Jacobus Vide

Jacobus Vide

Biografía
Nacemento	1405 ^(Gregoriano)
Morte	1433 ^(Gregoriano) (27/28 anos)
Actividade
Ocupación	compositor
Instrumento	Órgano

Jacobus Vide, nado cara a 1386 e finado despois de 1433, foi un compositor, organista e músico da escola de francoflamenga, partícipe da evolución do estilo musical durante o período de transición entre a música medieval e a do Renacemento. Foi un dos primeiros representantes da escola de Borgoña, durante os reinados de Xoán sen Medo e de Filipe o Bo.^[1]

Traxectoria

A mención máis antiga de Jacobus Vide vén dos arquivos da catedral de Notre-Dame de París, e dá conta de que en 1405 probablemente fose un neno do coro. En 1410 ocupou un posto de organista na antiga catedral de San Donaciano en Bruxas e, ao mesmo tempo, é probable que continuase a ser cantante e organista na capela do antipapa Xoán XXIII.

En 1423 aproxímase á corte dos duques de Borgoña ao se converter en cabaleiro de cámara de Filipe o Bo. En 1426 confióuselle ainstrución dos nenos do coro e dous anos despois, en 1428 , foi promovido ao cargo de secretario de Filipe o Bo.^[2]

Non coñecemos documento ningún sobre a súa actividade profesional posterior a 1433.

Obra e estilo musical

As oito obras súas que chegaron a nós son todas elas rondós, modalidade de canción francesa que estaba moi en voga na corte borgoñoa. O estilo é algo infrecuente, en comparación con outros música do mesmo período: a cadencia melódica e harmónica, cuxa función é a puntuación dun fragmento ou dunha frase musical, tiña un ritmo diferente, con disonancias frecuentes, ritmos cruzados, frases curtas e unha considerable variabilidade da melodía. En todas estas cadencias, unha das características de Jacobus Vide consiste en que a voz máis grave salta unha oitava para evitar as quintas paralelas.

Unha das súas cancións máis enigmáticas é o rondó a tres voces Las, j'ay perdu mon espincel, no que as voces superiores, superius e tenor, están totalmente escritas, pero a de contratenor se deixou en branco.

Obras coñecidas

• Amans doubles.
• Espoir m’est venu conforter.
• Et c’est asses.^[3]
• Il m’est si grief.
• Las! ja‘y perdu mon espincel.
• Puisque je n’ay plus de maystresse.
• Qui son cuer met a dame.
• Vit encore ce faux dangier.

Notas

1. Jacques Vide. En Hoasm.org.
2. Fiala, David. "La cour de Bourgogne et l`histoire de la musique". En Werner Paravicini. La Cour de Bourgogne et lEurope (...). París, 2007. Páxina 13.
3. Escoite aquí unha gravación da composición.

Véxase tamén

Bibliografía

• Reese, Gustave. Music in the Renaissance. W. W. Norton & Co. Nova York, 1954.  [ISBN 0-393-09530-4]

Ligazóns externas

• Wright, Craig. Ed. Jacobus Vide. En Grove Music Online.