Isidoro de Kíiv

Modelo:BiografíaIsidoro de Kíiv

Editar o valor en Wikidata
Nome orixinal(el) Ἰσίδωρος τοῦ Κιέβου Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento1385 Editar o valor en Wikidata
Monemvasia, Grecia Editar o valor en Wikidata
Morte27 de abril de 1463 Editar o valor en Wikidata (77/78 anos)
Roma, Italia Editar o valor en Wikidata
Lugar de sepulturaBasílica de San Pedro Editar o valor en Wikidata
Decano do Colexio dos Cardeais
8 de outubro de 1461 – 27 de abril de 1463
← Giorgio FieschiBasilio Besarión →
Latin Patriarch of Constantinople (en) Traducir
20 de abril de 1458 – 27 de abril de 1463
← Giovanni Contarini (en) TraducirBasilio Besarión →
Administrador apostólico
1 de xaneiro de 1458 – 17 de marzo de 1459
Administrador apostólico
10 de maio de 1456 – 27 de abril de 1463
Administrador apostólico
19 de xuño de 1451 – 15 de marzo de 1455
Cardeal bispo de Sabina (Vescovio)
7 de febreiro de 1451 – 27 de abril de 1463
← Fiz VJuan de Torquemada →
Camarlengo do Colexio Cardenalicio
1450 (Gregoriano) – 1451
← Astorgio Agnesi (pt) TraducirLatino Orsini (pt) Traducir →
Cardeal presbítero Santos Marcelino e Pedro (pt) Traducir
8 de xaneiro de 1440 – 7 de febreiro de 1451
← Angelo Barbarigo (pt) TraducirLouis d'Albret (pt) Traducir →
Metropolita de Quieve e Toda a Rússia (pt) Traducir
2 de abril de 1437 – 22 de marzo de 1441
← Photius (en) TraducirJonas de Moscou (pt) Traducir → Editar o valor en Wikidata
Datos persoais
RelixiónIgrexa ortodoxa, Igrexa ortodoxa de Constantinopla, Igrexa católica, Igrexa católica bizantina rusa e Igrexa católica bizantina grega Editar o valor en Wikidata
Actividade
Ocupacióndiplomático, teólogo, sacerdote católico, prisioneiro Editar o valor en Wikidata
Participou en
16 de agosto de 1458conclave de 1458
4 de abril de 1455conclave de 1455 Editar o valor en Wikidata

Editar o valor en Wikidata

Descrito pola fonteRussian Biographical Dictionary (en) Traducir
Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron Editar o valor en Wikidata

Isidoro de Kíiv, nado arredor de 1385 en Monemvasia (Imperio Bizantino) e finado o 27 de abril de 1463 en Roma (Estados Pontificios), foi un eclesiástico católico grego, metropolita de Kíiv e toda a Rus entre 1437 e 1441, cardeal e patriarca latino de Constantinopla.

Traxectoria

[editar | editar a fonte]

Era de orixe grega, dunha familia ortodoxa de Monemvasia.[1] Algúns historiadores indican que arredor de 1413 foi elixido metropolita de Monemvasia,[2][3] mais outros historiadores rexeitan dita identificación proposta.[4] Entrou no mosteiro, e chegou a ser hegúmeno do mosteiro de San Demetrio de Constantinopla.[5] Dende moi cedo foi partidario da reunión da Igrexa ortodoxa coa Igrexa católica.

Cando o Imperio Bizantino estaba ameazado polos otománs, a corte valorou a posibilidade dun rescate dos reinos de Europa Occidental como resultado da reunión entre as igrexas, e en 1434 Isidoro foi enviado por Xoán VIII Paleólogo a Basilea, como parte dunha delegación para negociar co Concilio de Basilea. Á súa volta, continuou a participar nas preparacións da reunión.

