante na absorción de luz na rexión dos 447-452 nm.^[3] Igual que as clorofilas a e b, axuda ao organismo a captar a luz e pasa cuantos de enerxía de excitación a través das antenas captadoras de luz dos fotosistemas ata o centro de reacción fotosintético. A clorofila c ten características pouco comúns porque ten unha estrutura cun anel de porfirina e carece da cola isoprenoide ou do anel D reducido, que son características típicas doutras clorofilas máis comúns de algas e plantas.^[2]

A clorofila c pode aparecer en varias formas chamadas clorofilas c₁, c₂^[3] e c₃,^[4] ademais de polo menos outros 8 subtipos atopados recentemente.^[5]

Clorofila c₁

A clorofila c₁ é unha forma común de clorofila c, que se diferencia da clorofila c₂ no seu grupo C8, ao ter alí un grupo etilo en vez dun grupo vinilo (un enlace simple C-C en vez dun dobre enlace C=C). O seu máximo de absorción está arredor de 444, 577, 626 nm en dietil éter e de 447, 579, 629 nm en acetona.^[6]

Clorofila c₂

A clorofila c₂ é a forma máis común de clorofila c.^[7] O seu máximo de absorción está arredor de 447, 580, 627 nm en dietil éter e de 450, 581, 629 nm e acetona.^[6]

Clorofila c₃

A clorofila c₃ é unha forma de clorofila c que se atopou na microalga Emiliania huxleyi, identificada en 1989.^[4] O seu máximo de absorción está arredor de 452, 585, 625 nm en dietil éter e de 452, 585, 627 nm en acetona.^[6]

Notas

1. Speer, B.R. "Photosynthetic Pigments". Arquivado dende o orixinal o 16 de xuño de 2010. Consultado o 2 August 2014. 
2. Blankenship, Robert E. (February 2002). Molecular Mechanisms of Photosynthesis. Wiley-Blackwell. 
3. Dougherty, Ralph C.; Strain, H. H.; Svee, W. A.; Uphaus, R. A.; Katz, J. J. (May 1970). "The Structure, Properties, and Distribution of Chlorophyll c". J. Am. Chem. Soc. 92 (9): 2826–2833. doi:10.1021/ja00712a037. 
4. Fookes, Christopher J. R.; Jeffrey, S. W. (1989). "The structure of chlorophyll c₃, a novel marine photosynthetic pigment". J. Chem. Soc., Chem. Commun. (23): 1827–1828. 
5. Zapata, Manuel; Garrido, José L.; Jeffrey, Shirley W. (2006). "Chlorophyll c Pigments: Current Status". Chlorophylls and Bacteriochlorophylls: Advances in Photosynthesis and Respiration 25: 39–53. doi:10.1007/1-4020-4516-6_3. 
6. Fawley, Marvin W. (1989). "A New Form of Chlorophyll c Involved in Light-Harvesting". Plant Physiol. 91 (2): 727–732. PMC 1062062. PMID 16667093. doi:10.1104/pp.91.2.727. 
7. Jeffrey, S. W. (28 June 2014). "The Occurrence of Chlorophyll c₁ and c₂ in Algae". Journal of Phycology 12 (3): 349–354. doi:10.1111/j.1529-8817.1976.tb02855.x.