De Havilland Dragonfly

de Havilland Dragonfly
Tipotransporte lixeiro
Fabricantede Havilland Aircraft Company
Primeiro voo12 de agosto de 1935
Introducido1936
Produción1936 - 1938
Unidades construídas67

O de Havilland DH.90 Dragonfly é un biplano británico de turismo de luxo bimotor dos anos 30 construído pola de Havilland Aircraft Company no aeródromo de Hatfield.

Desenvolvemento

[editar | editar a fonte]

O Dragonfly compartía un claro parecido co Dragon Rapide, pero era máis pequeno, tiña un alongamento maior, e as ás estaban lixeiramente inclinadas cara atrás. A á baixa tiña menos envergadura que a superior, a diferenza do DH.89, e a parte superior das góndolas do motor sobresaían moito menos sobre a súa superficie porque o depósito de combustible foi movido á sección central inferior. Estruturalmente tamén eran moi distintos: o Dragonfly tiña unha nova carcasa monocasco de madeira contrachapada preformada e unha fuselaxe reforzada.

Foi deseñado como un avión turístico de luxo para catro pasaxeiros e un piloto, con previsión de contrais dobres. O primeiro avión, o G-ADNA, voou por primeira vez o 12 de agosto de 1935. O Dragonfly conseguía o máximo rendemento con baixa potencia, utilizando os novos métodos de construción desenvolvidos para o avión de carreiras de Havilland Comet, e polo tanto era un avión caro. En termos modernos, era un transporte executivo, dirixido a particulares ricos, moitas veces a través das empresas que posuían.

Historial operativo

[editar | editar a fonte]

A primeira entrega realizouse en maio de 1936. Uns 36 Dragonflies foron para particulares e donos de compañías, 15 para aeroliñas ou compañías de taxis aéreos, e tres para clubs. As forzas aéreas de Dinamarca e Suecia recibiron dous exemplares cada unha, e a Real Policía Montada do Canadá usou catro para combater contra os contrabandistas de alcol. A produción rematou en 1938.[1][2]

En 1939 varios avión pasaran de mans privadas a ser usados comercialmente, como a frota formada por Air Dispatch Ltd no aeroporto de Croydon, dirixida por Mrs Victor Bruce. Entre os seus sete avións había algúns exemplares usados antes por aeroliñas.[3] Utilizáronse como taxis aéreos entre os distintos aeroportos de Londres, e tamén como adestradores de voo nocturno. Western Airways do aeroporto de Weston-super-Mare usaba os seus Dragonfly nun servizo regular a Manchester pasando por Birmingham.

Sete fuselaxes foron enviados ao Canadá e foron montados por de Havilland Canada. Alí operaron cunha serie de pequenos operadores comerciais, coa Policía Montada e coa Real Forza Aérea do Canadá. Polo menos un, o CF-BFF, equipouse con flotadores Edo e foi usado comercialmente.

Ao redor de 1937 tres Dragonflies foron mercados polo goberno de Romanía para o adestramento de tripulacións, levando rexistros civís.[4]

Cando comezou a segunda guerra mundial 23 Dragonflies pasaron ás filas da RAF e das forzas aéreas da Commonwealth, sobrevivindo seis deles en 1945. Tras a guerra quedaban 13 unidades voando en todo o mundo.

Silver City Airways operou un Dragonfly, o G-AEWZ, como transporte executivo entre 1950 e 1960. No presente só quedan dous Dragonflies en condicións de voo no mundo: o ZK-AYR "Endeavour" en Nova Zelandia,[5] e o G-AEDU no Reino Unido.[6]

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ Jackson (1978), pp. 374-9
  2. ↑ Hayes, pp. 145-50
  3. ↑ Hayes, p. 158
  4. ↑ Grey, C. G., and Bridgman, L., Jane's All the World's Aircraft 1938.(1972). p. 51b. Newton Abott: David & Charles ISBN 0-7153-5734-4
  5. ↑ "Dragonfly ZK AYR". Croydon Aviation (en inglés). Consultado o 2024-03-25. 
  6. ↑ "Shipping and Airlines - de Havilland Dragonfly". Shipping and Airlines - London Biggin Hill (en inglés). Consultado o 2024-03-25. 

Bibliografía

[editar | editar a fonte]