En 1437 foi nomeado metropolita de Kíiv e toda a Rus (estando entón a sé en Moscova) polo patriarca ecuménico de Constantinopla Xosé II, tamén favorable á unión. Á súa chegada a Moscova, comezou a organizar a delegación moscovita para o Concilio de Ferrara, malia a hostilidade do gran duque Basilio II.

No concilio, o 5 de xullo de 1439 foi asinada a fórmula de entendemento, a bula Laetantur coeli, polos representantes de rito latino e rito bizantino, Isidoro entre eles. Posteriormente, o 18 de decembro do mesmo ano, Isidoro foi creado cardeal por Uxío IV, e nomeado legado papal para Lituania, Livonia e Moscovia. Á súa volta a Moscova, publicou dende Buda unha encíclica chamando aos seus bispos a aceptar a unión, mais cando chegou a Moscova na pascua de 1441 se encontrou coa oposición de Basilio II e de varios bispos.

Á súa chegada a Moscova, durante a súa primeira Divina Liturxia na Catedral da Dormición no Kremlin, Isidoro nomeou o papa Uxío IV durante a liturxia, e proclamou o decreto de unificación. Ademais, Isidoro enviou unha mensaxe do Vaticano a Basilio II, pedíndolle a súa colaboración para a propagación da unión. Tres días máis tarde, Isidoro foi arrestedo e encerrado no mosteiro de Chudov.

En setembro de 1443, logo de dous anos encerrado, o metropolita fuxiu a Tver, posteriormente a Lituania e, finalmente, a Roma, onde foi recibido polo papa. Alí foi nomeado bispo de Sabina.

O papa Nicolao V enviouno como legado a Constantinopla en 1452 para continuar coa reunión de católicos e ortodoxos. Levou con el arredor de 200 soldados para a defensa da cidade. Coa caída de Constantinopla en mans dos otománs o 29 de maio de 1453 salvou a vida ao vestir a un cadáver coas súas roupas, mais caeu como prisioneiro e foi enviado a Asia Menor como escravo.

Cando conseguiu fuxir volveu a Roma. O 10 de maio de 1456 foi nomeado administrador de Nicosia, e o 20 de abril de 1458 patriarca titular de Constantinopla.

  1. McNeill, William H. (2009). Venice: The Hinge of Europe, 1081-1797 (en inglés). University of Chicago Press. p. 110. ISBN 9780226561493. 
  2. Runciman, Steven (2009). Lost Capital of Byzantium: The History of Mistra and the Peloponnese. Tauris Parke Paperbacks. p. 103. ISBN 9780857718105. 
  3. Ζακυθηνός, Διονύσιος (1957). "Μανουήλ Β′ ο Παλαιολόγος και ο Καρδινάλιος Ισιδώρος στην Πελοπόννησο". Mélanges offerts à Octave et Melpo Merlier: à l'occasion du 25e anniversaire de leur arrivée en Grèce (en grego) (Instituto Francés de Atenas) 3: 45–69.  Na obra, Zakythinos apóiase na correspondencia de Isidoro para concluir que fora metropolita de Monemvasia entre 1413 e 1430 aproximadamente.
  4. Especialmente Vitalien Laurent e Giovanni Mercati. Véxase as notas en Setton, Kenneth M. (1978). The Papacy and the Levant, 1204-1571: The Fifteenth Century (en inglés). American Philosophical Society. pp. 3–4. ISBN 9780871691279. 
  5. Langer, Lawrence N. (2001). Historical Dictionary of Medieval Russia. Scarecrow Press. pp. 70–71. ISBN 9780810866188. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]
  • Giovanni Mercati, ed. (1926). Scritti d'Isidoro il cardinale Ruteno: e codici a lui appartenuti che si conservano nella Biblioteca apostolica vaticana. Biblioteca Apostolica Vaticana. 
  • Philippides, Marios; Hanak, Walter K. (2018). Cardinal Isidore (c.1390–1462): A Late Byzantine Scholar, Warlord, and Prelate. Routledge. ISBN 9781351214889. 

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]