Eric Bogle

Eric Bogle

(2016)
Biografía
Nacemento	23 de setembro de 1944 (80 anos) Peebles, Reino Unido ^(en)
Actividade
Ocupación	cantautor, cantante, guitarrista
Xénero artístico	Música tradicional
Instrumento	Guitarra acústica e voz
Premios
(1986)  Medalla da Paz das Nacións Unidas
Sitio web	ericbogle.net

Eric Bogle, nado en Peebles, Escocia, o 23 de setembro de 1944, é un cantautor folk escocés naturalizado australiano. Emigrou a Australia aos 25 anos, establecéndose preto de Adelaida, no sur de Australia. As cancións de Bogle cubren unha variedade de temas e teñen sido interpretadas por moitos artistas. Dúas das máis coñecidas son No Man's Land (ou The Green Fields of France) e And the Band Played Waltzing Matilda, sendo esta última nomeada como unha das 30 cancións australianas APRA en 2001, como parte das celebracións polo 75 aniversario da Asociación Australasian Performing Right.

Primeiros anos

O seu pai era sinalizador do ferrocarril que tocaba a gaita. Bogle comezou a escribir de neno. Despois de asistir á escola até os dezaseis anos, traballou en varios oficios: obreiro, oficinista e barman. En 1969, emigrou a Australia e inicialmente viviu na capital, Canberra, onde traballou como contable. En 1980 mudouse a Queensland antes de establecerse en Adelaida.

Carreira

Bogle no escenario do Tamar Valley Folk Festival de 1994, George Town, Australia

Bogle aprendeu por si mesmo a tocar a guitarra e uniuse a unha banda de skiffle e rock. Foi o líder de Eric and the Informers en Escocia. As súas primeiras influencias foron Lonnie Donegan, Elvis Presley e Ewan MacColl. Recorreu á música folk antes de emigrar a Australia; as súas primeiras cancións escritas concernían aos seus pais. Unha destas, Leaving Nancy, que cantaba o día en que marchou de casa rumbo a Australia, sendo a última vez que viu a súa nai Nancy, foi a miúdo versionada, sobre todo por The Dubliners e The Fureys. Cando vivía en Canberra uniuse á escena da música folk local e actuaba ocasionalmente.

Varias das súas cancións máis famosas falan da inutilidade ou da perda da guerra. Entre estas destaca And The Band Played Waltzing Matilda, de 1971. A letra relata as experiencias dun membro do Corpo de Exércitos de Australia e Nova Zelandia (ANZAC) na batalla de Gallipoli. Tamén se interpretou como unha reacción á guerra de Vietnam.

Outra das súas cancións máis coñecidas, No Man's Land, tamén é temática da Primeira guerra mundial. Esta canción coñécese comunmente como The Green Fields of France, un título que lle deron por primeira vez The Fureys, e que posteriormente se utilizou en versións posteriores. A canción refírese á tradicional canción escocesa Flowers of the Forest que se toca sobre a tumba dun soldado da Primeira guerra mundial. Bogle deu deliberadamente ao soldado morto un nome irlandés ("Willie McBride") como contraposición ao sentimento anti-irlandés prevalente en Gran Bretaña durante a década de 1970. Esta canción foi versionada por Alex Beaton (con "A Scottish Soldier" de The Water is Wide), Plethyn ("Gwaed ar eu Dwylo", cantada en galés por "Blas y Pridd"), e Hannes Wader ("Es ist an der Zeit" (É o tempo)). O cantante folk estadounidense Charlie Zahm tamén ten unha versión no seu álbum Festival Favorites, e tamén cantante folk estadounidense Robert Marr no seu álbum Celticism de 2011. A letra da canción foi referida polo ex primeiro ministro británico Tony Blair en 2003 como o seu poema favorito contra a guerra. ^[1]

As if he Knows (2001) amplía o tema do despilfarro da guerra para describir a tristeza dos soldados australianos montados en Palestina en 1918 cando se ven obrigados a disparar aos seus cabalos, "que tan pouco pedían e tanto deron", antes do embarque.

Outra canción destacada de temática semellante, pero cunha ambientación máis contemporánea, é My Youngest Son Came Home Today, inspirada no The Troubles, coa historia dun mozo morto durante unha loita en Irlanda do Norte. Cabe destacar que a canción non toma partido no conflito; non menciona se o personaxe titular é nacionalista irlandés ou leal. Non obstante, a canción foi adoptada polos nacionalistas e agora está asociada ao republicanismo irlandés. Cando Billy Bragg versionou a canción, cambiou a liña "soños de liberdade incumpridos" (que se fai eco da linguaxe dos nacionalistas) por "soños de gloria incumpridos".

As cancións de Bogle cobren unha ampla gama de temas e temas, incluíndo cómicas (The Aussie Bar-BQ ), sátiras (I Hate Wogs), cancións de protesta e cancións serias sobre a condición humana como Now I'm Easy. A súa canción Safe in the Harbour é unha homenaxe a Stan Rogers. Katie and the Dreamtime Land é unha homenaxe á cantante folk estadounidense Kate Wolf, que morreu de leucemia en 1986. Outras cancións coñecidas, de temática máis lixeira, inclúen dúas homenaxes ás mascotas falecidas, Little Gomez e Nobody's Moggy Now e un recoñecemento aos seus seguidores da música folk con Do You Sing Any Dylan?.

