Josep Fontana
.jpg)
Josep Fontana i Lázaro, nado en Barcelona o 20 de novembro de 1931 e finado na mesma cidade o 28 de agosto de 2018,[1][2] foi un historiador catalán. Foi unha das figuras máis relevantes da historiografía catalá e española.[3]
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Licenciouse en Filosofía e Letras, sección de Historia en 1956 na Universidade de Barcelona, onde fixo o doutoramento en Historia en 1970. Entre 1957 e 1966, foi axudante de Jaume Vicens Vives e Jordi Nadal na Facultade de Ciencias Económicas de Barcelona.[1]
En 1966, por mor dunha serie de protestas contra a represión franquista, xunto con outros profesores, foi expulsado da universidade non retornará até 1968 como interino na Universidade Autónoma de Barcelona[1] onde estivo até 1974 cando gañou a cátedra de Historia Económica e Mundial na Universidade de Valencia.[2] En 1976, retornou á Universidade Autónoma de Barcelona onde foi vicerreitor e decano da facultade de Letras.[1]
En 1990, participou na fundación da Universidade Pompeu Fabra e onde foi catedrático até a súa xubilación en 2001, cando foi nomeado catedrático emérito. En 1991, fundou o Instituto Universitario de Historia Jaume Vicens Vives, dependente da Universidade Pompeu Fabra.[3]
Josep Fontana foi membro do consello editorial da revista política Sin Permiso. Dende abril de 2010 fixo o labor de analista para o diario Público.
Traxectoria política
[editar | editar a fonte]Foi unha persoa comprometida politicamente durante o franquismo e que militou no PSUC dende 1957 até comezos da década dos 80. Nas eleccións municipais de 2015, foi no derradeiro lugar da lista de Barcelona en Comú, que levaría á súa candidata Ada Colau á alcaldía de Barcelona.
Influencias
[editar | editar a fonte]Foi alumno de Ferran Soldevila e Jaume Vicens Vives.
Obra
[editar | editar a fonte]- 1971: La quiebra de la monarquía absoluta (1814-1820). Barcelona: Ariel.
- 1972: Política i economía a la Catalunya del siglo XX. Barcelona: Ariel.
- 1975: Cambio económico y actitudes políticas en la España del siglo XIX. Barcelona: Ariel. ISBN 84-344-0736-1
- 1977: La revolucion liberal [Texto impreso] : política y hacienda en 1833-1845. Madrid: Instituto de Estudios Fiscales ISBN 8471960346
- 1979: La crisis del Antiguo Régimen (1808-1831). Barcelona: Crítica. ISBN 8474230845
- 1980: La Hacienda en la historia de España: 1700-1931. Madrid: Instituto de Estudios Fiscales. ISBN 8471963174
- 1981: La invasió napoleònica: economía, cultura i societat. Barcelona: Universitat Autónoma, Servei de Publicacions. ISBN 8474880181
- 1982: Historia: análisis del pasado y proyecto social
- 1992: La història després de la fi de la història
- 1994: Europa ante el espejo
- 1999: Enseñar historia con una guerra civil de por medio
- 1999: Introducció a l'estudi de la història
- 2000: La història dels homes
- 2005: Aturar el temps
- 2006: De en medio del tiempo
- 2006: La construcció de la identitat. Barcelona: Base. ISBN 84-85031-51-2 (edición en galego: A construción da identidade e outros traballos de historia (2007). Ames [A Coruña]: Laiovento. ISBN 978-84-8487-112-5)
- 2007: Historia de España, vol. 6: La época del liberalismo
- 2010: L'ofici d'historiador (Documenta Universitària)
- 2011: Por el bien del imperio. Una historia del mundo desde 1945. Barcelona: Pasado & Presente. ISBN 978-8493914349
- 2013: El futuro es un país extraño: una reflexión sobre la crisis social de comienzos del siglo XXI. Barcelona: Pasado & Presente. ISBN 978-84-939863-5-3
- 2013: De en medio del tiempo: la Segunda Restauración Española, 1823-1834. Barcelona: Crítica. ISBN 978-84-9892-554-8
- 2014: La formació d'una identitat: una història de Catalunya. Vic: Eumo. ISBN 978-84-9766-526-1
- 2017: El siglo de la revolución: una historia del mundo desde 1914. Madrid: ed. Crítica. ISBN 978-84-16771-50-9
- 2018: L'ofici d'historiador (nova edició ampliada, Arcàdia)
Recoñecementos
[editar | editar a fonte]En 2006, recibiu a Creu de San Jordi e no 2007 foi recoñecido co primeiro Premio Nacional á Traxectoria Profesional e Artística concedido pola Generalitat de Catalunya.[1][2]
O 11 de xuño de 2010 recibiu o título de doutor honoris causa pola Universidade Rovira i Virgili de Tarragona[4], o 25 de novembro de 2011 pola Universidade de Valladolid e o 14 de marzo de 2013 pola Universidade de Xirona, xunto con Ramón Garrabou e Jordi Nadal.[5]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 "Josep Fontana i Lázaro". Gran enciclopèdia catalana (en catalán). Consultado o 02-09-2018.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Lorenci, Miguel (28-08-2018). "Josep Fontana, historiador y maestro de historiadores". lavozdegalicia.es. Consultado o 01-09-2018.
- ↑ 3,0 3,1 "Mor Josep Fontana Lázaro, un dels més grans renovadors de la historiografia catalana i espanyola". upf.edu (en catalán). 20-08-2018. Consultado o 02-09-2018.
- ↑ "Josep Fontana, investit doctor honoris causa per la Universitat Rovira i Virgili". upf.edu (en catalán). 11-06-2010. Arquivado dende o orixinal o 31-05-2020. Consultado o 02-09-2018.
- ↑ "Josep Fontana, investit doctor honoris causa per la Universitat de Girona". upf.edu (en catalán). 15-03-2013. Consultado o 02-09-2018.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Josep Fontana  |
Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- La guerra de sucessió: els motius de Cantalunya Documento en pdf a cargo de Josep Fontana. (en catalán)
- Entrevista en Crónica Popular (24-01-2012)
