Explorer 39 / AD-C | |
---|---|
Tipo | Científico |
Organización | NASA |
Data de lanzamento | 8 de agosto de 1968[1][2][3] |
Foguete portador | Scout B[2][4] |
Sitio de lanzamento | Base Vandenberg da Forza Aérea[2][4] |
Obxectivo da misión | Medición de densidades na atmosfera superior[2][4] |
Decaemento | 22 de xuño de 1981[1][2][4] |
NSSDC ID | 1968-066A |
Masa | 9,4 kg[2][4] |
Dimensións | Esfera de 3,6 m de diámetro[2] |
Explorer 39, tamén denominado AD-C (Air Density C), foi un satélite científico da NASA pertencente á serie de satélites Air Density lanzado o 8 de agosto de 1968 desde a base Vandenberg da Forza Aérea a bordo dun foguete Scout B.[2][4]
Explorer 39 foi o cuarto dunha serie de satélites inflables esféricos de 3,6 metros de diámetro adicados a determinar a densidade da atmosfera superior. Foi lanzado xunto con Explorer 40 e inxectado nunha órbita inicial de 2522 km de apoxeo e 680 km de perixeo cunha inclinación orbital de 80,6 graos e un período orbital de 118,2 minutos.[2][3][4][5]
A esfera do satélite estaba formada capas alternas de aluminio e mylar. Sobre a capa externa, de aluminio, había círculos brancos de 5,1 cm de diámetro para o control térmico. Explorer 39 dous tipos de experimentos de densidade, implicando un deles o estudo sistemático da variación da densidade e o outro aplicado a variacións non sistemáticas. As densidades derivábanse do seguimento do satélite mediante unha baliza a bordo que emitía a 136,620 MHz de frecuencia e por medios ópticos. A baliza deixou de emitir en xuño de 1971[2][4]
Explorer 39 reentrou na atmosfera o 22 de xuño de 1981.[1]