Coriolis (satélite)
| Coriolis / P98-2 | |
|---|---|
 Coriolis | |
| Tipo | Demostrador tecnolóxico / Observación terrestre |
| Fabricante | Spectrum Astro |
| Organización | USAF |
| Destino actual | En activo.[1][2][3] |
| Data de lanzamento | 6 de xaneiro de 2003, 14:19 GMT[1][4][5] |
| Foguete portador | Titan-2G[1][3] |
| Sitio de lanzamento | Base Vandenberg da Forza Aérea[1][2] |
| Obxectivo da misión | Medición do vento na superficie terrestre, estudo de perturbacións xeomagnéticas.[1][2] |
| NSSDC ID | 2003-001A |
| Masa | 395 kg[1] |
| Dimensións | 3,0 m de diámetro, 6,0 m de alto[1] |
| Potencia | 1174,0 W[1] |
Coriolis é un satélite artificial da Forza Aérea dos Estados Unidos lanzado o 6 de xaneiro de 2003 mediante un foguete Titan-2G desde a base Vandenberg da Forza Aérea para probar novas tecnoloxías e observar a superficie terrestre.[1][2][3]
Características
[editar | editar a fonte]Coriolis é un satélite do Programa de Probas Espaciais da Forza Aérea dos Estados Unidos coa finalidade de demostrar a medición remota de ventos na superficie terrestre usando a técnica de radiometría polarimétrica de microondas como maneira de reducir riscos para o uso da tecnoloxía no sistema de satélites meteorolóxicos NPOESS. Tamén se adica a predicir perturbacións xeomagnéticas mediante a observación de eventos de exección de masa coronal do Sol.[1][2][3]
O satélite ten unha masa de 395 kg, cun [[diámetro de 3,0 m e unha altura de 6,9 m. leva dous instrumentos a bordo:
- WindSat, do Laboratorio de Investigación Naval (NRL), un radiómetro de microondas polarimétrico multifrecuencia xiratorio de 305 kg para medir os ventos a nivel de superficie.
- Cámara de Exección de Masa Solar (SMEI), do Laboratorio de Investigación da Forza Aérea, un instrumento de 35 kg construído pola Universidade de Birmingham (Reino Unido) e a Universidade de California en San Diego para monitorizar a actividade solar.
Características clave de Coriolis son o seu baixo nivel de interferencia electromagnética para o óptimo rendemento do radiómetro e a súa estabilidade de apuntado e control da posición tendo un elemento (WindSat) que rota a 30 revolucións por minuto. O satélite envía datos a terra a velocidades de ata 51,2 Mbps en banda X.[1][2][3]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 NASA (20 de marzo de 2019). "Coriolis" (en inglés). Consultado o 24 de abril de 2019.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 Mark Wade (2019). "Coriolis" (en inglés). Consultado o 24 de abril de 2019.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Gunter Dirk Krebs (2019). Gunter's Space Page, ed. "Coriolis (P98-2)" (en inglés). Consultado o 24 de abril de 2019.
- ↑ N2YO (2019). Real Time Satellite Tracking, ed. "CORIOLIS" (en inglés). Consultado o 24 de abril de 2019.
- ↑ Claude Lafleur (2019). "Coriolis" (en inglés). Consultado o 24 de abril de 2019.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Coriolis |
