En bioloxía, denomínase gonocorismo, gonocoria, ou unisexualismo, á condición dun individuo, animal ou vexetal, de ter só un dos polo menos dous posíbeis sexos.[1][2]
O termo deriva do grego antigo γονοχορισμός, gonochorismós, formado polos elementos γόνος gónos, "procreación", e χορισμός chorísmos, este tirado do verbo χωρίζω chōrízō, "separar".[2] Literalmente: "de sexos separados".
Aínda que o termo é máis utilizado en zooloxía, xa que a maioría das especies animais son gonocóricas, tamén se usa en botánica.
Nas anxiospermas, as flores individuais poden seren hermafroditas (tendo estames e ovarios) ou gonocóricas (teendo só estames ou só ovarios). Entre as especies de anxiospermas que teñen flores gonocóricas algunhas tamén producen flores hermafroditas. Os tres tipos preséntanse en disposicións diferentes en plantas separadas, podendo ser especies monoicas, dioicas, trioicas, poligamomonoicas, poligamodioicas, andromonoicas ou xinomonoicas.
En botánica úsase moitas veces en lugar do termo gonocorismo, o de dioecia.[2]
O gonocorismo contrasta con outras estratexias reprodutivas como a reprodución asexual e o hermafroditismo. Ademais, o sexo dun tamén pode cambiar durante a súa vida útil; este hermafroditismo secuencial pódese encontrar, por exemplo, en moitos peixes, como en Labrus bergylta (o pinto e a maragota) ou nos peixes papagaio.[3][4]
O termo foi cuñado por Ernst Haeckel en 1866.[1]