En 2000 publicouse unha colección de cinco CD, Singing The Spirit Home. O seu primeiro e único DVD de actuación en directo foi lanzado en maio de 2009.

Bogle levou a cabo unha extensa xira de concertos polo Reino Unido (ás veces tamén con aparicións en Europa continental), cada tres anos desde 1985. Estas xiras adoitan incluír un elenco secundario de cantantes e músicos australianos, a maioría das veces John Munro e Brent Miller. Bogle dixo que a súa xira de 2009, con John Munro, sería a súa última xira no exterior. O 27 de xuño presentou un especial de sábado pola noite con Martyn Wyndham-Read, Johnny Collins e Les Sullivan en Watford, próximo a Londres.

As xiras máis recentes en Australia incluíron aos músicos de Adelaida Emma Luker (violín) e Pete Titchener (guitarra/baixo).

Bogle foi un artista destacado no National Folk Festival de Canberra durante a Pascua de 2011, e foi un artista habitual no Port Fairy Folk Festival que se celebra en Victoria cada marzo. ^[2]

Tributos

O 25 de xaneiro de 1987, Eric Bogle foi nomeado Membro da Orde de Australia, "En recoñecemento ao servizo ás artes escénicas como compositor e cantante".

Moitas das cancións de Bogle foron versionadas por outros artistas; incluíndo June Tabor, The Clancy Brothers, The Dubliners, The Pogues, De Dannan, Dropkick Murphys, The Corries, Mary Black, etc.. En maio de 2001, a Australasian Performing Right Association (APRA), como parte das celebracións do seu 75 aniversario, nomeou a súa canción, And the Band Played Waltzing Matilda, como unha das 30 mellores cancións australianas de todos os tempos.

Discografía

Álbums de estudio

• Now I'm Easy (1980)
• Plain & Simple (1981) with John Munro featuring 'Queensland Whaler' (1960) by Harry Robertson ^{[3] [4]}
• Scraps of Paper (1982) [AUS #84^[5]]
• When The Wind Blows (1984) con John Munro e Brent Miller [AUS #78^[5]]
• Hard Hard Times (1985) with John Munro
• Singing The Spirit Home (1986) [AUS #96^[5]]
• Something of Value (1988)
• Voices in the Wilderness (1990)
• Mirrors (1993)
• The Emigrant & The Exile (1996) with John Munro
• Small Miracles (1997)
• Endangered Species (1999)
• The Colour of Dreams (2002)
• Other People's Children (2005)
• The Dreamer (2009)
• A Toss of the Coin (2013) with John Munro
• Voices (2016) with John Munro

Álbums en directo

• In Person (1977) Gravado en directo en Alemaña, febreiro de 1977
• Vol. 1 – Live in Person (1982) Reedición de 1977 In Person release
• Vol. 2 – Down Under (1982) Gravado en febreiro e maio de 1977 – lanzamento non autorizado ^{[6] [7]}
• Vol. 3 – Pure (1982) Gravado en febreiro e maio de 1977 – lanzamento non autorizado ^{[6] [7]}
• In Concert (1985) con John Munro e Brent Miller - Gravado no Octagon Theatre da Universidade de WA en agosto de 1984.
• I Wrote This Wee Song... (1994) Gravado en directo no Adelaide Arts Theatre o 31 de xullo de 1993
• At This Stage: The Live Collection (2005) Inclúe o lanzamento de 1985 In Concert e material doutras 3 actuacións
• Live at Stoneyfell Winery (2009) DVD - Gravado en directo en Stoneyfell Winery, Adelaide, South Australia o 1 de marzo de 2009

Antoloxías

• The Eric Bogle Songbook (1986)
• Not The Worst of Eric Bogle (1990)
• It's Not Cricket (1992)
• The Eric Bogle Songbook Volume 2 (1992)
• Just The Funny Stuff (1994)
• The Gift of Years: Very Best Of (2000)
• By Request (2001)
• Singing The Spirit Home (2005) Limited Edition 5 CD collection
• A Few Old Songs For Very New Times (2010)

Notas

1. "And the band plays on". The Age. 24 de febreiro de 2003. Consultado o 5-3-2022. 
2. "Friday" (PDF). .folkfestival.asn.au. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 26 de xullo de 2011. Consultado o 11 de novembro de 2017. 
3. "NLA NEWS". Tribune. 18 de decembro de 1968. Consultado o 31 de xaneiro de 2021. 
4. "Queensland Whalers". harryrobertson.net. Consultado o 16 de agosto de 2021. 
5. Kent, David (1993). Australian Chart Book, ed. Australian Chart Book 1970–1992. St Ives, N.S.W. p. 39. ISBN 0-646-11917-6. 
6. "1977". theballadeers.com. Arquivado dende o orixinal o 12 de outubro de 2016. Consultado o 11 de novembro de 2017. 
7. "index". Eric Bogle, páxina oficial. Consultado o 11 de novembro de 2017. 

Véxase tamén

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Eric Bogle

Bibliografía

• Walsh, Michael J. K. (2018). Eric Bogle, music and the Great War : 'An old man's tears'. Abingdon; New-York: Routledge. p. 179. ISBN 9781138719118.