Leucodistrofia ortocromática

Non confundir con: Leucodistrofia metacromática.

A leucodistrofia ortocromática, tamén denominada síndrome de Cockayne, síndrome de Webber-Cockayne ou síndrome de Neill-Dingwal, é unha doenza de orixe xenética, de tipo autosómica recesiva. É unha entidade rara e clasifícase dentro do grupo das leucodistrofias.[1] Os pacientes afectados teñen un exceso de sensibilidade á luz solar, teñen estatura reducida e sofren de avellentamento prematuro. A causa da enfermidade é un defecto nos mecanismos de reparación do ADN.[2] A incidencia da síndrome de Cockayne é de 1 caso cada 200.000 persoas por ano.[3] O seu prognóstico é nefasto, e en raras ocasións os doentes chegan até a segunda década da vida. Debe o seu nome ao físico inglés Edward Alfred Cockayne (1880-1956) e ao dermatólogo inglés Frederick Parkes Weber (1863-1962).

Tipos

[editar | editar a fonte]
  • Síndrome de Cockayne tipo I, é a forma clásica, caracterizada por un desenvolvemento fetal normal e coa aparición de anomalías durante os dous primeiros anos de vida. Este subtipo caracterízase pola perda de visión, xordeira e dexeneración progresiva do sistema nervioso central e periférico. Esta dexeneración nerviosa adoita levar até á morte aos doentes na primeira ou na segunda década da vida.
  • Síndrome de Cockayne tipo II, tamén coñecida como a Síndrome de Cockayne conxénita, o que implica unha falta de desenvolvemento do sistema nervioso antes do nacemento. A morte adoita acontecer arredor dos sete anos. Este tipo específico tamén se denominou síndrome cerebro-oculo-facio-esquelética (COFS, do inglés cerebro-oculo-facio-skeletal).
  • Síndrome de Cockayne tipo III, caracterizada por un inicio tardío. É moito menos habitual que os tipos I e II.
  • Xeroderma pigmentosum-Síndrome de Cockayne (XP-SC) acontece cando un individio sofre adicionalmente de xeroderma pigmentoso[4][5], outro tipo de doenza provocada por unha falta de reparación do ADN. Nesta enfermidade exprésanse os síntomas de ámbalas dúas doenzas.

Causas

[editar | editar a fonte]
Tipo OMIM Xene
I 216400 ERCC8
II 133540 ERCC6
III 216411 descoñecido

A SC ten unha orixe xenética, en tanto que se produce un fallo nos mecanismos de reparación do ADN, concretamente á reparación por escisión de nucleótidos (NER, do inglés, nucleotide excision reparation). Pertence ao mesmo grupo de doenzas que o xeroderma pigmentoso e a tricotiodistrofia. Ten un patrón hereditario autosómico recesivo, e describíronse mutacións en dous xenes importantes: ERCC6 (CSB; 10q11) e ERCC8 (CSA; 5q12.1), nos cromosomas 10 e 5 respectivamente. A mutación nestes dous xenes produciría aproximadamento o 70% dos casos de leucodistrofia ortocromática.

Síntomas

[editar | editar a fonte]

Os pacientes con SC adoitan ter unha aparencia consumida por mor do avellentamento prematuro, causado en parte pola atrofia do tecido graxo subcutáneo. Os síntomas principais son o atraso mental, o atraso do desenvolvemento físico e intelectual do cativo, a ataxia cerebelosa, a espasticidade, a neuropatía periférica desmielinizante, a retinopatía pigmentaria, e outras anomalías coma cegueira, xordeira e presenza de carie.

Os doentes que sofren SC adoitan ser rapaces coa cabeza pequena (microcefalia), as orellas grandes e o nariz pequeno. Nalgúns deles tamén existe unha importante fotosensibilidade.

Diagnóstico

[editar | editar a fonte]

A base do diagnóstico é a demostración da anomalía nos mecanismo de reparación de ADN, para o cal existen test da reparación do ADN. Para a SC de tipo II, pódese diagnosticar a doenza antes de que o neno naza, analizando as células do líquido amniótico ou das vilosidades coriónicas.

Tratamento

[editar | editar a fonte]

Non existe tratamento eficaz que cure esta doenza. Así, o único tratamento posíbel consiste en paliar a sintomatoloxía derivada da enfermidade. A proteción solar, os audífonos, ou mesmo a fisioterapia poden axudar a reducir os síntomas durante a vida do doente. Malia todo, as expectativas de supervivencia raramente superan os 20 anos de idade.

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Outros artigos

[editar | editar a fonte]

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ JJ Zarranz; Neuroloxía. Ed Esselvier, 4º edición. Capítulo 20: Doenzas desmielinizantes.
  2. ↑ Hoeijmakers JH (2009). "DNA damage, aging, and cancer". N. Engl. J. Med. 361 (15): 1475–85. PMID 19812404. doi:10.1056/NEJMra0804615. 
  3. ↑ Orphanet Orphanet: Sd Cockayne
  4. ↑ CIE10 Q82.1 Xeroderma pigmentoso Arquivado 18 de decembro de 2015 en Wayback Machine.
  5. ↑ DeCS Xeroderma pigmentoso