Espido Freire

Espido Freire

Biografía
Nacemento	16 de xullo de 1974 (50 anos) Bilbao, España
Educación	Universidade de Deusto - filoloxía inglesa
Actividade
Campo de traballo	Ensaio, novela e teatro
Ocupación	ensaísta, xornalista, escritora, tradutora
Premios
(2017)  Premio Azorín (2007)  Premio Ateneo de Sevilla, premiado polo traballo Q63343928 (1999)  Premio Planeta, premiado polo traballo Q6009732
Páxina web	espidofreire.com

Laura Espido Freire, nada en Bilbao o 16 de xullo de 1974, é unha escritora e columnista vasca en lingua castelá.

Traxectoria

Naceu en Bilbao, de pais galegos,^[1][2] e medrou en Llodio (Áraba). Dedicouse á música vocal durante a adolescencia e foi coa compañía de José Carreras por toda Europa, pero esa vocación imposta, que combinou cos estudos de Dereito, logo abandonados, orixinoulle unha profunda depresión que a levou a sufrir bulimia^{[Cómpre referencia]}.^[3] Logrou saír da enfermidade deixando a música e consagrándose á literatura. Licenciouse en Filoloxía inglesa pola Universidade de Deusto, e na mesma cursou un Diploma en Edición e Publicación de Textos.

Ós 25 anos conseguiu o Premio Planeta por Melocotones helados, converténdose na autora máis nova en gañalo, á mesma idade que Antonio Prieto, pero uns meses menor. Autora polifacética, destaca no seu labor narrativo, tendo aparecido en antoloxías coma Vidas de mujer (Madrid, Alianza Editorial, 1999), Lo del amor es un cuento (Madrid, Ópera Prima, 2000), Ser mujer (Madrid, Temas de hoy, 2000), Fobias (Madrid, La Esfera de los Libros, 2003), Ni Ariadnas ni Penélopes (Madrid, Castalia, 2002), Orosia: mujeres de sol a sol (Jaca, Pirineum, 2002), Sobre raíles (Madrid, Imagine, 2003) ou Todo un placer (Córdoba, Berenice, 2005), entre outras.

Colabora con varios medios de prensa nacionais, como El País, La Razón ou El Mundo. Traballa tamén como tradutora literaria e como colaboradora en radio (actualmente no espazo Te doy mi palabra, de Onda Cero, presentado por Isabel Gemio) e en televisión.

Activamente involucrada en talleres literarios durante os seus anos universitarios, e interesada na pedagoxía da creación máis tarde, impartiu cursos de creación literaria en diversas universidades españolas e internacionais, sendo un dos seus proxectos de futuro a fundación dunha escola de escritura cuxos títulos equivalerían ós estudos universitarios. Tamén, como ensaísta, mostrou unha interesante interpretación da última xuventude española, vítima do que ela chama mileurismo, unha barreira de ingresos que non pode superar a causa da resistencia da xeración anterior e que a condena a unha insatisfacción e esterilidade permanentes.

A crítica saudouna coma a unha das voces máis interesantes da narrativa española, E as louvanzas que xurdiron con motivo da súa primeira obra continuaron nas súas seguintes novelas. Foi traducida ó francés, alemán, portugués, grego, polaco, neerlandés e turco, e a súa novela Irlanda recibiu en 1999 o premio francés "Millepage", que os libreiros conceden á novela revelación estranxeira. En maio de 2000 recibiu o premio Qué Leer á mellor novela española editada durante o ano anterior por Melocotones helados.

A súa obra expón a ambigüidade das aparencias, o ben segundo os valores sociais e a fascinación polo mal, mediante mundos máxicos ou na vida cotiá, creando universos moi complexos e tempos inexistentes que esixen esforzo ó lector. Afirma ter empezado así «por non ter que investigar datos históricos ou sociolóxicos, porque inventar escribindo resulta máis sinxelo que describir a realidade».

