Congreso Republicano Irlandés

Republican Congress
An Chomhdháil Phoblachtach
Partido político de Palestina
Dirixentes e organización
LíderPeadar O'Donnell
Historia
Fundación1934
Disolución1936
Posicións políticas
IdeoloxíaMarxismo Leninismo
Republicanismo irlandés
Socialismo

O Congreso Republicano Irlandés (en inglés: Irish Republican Congress; en irlandés: An Chomhdháil Phoblachtach) foi unha organización política republicana irlandesa e marxista-Leninista fundada en 1934, cando os republicanos comunistas deixaron o IRA Anti-Tratado. O Congreso foi liderado por veteranos contrarios ao Tratado como Peadar O'Donnell, Frank Ryan e George Gilmore.

O grupo afirmou: "Cremos que nunca se conseguirá unha república de Irlanda unida non sendo a través dunha loita que arrinque o capitalismo no seu camiño".[1] Non foron un partido político como tal, senón unha organización extraparlamentaria dedicada a crear unha "república obreira", que se inclinaba polo Partido Comunista de Irlanda. A principal tese de debate interna era se deberían ser un partido por dereito propio. Na súa fase máis tardía estiveron relacionados coa Internacional Comunista, as Brigadas Internacionais e a Columna Connolly.

Historia

[editar | editar a fonte]

Contexto

[editar | editar a fonte]

En 1931, un grupo de republicanos fundou un partido, Saor Éire, que foi prohibido un ano máis tarde. A pesar disto, moitas figuras da ala esquerda do Irish Republican Army (IRA) -en galego, Exército Republicano Irlandés- sentía que era imprescindible a creación dun partido novo para evitar que gran parte dos seus seguidores marchasen cara ao Fianna Fáil ou o Partido Comunista de Irlanda. O IRA organizou unha convención dos seus membros, en marzo de 1934, na que se votou contra a creación dun novo partido, por unha mínima maioría dun único voto. Daquela, os defensores da necesidade dun partido novo, incluíndo Ryan, Michael Prezo, Gilmore, O'Donnell e Mick Fitzgerald, marcharon coa intención de crear unha nova organización.[2] Xuntáronse varios grupos republicanos, sindicais, desempregados, campesiños, militantes do Partido Comunista de Irlanda e outros.[3]

Creación

[editar | editar a fonte]

O 8 de abril de 1934 celebrouse en Athlone a conferencia de fundación do Congreso Republicano e estableceuse unha sede na rúa Pearse de Dublín. O IRA publicou un comunicado no que describiu o novo partido como "un ataque dos republicanos [que] só pode axudar á campaña dos elementos capitalistas e imperialistas", e afirmando que esperaban que o partido abandonase pronto o abstencionismo cara ao Dáil. Os antigos membros do IRA na dirección do partido foron expulsados ​​da organización paramilitar, pero algunhas figuras menos destacadas, como Sheila Humphreys, Eithnie Coyle, Charles Reynolds, Seamus de Burca e George Leonard, retiráronse unha vez que viron a declaración do IRA. Non obstante, outros membros do IRA foron captados e uníronse ao Congreso, incluíndo Liam Kelly, Joseph Doyle, Nora Connolly O'Brien e Roddy Connolly.[2]

Durante este tempo, os implicados no Congreso Republicano desenvolveron o concepto dunha "tripla alianza" que necesitaría unirse para avanzar na causa obreira en Irlanda: un partido socialista, unha forza paramilitar e un gran sindicato. O partido socialista sería, por suposto, o propio Congreso Republicano mentres que a "One Big Union" (un concepto tomado de Industrial Workers of the World) sería ITGWU. En canto á forza paramilitar, o Congreso Republicano púxose a revivir o Exército Cidadán Irlandés (en inglés: Irish Citizen Army- ICA-) de James Connolly, que estivo en gran parte inactivo desde 1919. Frank Ryan e Michael Price estaban entre os membros do Congreso que se dedicaron á tarefa e rapidamente avanzaron, contando cuns 300 membros estimados baixo a bandeira do ICA en 1934.[4]

Dous representantes foron elixidos como candidatos ao Congreso Republicano en Westmeath e Dundalk en 1934. No mitin republicano en Bodenstown en 1934, producíronse enfrontamentos entre partidarios do Congreso Republicano e membros do IRA. Estimáronse entre 600 e 2.000 os partidarios do Congreso entre a multitude duns 17.000. A dirección do IRA non autorizou pancartas que non fosen as súas e ordenou que se incautasen as pancartas do Congreso.

