Presenza de euxinia nos antigos océanos profundos do mundo. Segundo Canfield, o océano profundo tornouse sulfítico hai uns 1.800 millóns de anos e mantívose así durante gran parte dos aburridos millóns. A euxinia periódica dominou durante os eventos de Kelwasser do Devónico Tardío, e logo probabelmente desapareceu durante o Carbonífero. A euxinia rexurdiu no límite Permiano-Triásico, e puido estar presente durante os eventos de anoxia oceánica do Mesozoico. Euxinia é rara nos océanos cenozoicos.
Eventos de extinción masiva como o do Devoniano tiveron que ver con condicións de euxinia.[4]
En xeoloxía, os sedimentos que se depositaron nun ambiente euxínico, é dicir, con pouco osíxeno ou sen osíxeno (anóxico), que contén sulfuro de hidróxeno, denomínanse euxínicos.
Estes sedimentos son negros debido á precipitación de sulfuros de ferro (FeS a FeS2) e á carbonización de substancias orgánicas. A través da diaxénese, estes sedimentos poden solidificarse en rochas sedimentarias e logo denomínanse, entre outras cousas, xisto negro ou lutita.
A palabra euxinia provén do nome latino do mar Negro, Pontus Euxinus ou Euxeinos Pontos, derivado do grego antigo (Εὔξεινος Πόντος, mar hospitalario).[5][6] Un sedimento euxínico, un lodo (sapropel), deposítase alí en profundidade. O mar Negro é un exemplo clásico de ambiente euxínico debido ás súas capas de auga estratificadas, onde as capas máis profundas son anóxicas e ricas en H₂S.[7]
↑A parte Euxinus 'εύξεινος' do termo que significa 'hospitalario' pode ser un eufemismo de aksenos (άξενος). Aksenos significa inhóspito e describiría a dificultade para navegar por alí, debido ás augas e poboacións hostiles. O nome cambiou máis tarde a Efxinus.