Célula T de memoria

Un linfocito no centro da imaxe.
1. Despois de que unha célula T virxe (N) se encontra co antíxeno convértese en célula T activada e empeza a proliferar por mitose formando clons de células fillas.
2. Algúns dos clons de células T diferéncianse en células T efectoras (E) que realizarán a función da célula (por exemplo, producen citocinas no caso das células T colaboradoras ou unha actividade citotóxica no caso das células T citotóxicas).
3. Algunhas destas células forman células T de memoria (M) que sobreviven en estado inactivo durante un longo período de tempo ata que se encontren co mesmo antíxeno de novo e se reactiven.

As células T de memoria (ou con memoria) son un conxunto de linfocitos T que se encontraron previamente co seu antíxeno correspondente e recoñecérono; polo que tamén se lles chama ás veces células con experiencia de antíxeno. As células T de memoria que teñen "experiencia de antíxeno" porque se encontraron previamente con el en anteriores infeccións víricas ou bacterianas, ou por vacinación ou polo encontro con células cancerosas, viven longo tempo en estado inactivo, pero un segundo encontro co mesmo invasor fai que se reproduzan rapidamente e orixinen unha resposta inmunitaria (secundaria) máis rápida e forte que a que se produciu a primeira vez que se tivo contacto co invasor (resposta primaria). Este comportamento utilízase en ensaios de proliferación de linfocitos T, que poden indicar a exposición previa a antíxenos específicos.

En resumo, a función das células T con memoria é actuar na resposta secundaria para realizar unha resposta rápida e forte contra un antíxeno que aparece de novo e co que xa se tivo un contacto previo.

Subpoboacións

[editar | editar a fonte]

Dentro da poboación total de células T de memoria distínguense subpoboacións recoñecidas pola expresión diferencial do receptor de quimiocinas CCR7 e L-selectina (CD62L).[1]

As células T de memoria específicas de antíxeno que actúan contra virus e outras moléculas microbianas poden ser do tipo TCM ou TEM, e aínda que a maioría da información está baseada actualmente en observacións de células T citotóxicas (CD8+), poboacións similares parecen existir nas células T colaboradoras (CD4+).

  • As células TCM de memoria central expresan L-selectina e o CCR7, e segregan IL-2, pero non IFNγ nin IL-4. Crese que teñen algunhas propiedades asociadas coas células nai. A TCM presenta unha capacidade de autorenovación debido ao alto nivel de fosforilación que presenta un importante factor de transcrición chamado STAT5.[2] No rato, as células TCM confiren unha protección superior contra os virus,[3] bacterias,[3] e o cancro[4] en varios sistemas modelo en comparación coas células TEM.
  • Outros dous subtipos de células de memoria efectoras moi relacionados, que expresan xenes para moléculas esenciais para a función citotóxica das células T CD8, son:
    • células T de memoria efectoras (TEM), que non expresan L-selectina nin CCR7 pero producen citocinas efectoras como IFNγ e IL-4.
    • células T de memoria RA (TEMRA).
  • Recentemente, describíronse no rato células T CD8+ con experiencia co antíxeno con aparentes capacidades de autorenovación.[5][6] Esta poboación, agora chamada de células nai de memoria (TSCM), pode identificarse polos marcadores CD44(baixo)CD62L(alto)CD122(alto)sca-1(+) e pode xerar TCM e TEM á vez que as células se manteñen a si mesmas (unha célula filla diferénciase no novo tipo e a outra non). En estudos preclínicos, as células TSCM transferidas adoptivamente confiren unha inmunidade superior en comparación con outras subpoboacións de células T de memoria.[6] Investígase activamente para saber se esas subpoboacións de rato se atopan tamén nos humanos.

Máis recentemente, exploráronse outras subpoboacións utilizando as moléculas coestimulatorias CD27 e a expresión de CD28 ademais de CCR7 e CD62L.[7]

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ Sallusto F, Langenkamp A, Geginat J, Lanzavecchia A (2000). "Functional subsets of memory T cells identified by CCR7 expression". Curr. Top. Microbiol. Immunol. Current Topics in Microbiology and Immunology 251: 167–71. ISBN 978-3-540-67569-3. PMID 11036772. doi:10.1007/978-3-642-57276-0_21. 
  2. ↑ Willinger T, Freeman T, Hasegawa H, McMichael AJ, Callan MF (November 2005). "Molecular signatures distinguish human central memory from effector memory CD8 T cell subsets". Journal of Immunology 175 (9): 5895–903. PMID 16237082. Arquivado dende o orixinal o 18 de decembro de 2019. Consultado o 04 de maio de 2014. 
  3. ↑ 3,0 3,1 Wherry EJ; Teichgräber V; Becker TC; et al. (March 2003). "Lineage relationship and protective immunity of memory CD8 T cell subsets". Nature Immunology 4 (3): 225–234. PMID 12563257. doi:10.1038/ni889. 
  4. ↑ Klebanoff CA; Gattinoni L; Torabi-Parizi P; et al. (July 2005). "Central memory self/tumor-reactive CD8+ T cells confer superior antitumor immunity compared with effector memory T cells". Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America 102 (27): 9571–9576. PMC 1172264. PMID 15980149. doi:10.1073/pnas.0503726102. 
  5. ↑ Zhang Y, Joe G, Hexner E, Zhu J, Emerson SG (December 2005). "Host-reactive CD8+ memory stem cells in graft-versus-host disease". Nature Medicine 11 (12): 1299–1305. PMID 16288282. doi:10.1038/nm1326. 
  6. ↑ 6,0 6,1 Gattinoni L; Zhong XS; Palmer DC; et al. (July 2009). "Wnt signaling arrests effector T cell differentiation and generates CD8+ memory stem cells". Nature Medicine 15 (7): 808–813. PMC 2707501. PMID 19525962. doi:10.1038/nm.1982. 
  7. ↑ Okada R, Kondo T, Matsuki F, Takata H, Takiguchi M (September 2008). "Phenotypic classification of human CD4+ T cell subsets and their differentiation". Int. Immunol. 20 (9): 1189–1199. PMID 18635582. doi:10.1093/intimm/dxn075. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Outros artigos

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]
  • Janeway, Charles (2005). Immunobiology: the immune system in health and disease. New York: Garland Science. ISBN 978-0-443-07310-6. 
  • Lichtman, Andrew H.; Abbas, Abul K. (2003). Cellular and molecular immunology. Philadelphia: Saunders. ISBN 0-7216-0008-5. 

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]