O enfrontamento recibiu un elemento sectario polo ataque a 36 membros do Congreso por parte dos Lealistas de Belfast Occidental -que formaban a ala de Shankill Road-, que levaban unha pancarta que lía: "Unir protestantes, católicos e disidentes para romper a conexión co capitalismo".

Problemas internos e desaparición

[editar | editar a fonte]

Tras un éxito moderado na axitación en nome dos traballadores, o Congreso dividiuse na súa primeira conferencia anual celebrada no Concello de Rathmines entre o 8 e o 9 de setembro de 1934. A división produciuse principalmente debido á desunión organizativa entre dúas faccións. Un bando, que incluía a persoas como Peadar O'Donnell,[5] cría que unha Fronte Popular de republicanos de esquerda podería desafiar o dominio dos principais partidos políticos e formar unha "república". Por contra, a facción contraria, que incluía a Roddy Connolly[6] e Michael Price, cría que se debería formar un partido político para loitar por unha "república obreira". Os que pedían unha Fronte Popular gañaron unha votación ao respecto e, en resposta, os que pedían unha "República Obreira", incluído Price, retiraron o seu apoio e abandonaron o Congreso.[2] A seguir, o grupo entrou en declive

O intento de constituír unha organización de tipo militar de 100 membros para infiltrarse nos movementos políticos, sociais e sindicais quedou en nada, e en 1936 o partido quedou sen cartos. Substituíu brevemente o seu xornal semanal, Republican Congress, por unha nova publicación, The Irish People, pero isto non supuxo cambio algún e a oficina do partido pechou.

A pesar diso, os líderes restantes traballaron co Partido Comunista de Irlanda para manter unha serie de reunións públicas, dirixidas por Willie Gallacher do Partido Comunista de Gran Bretaña, pero tras múltiples problemas, as reunións foron abandonadas e o grupo non levou a cabo máis actividades públicas dende novembro de 1936.[2]

O Congreso tivo o seu derradeiro acto de presenza nos campos de batalla da Guerra civil española cando un grupo duns 200 voluntarios irlandeses militantes do Congreso, con Frank Ryan á fronte, se uniron á Columna Connolly para loitar a prol da II República Española[3] no marco das Brigadas Internacionais Comunistas.

Membros

[editar | editar a fonte]

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ Manifesto de Athlone (8 de abril de 1934), citado no Congreso Republicano o 5 de maio de 1934.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Coogan (1970), pp.79-84
  3. ↑ 3,0 3,1 Faligot (1992), pp. 41-42
  4. ↑ Hanley, Brian (marzo de 2011). "The Citizens' Army". siptu.ie (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 01 de decembro de 2020. Consultado o 29 de novembro de 2021. 
  5. ↑ White, Lawrence William (xullo de 2005). "Peadar O’Donnell, ‘Real Republicanism’ and The Bell". theirelandinstitute.com (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 29 de novembro de 2021. Consultado o 29 de novembro de 2021. 
  6. ↑ Byrne, Patrick (2021). "The Irish Republican Congress Revisited – Byrne". connollyassociation.org.uk (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 29 de novembro de 2021. Consultado o 29 de novembro de 2021. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Outros artigos

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]
  • Coogan, Tim Pat (1970). The IRA (en inglés). Santa Barbara, CA: Praeger Publishers Inc. 
  • Faligot, Roger (1992). La résistance irlandaise : 1916-1992 (en castelán). Rennes: Terre de Brume. ISBN 978-2-908021-11-0.