Diclorodifenildicloroetileno | |
---|---|
1,1-bis-(4-clorofenil)-2,2-dicloroeteno | |
Outros nomes Dichlorodiphenyldichloroethylene | |
Identificadores | |
Abreviaturas | p,p'-DDE |
Número CAS | 72-55-9 |
PubChem | 3035 |
ChemSpider | 2927 |
KEGG | C04596 |
ChEBI | CHEBI:16598 |
ChEMBL | CHEMBL363207 |
Imaxes 3D Jmol | Image 1 |
| |
| |
Propiedades | |
Fórmula molecular | C14H8Cl4 |
Masa molecular | 318,02 g/mol |
Se non se indica outra cousa, os datos están tomados en condicións estándar de 25 °C e 100 kPa. |
O diclorodifenildicloroetileno (DDE) é un composto químico formado a partir do DDT pola perda dun cloruro de hidróxeno (deshidrohaloxenación), e é un dos produtos de degradación do DDT máis comúns.[1] Debido á alta frecuencia do uso do DDT na sociedade e na agricultura a mediados do século XX, o DDT e o DDE aínda se poden atopar moi frecuentemente en mostras de tecidos animais, malia a prohibición actual destes produtos.[2] O DDE é especialmente perigoso porque é liposoluble igual que outros organoclorados, polo que raramente é excretado do corpo e as súas concentracións tenden a incrementarse ao longo da vida (bioacumulación). A maior excepción a isto é a excreción de DDE polo leite, o que fai chegar unha porción substancial do DDE da nai á cría ou meniño.[3] Ademais da súa acumulación nun organismo ao longo da súa vida, a estabilidade deste composto fai que se bioacumule no ambiente e cadea trófica e isto amplifica os seus efectos negativos.
O DDE xérase pola deshidrohaloxenación do DDT. A perda de HCl no DDT orixina a formación dun dobre enlace nos átomos de carbono centrais (previamente cuaternarios).
Mediuse a toxicidade do DDE en ratas, e atopouse que neses animais é tóxico a 79,6 mg/kg.[4] O DDE e a súa molécula parental o DDT, son tóxicos reprodutivos para certas especies de aves. Por exemplo, é unha das maiores razóns do declive que experimentou a aguia de cabeza branca (Haliaeetus leucocephalus),[5] o pelicano pardo (Pelecanus occidentalis)[6] o falcón peregrino (Falco peregrinus) , e a aguia peixeira (Pandion haliaetus).[7] Estes compostos causan o adelgazamento da casca dos ovos nas especies susceptibles, o que causa que as aves faciilmente rompan os ovos cando os están incubando.[8] As aves de presa, aves acuáticas, e paxaros cantores son máis susceptibles a este adelgazamento das cascas que as galiñas e outros galiformes, e neste efecto o DDE parece ser máis potente que o DDT.[7]
O mecanismo biolóxico causante do adelgazamento da casca dos ovos non se coñece por completo, pero crese que o p,p'-DDE altera a capacidade da glándula da casca de excretar carbonato de calcio no ovo en desenvolvemento.[7][9][10][11][12] Poden entrar en funcionamento varios mecanismos, ou poden operar diferentes mecanismos en distintas especies.[7] Algúns estudos indicaron que aínda que os niveis de DDE caeron drasticamente no medio ambiente desde a prohibición do uso deste composto, a casca dos ovos permaneceu entre un 10 e un 12 % máis delgada que antes de empezar a usarse o DDT.[13]
Algúns estudos indicaron inicialmente que o DDE é un perturbador endócrino[14] e contribúe ao cancro de mama, pero estudos máis recentes proporcionaron fortes evidencias de que non hai relación entre a exposición ao DDE e o cancro de mama.[15] O que está máis claro é que o DDE é un antagonista feble do receptor de andróxenos e pode producir anormalidades no tracto xenital masculino.[16][17]
Estudos feitos en animais indicaron que os pesticidas organoclorados, como o DDE, son neurotóxicos, causan estrés oxidativo, e danan o sistema dopaminérxico do cerebro.[18]