Obras

Novela

• Irlanda (Barcelona, Planeta, 1998). 185 páxinas, ISBN 84-08-02896-0.
• Donde siempre es octubre (Barcelona, Seix Barral, 1999). 224 páxinas, ISBN 84-322-0769-1.
• Melocotones helados (Premio Planeta 1999; Barcelona, Planeta, 1999). 352 páxinas, ISBN 84-08-46415-9.
• Diabulus in musica (Barcelona, Planeta, 2001). 190 páxinas, ISBN 84-08-03833-8.
• Nos espera la noche (Madrid, Alfaguara, 2003. 304 páxinas, ISBN 84-204-0018-1.
• La diosa del pubis azul (Barcelona, Planeta, 2005). En colaboración con Raúl del Pozo. 216 páxinas, ISBN 84-08-05906-8.
• Soria Moria (XXXIX Premio Ateneo de Sevilla; Sevilla, Algaida, en prensa).
• Hijos del fin del mundo: De Roncesvalles a Finisterre (IV Premio Llanes de Viajes); (Madrid, Imagine Ediciones, 2009). 220 p., ISBN 978-84-96715-28-8
• La flor del Norte (Barcelona, Planeta, 2011). 361 p., ISBN 978-84-08-09951-2.
• Quería volar (Madrid, Ariel, 2014). 328 p., ISBN 978-84-344-1851-6.
• Para vos nací (Madrid, Ariel, 2015). 326 p., ISBN 978-84-344-1926-1.
• Llamadme Alejandra (Barcelona, Planeta, 2017). 368 p., ISBN 978-84-08-16940-6. (XXIV Premio Azorín de Novela).

Relatos

• El tiempo huye (Premio NH 2001).
• Cuentos malvados (Madrid, Punto de Lectura, 2003). 128 páxinas, ISBN 84-663-1095-9.
• Juegos míos (Madrid, Alfaguara, 2004). 256 páxinas, ISBN 84-204-0125-0.
• El tiempo huye (Madrid, Miniletras, 2006). 64 páxinas, ISBN 84-96592-49-9.

Literatura infantil e xuvenil

• La última batalla de Vincavec el bandido (Madrid, SM, 2003). 128 páxinas, ISBN 84-348-7438-5.

Poesía

• Aland la blanca (Barcelona, DeBolsillo, 2001). 80 páxinas, ISBN 84-8450-501-4.

Ensaio

• Primer amor (Madrid, Temas de Hoy, 2000). 216 páxinas, ISBN 84-8460-049-1.
• Cuando comer es un infierno (Madrid, El País-Aguilar, 2002. 250 páxinas, ISBN 84-03-09289-X.
• Querida Jane, querida Charlotte (Madrid, El País-Aguilar, 2004). 250 páxinas, ISBN 84-03-09371-3.
• Mileuristas: cuerpo, alma y mente de la generación de los 1000 euros (Barcelona, Editorial Ariel, 2006). 256 páxinas, ISBN 84-344-4498-4.

Tradución

• Al mando de una corbeta, de Alexander Kent (Barcelona, Noray, 1999). 432 páxinas, ISBN 84-7486-106-3. Do inglés.
• Misión en ultramar, de Alexander Kent (Barcelona, Noray, 2000). 432 páxinas, ISBN 84-7486-109-8. Do inglés.
• Libertad de acción, de Alexander Kent (Barcelona, Noray, 2001). 368 páxinas, ISBN 84-7486-115-2. Do inglés.
• Latitudes extremas: doce poetas chilenas y noruegas (Madrid, Tabla Rasa, 2003). En colaboración con Kirsti Baggethun Kristensen e Tove Bakke. 256 páxinas, ISBN 84-933190-2-3. Do noruegués.

Notas

1. "Espido Freire: "Mi patria son la palabras"" (en castelán). 30 de xullo de 2009. Consultado o 13 de abril de 2019. 
2. A tarde do día: 08/06/2017 (Radio Galega). 8 de xuño de 2017. 
3. Virginia Madrid (2-6-2017). "«Me sorprendió que mis padres me felicitaran»". La Voz de Galicia (en castelán). Consultado o 11-2-2018. 

Véxase tamén

Ligazóns externas

• Páxina persoal de Espido Freire (en castelán)
• Encontro dixital en elmundo.es (en castelán)