A isomería de enlace é un tipo de isomería na que compostos de coordinación que teñen a mesma composición difiren na conectividade do metal cun ligando.
Ligandos típicos que dan lugar a este tipo de isómeros de enlace son:
Exemplos de isómeros de enlace son o [(NH3)5Co-SCN]2+ de cor violeta e o [(NH3)5Co-NCS]2+ de cor laranxa. A isomerización do isómero enlazado ao S ao isómero enlazado ao N ocorre intramolecularmente.[1] No complexo diclorotetraquis(dimetil sulfóxido)rutenio(II), pode observarse a isomería de enlace dos ligandos de dimetil sulfóxido (DMSO) no espectro de resonancia magnética nuclear (RMN) debido ao efecto do enlace do S fronte ao enlace ao O nos grupos metilo do DMSO.
A notación apropiada para a isomería de enlace é a notación kappa, na cal o átomo enlazado directamente ao metal é seguido pola letra grega minúscula kappa; κ. Por exemplo, NO2− represéntase como nitrito-κ-N e nitrito-κ-O, o que substitúe o vello sistema de nomes triviais como nitro e nitroso.[2]
O primeiro exemplo do que se informou de isomería de enlace foi o dun composto que tiña a fórmula [Co(NH3)5(NO2)]Cl2. O complexo de cobalto catiónico pode existir en forma de dous isómeros de enlace separables. No isómero de cor amarela, o ligando nitro enlázase co nitróxeno. No isómero de enlace vermella, o nitrito únese por medio dun átomo de oxíxeno. O isómero unido a O escríbese a miúdo [Co(NH3)5(ONO)]2+. Aínda que a existencia de isómeros se coñece desde o século XIX, non se explicaron ata 1907 as súas diferenzas estruturais.[3] Posteriormente demostrouse que o isómero vermello convertíase no amarelo ao sometelo a irradiación UV. Neste exemplo concreto, a formación do isomero nitro (Co-NO2) a partir do isómero nitrito (Co-ONO) ocorre por un rearranxo intramolecular.[4]