Hinotori
| Hinotori (Astro-A) | |
|---|---|
 Hinotori / Astro-A | |
| Tipo | Observatorio espacial |
| Organización | JAXA |
| Data de lanzamento | 21 de febreiro de 1981[1] |
| Foguete portador | Mu |
| Sitio de lanzamento | Centro Espacial de Uchinoura[2] |
| Duración da misión | 10 anos |
| Obxectivo da misión | Observación en raios X |
| Decaemento | 11 de xullo de 1991[1] |
| NSSDC ID | 1981-017A |
| Masa | 188 kg[2][3] |
Hinotori (denominado ASTRO-A antes do lanzamento) foi un satélite artificial xaponés que funcionou como observatorio espacial adicado ó estudo do Sol. Foi lanzado o 21 de febreiro de 1981 mediante un foguete Mu desde o Centro Espacial de Uchinoura (antes coñecido como Centro Espacial de Kagoshima), na prefectura de Kagoshima.
Características
[editar | editar a fonte]Hinotori adicouse ó estudo das erupcións solares durante o máximo solar mediante raios X. Os seus obxectivos eran fotografar as erupcións solares no rango de enerxía entre 10 e 40 keV mediante a modulación duns colimadores rotatorios e facer espectroscopía das liñas de emisión de raios X do ferro altamente ionizado no intervalo de 1,7 a 2,0 ángstroms usando un espectrómetro de Bragg.[2]
Hinotori levaba ademais tres monitores de raios X que rexistraban o perfil temporal e o espectro das erupcións solares no rango entre 2 e 20 keV, así como un detector de explosións de raios Gamma (rango de enerxías de entre 0,9 e 9,0 MeV), un detector de partículas para observar o fluxo de electróns por encima de 100 keV e sondas de plasma para a medición de densidade e temperatura de electróns.[2]
Resultados
[editar | editar a fonte]Hinotori foi pioneiro na observación de erupcións solares mediante raios X duros.[4] Atopou un novo tipo de erupción que emite raios X duros térmicos cunha forte emisión do Fe XXVI.[5]
Hinotori observou tamén catro explosións de raios gamma entre febreiro de 1981 e xuño de 1982: unha o 21 de xullo de 1981, de 6 segundos de duración; outra o 21 de febreiro de 1982, de 16 segundos; o 26 de febreiro de 1982, de 32 segundos; e o 13 de marzo dese mesmo ano, cunha duración de 80 segundos.[6] Dos catro estoupidos, o do 21 de febreiro e o do 21 xullo tamén foron detectados por PVO, o primeiro tamén polas sondas International Cometary Explorer e SMM, o terceiro por Venera 14 e o cuarto por Venera 13, Venera 14 e SMM.[6]
Durante o ciclo solar 21, as explosións en raios gamma observadas por Hinotori e SMM mostraron unha periodicidade de entre 152 e 158 días.[7] A análise dos espectros de potencia das áreas de manchas solares para o período entre 1980 e 1982 mostran un pico arredor de 159 días, similar ó das erupcións gamma por encima dos 300 keV, das de raios X (152 días), das de raios X duros (158 días) por encima de 30 keV, os datos de erupcións de hidróxeno alfa, e as erupcións en microondas (152 días) para o período entre 1966-1983, pero non mostran periodicidade no número de manchas, o que indica que as áreas de manchas deberían poder usarse como indicadores da actividade solar en lugar de usarse a cantidade de manchas solares.[7]
Hinotori observou oito erupcións solares en raios gamma entre abril de 1981 e xuño de 1982 que contiñan liñas a 2,22 MeV e 4,44 MeV producidas por aceleración de partículas nas que o espectro de enerxía non variaba moito de erupción a erupción. A liña de 2,22 MeV indica fusión na superficie solar, mentres que a de 4,44 MeV prodúcese pola desexcitación de 12C tralas reaccións nucleares 12C(p,p'γ4,438 MeV)12C e 12C(p,2pγ4,444 MeV)11B.[8]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,0 1,1 N2YO (2011). Real Time Satellite Trackin, ed. "HINOTORI (ASTRO A)" (en inglés). Consultado o 13 de xullo de 2011.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 NASA (8 de xullo de 2011). "Hinotori" (en inglés). Consultado o 13 de xullo de 2011.
- ↑ Gunter Dirk Krebs (2011). Gunter's Space Page, ed. "Astro A (Hinotori)" (en inglés). Consultado o 13 de xullo de 2011.
- ↑ Hudson H, Sato J, Takasaki H (2002). "Coronal hard X-rays and millimeter waves" (en inglés).
- ↑ Watanabe T (1984). A Review of HINOTORI Results - Part One - the Soft X-Rays Results In: Proc Japan-France Seminar Active Phenomena Outer Atmosphere Sun Stars. Publie avec le concours Centre National de la Recherche Scientifique et de l'Observatoire de Paris.
- ↑ 6,0 6,1 Yoshimori M, Okudaira K, Hirasima Y, Kondo I (1983). "Cosmic gamma-ray bursts observed by the HINOTORI satellite". International Cosmic Ray Conference, 18th, Bangalore, India, 22 de agosto a 3 de setembro de 1983 1: 39–42.
- ↑ 7,0 7,1 Verma, V. K.; Joshi, G. C.; Paliwal, D. C. (1992-03). "Study of periodicities of solar nuclear gamma ray flares and sunspots". Solar Physics (en inglés) 138 (1): 205–208. ISSN 0038-0938. doi:10.1007/BF00146205.
- ↑ Kozlovsky B, Murphy RJ, Ramaty R (2002). "Nuclear Deexcitation Gamma Ray Lines from Accelerated Particle Interactions" (PDF). Ap J Suppl Ser. 141 (2): 523–541. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 22 de xullo de 2011. Consultado o 13 de xullo de 2011.
